"Kanker of niet: ik kan niet stilzitten"

In augustus van vorig jaar werd bij Mania Van Der Cam (50) uit Mariakerke bij Gent borstkanker vastgesteld. Ze was op dat moment de graag geziene directeur van het KTA Mobi in Gent.


"Ik had geen last, geen pijn. Alleen een vreemde plooi in mijn borst waarvoor ik naar de dokter ging. Ook al ging ik elk jaar op controle, ik maakte me zorgen. En terecht, zo bleek."


De dokters besloten al snel haar rechterborst te amputeren. De zwaarste chemosessies zijn ondertussen achter de rug, nu volgen nog vijf behandelingen, gevolgd door een reeks bestralingen. Daarover getuigt ze openlijk op haar Facebookpagina, zonder gêne. Ze schuwt ook de foto's van haar kale hoofd niet. "Ik doe dat bewust, om andere vrouwen ertoe aan te zetten zich te laten controleren. Veel vrouwen in mijn omgeving - vriendinnen en collega's - zijn ondertussen naar de dokter gestapt. Bij twee mensen is dezelfde diagnose gesteld. Ik ben daar niet blij om, maar wel gelukkig dat ze er snel bij zijn." De kanker houdt haar niet tegen om opnieuw te gaan werken. Nochtans hoefde het helemaal niet: ze kon gerust nog een paar maanden extra ziekteverlof nemen.


"Maar ik loop thuis de muren op. Ik ben een bezige bij en dan word je zo'n situatie van thuiszitten al gauw beu. Bovendien voel ik me goed. Ik heb geen last van misselijkheid of overdreven vermoeidheid. De nevenwerkingen van de chemo vallen mee. Mijn oog viel op een vacature voor een schooldirecteur in het KTA in Brugge. Ideaal, want ik zocht een nieuwe uitdaging. Na twaalf jaar in Gent had ik daar alles bereikt wat ik heb gewild. Ik heb daar een ongelooflijk netwerk uitgebouwd. Dat wil ik nu ook in Brugge doen. Ik ken de stad, want ik heb er zelf nog school gelopen. De eerste kennismaking verloopt vlot."

Intussen zet ze ook haar eigen strijd verder, zonder daarbij enkel aan zichzelf te denken. "Ik ben een boek aan het schrijven: 'Welkom bij de K-club'.


"Het is mijn verhaal. Niet alleen over de pijn en de chemo. Het mag ook grappig zijn. Zo vind ik soms mijn nepborst niet als we ergens naartoe willen. Dan klinkt het hier: 'Schat! Waar ligt mijn tiet?' Of over die keer dat iemand zo sympathiek was om bloemen te sturen, maar er zaten chrysanten in dat boeket. Dan denk ik: 'Daar kunnen ze nog wel even mee wachten!'. De opbrengst gaat naar kansarme vrouwen met kanker. De ziekte kost heel veel geld - dat merk ik zelf ook - en iedereen moet dezelfde overlevingskansen krijgen."