"Mijnheer, we hebben slecht nieuws. Kan u meteen naar huis komen?" Een droge mededeling over de telefoon. Dieter en zijn vrouw Leda zaten woensdagavond even na 23 uur nog op restaurant in Leuven met vrienden, toen ze dat telefoontje van een anoniem nummer kregen. Het bleek de politie van Lubbeek te zijn. "We hadden totaal geen idee wat er aan de hand was", vertelt vader Dieter. "De politie wilde ook niet meer zeggen. Ik vroeg nog: is ons huis afgebrand? Is er ingebroken? We zijn meteen naar huis gegaan. Onderweg naar huis kregen we sms'en van andere ouders over het ongeval, maar zonder veel details. Twee agentes hebben dan verteld dat Lola een ongeval had gehad en dat ze in het ziekenhuis lag. Daarna zijn ze vertrokken. En daar stonden we dan: totaal in shock. We hebben meteen wat kleren bij elkaar geraapt en gelukkig heeft een vriend ons meteen naar het ziekenhuis in Nijmegen gebracht. Dat hadden we zelf nooit gekund. Best mogelijk dat we onderweg geflitst zijn, maar dat kan ons niet schelen. Midden in de nacht zijn we daar binnengevallen, maar we zijn supergoed opgevangen door dokters en verpleegkundigen."


Hun dochter Lola heeft woensdagavond even voor 21 uur een enorme klap gekregen. Ze wandelde met haar vrienden en vriendinnen van Chiro Roosbeek terug naar hun kampplaats in Hilvarenbeek, net over de Belgische grens. Een 85-jarige Nederlander uit Dessel week in het dorpje Bergeijk van zijn rijvak af en reed in op de wandelaars. De wagen schepte Lola op en slingerde haar weg.

Na het zware ongeval bracht een traumahelikopter Lola naar het Rabdoudziekenhuis in Nijmegen, het beste kinderziekenhuis van Nederland. Het chiromeisje ligt er op de afdeling High Care. Dokters hebben pinnen in haar hoofd bevestigd, zodat de positie van haar hoofd ten opzichte van haar schouders en romp stabiel blijft. Een zogenaamd halovest.


"Gelukkig hebben de dokters en verpleegkundigen ons gewaarschuwd voor we haar voor de eerste keer zagen, want het ziet er heel luguber uit. Ze hebben ons verzekerd dat ze daar geen pijn van heeft." Machines helpen Lola om te ademen, darmpjes zuigen het overtallige speeksel uit haar mond, want slikken gaat zelf heel moeizaam. Ze krijgt stevige pijnmedicatie. Als die bijna is uitgewerkt, verkrampt haar gezicht van de pijn. "Je ziet dan aan haar ogen en wenkbrauwen dat ze pijn heeft." Door alle apparatuur in haar mond kan Lola niet praten.


Vandaag gaat een team van dokters haar bovenste ruggenwervel terug vasthechten aan haar schedel. Een zware operatie die minstens vier uur zal duren. "Ze is een echte vechter, maar we weten dat ze nooit haar hoofd nog zo soepel zal kunnen bewegen als voor het ongeval", zegt Dieter. Heeft de zware klap van het ongeval nog meer schade aangericht? Een gebroken pols en zware kneuzingen en krassen over de linkerkant van haar lichaam. "Op dit moment weten we niet of ze schade heeft aan de hersenen. Ze reageert op onze stemmen, wat volgens de dokters een goed teken is. Of haar stembanden geraakt zijn? Dat zou kunnen. De dokters focussen zich nu op het nektrauma."


Dieter en zijn gezin leven in één grote nachtmerrie. Na het Chirokamp had het gezin een reis naar Australië gepland. "Een droomreis voor Lola én voor ons. We keken er enorm naar uit. We hebben vijf jaar in Bejing gewoond en daar heb ik Australische vrienden gemaakt die terug naar hun thuisland zijn verhuisd. We hadden alles geregeld, maar ik heb alles moeten afbellen." Een zwaar nektrauma, een gebroken pols, kneuzingen en krassen over de linkerkant van haar lichaam: de balans is zwaar. Fysiek en mentaal. En toch had het allemaal nog erger kunnen zijn. "Meteen na het ongeval heeft één van de leiders haar de eerste zorgen gegeven. Zonder Ruben zou Lola daar zijn gestorven. Dat zeggen de dokters hier. Ruben is Lola's held. Hij is onze held. Vrijdag is hij op bezoek geweest. Hij durfde eerst niet komen, omdat hij zich schuldig voelt dat hij niet meer heeft kunnen doen. Maar we zijn hem zo dankbaar. Dankzij hem hebben we onze lieve dochter tenminste nog."