100 jaar en nog op vele fronten actief

Frans Verbist heeft er een drukke week op zitten. Sinds hij op 20 januari zijn honderdste verjaardag vierde, gaat er haast geen dag voorbij of hij wordt in de bloemetjes gezet. Frans - 'Sooi' voor de vrienden - laat zich de aandacht graag welgevallen. Dat hij de kaap van de honderd heeft gerond, is op geen enkele manier aan hem te zien. Nog altijd verslindt hij hele boeken, werkt hij naarstig in zijn moestuin en doet hij zijn eigen was en plas.


"Het enige wat hij niet kan, is strijken en naaien", glimlacht dochter Ida, een van zijn drie kinderen. "Ik woon in Anderlecht, maar dat belet hem niet om nog af en toe op bezoek te komen. Ook al moet hij daarvoor de metro nemen en een half uur te voet gaan. Zelf kom ik elke zondag bij hem langs. Laatst was hij helemaal verdiept in een boek over de joden die in de Tweede Wereldoorlog naar Shanghai waren gevlucht. 'Wacht even, ik ben nog eventjes aan het lezen', zei hij toen ik binnenkwam." (lacht)

Zijn geheim om zo oud te kunnen worden? Simpel. Ben je verkouden, eet dan een stuk spek. Kan je niet goed slapen, eet dan een kommetje havermoutpap. "Hij neemt maar één pilletje per dag, voor zijn pacemaker", zegt Ida. "Verder kijkt hij naar niets. Hij drinkt graag een wijntje, vooral Zuid-Afrikaanse wijn. Eieren eet hij ook graag. Als ik zeg dat hij moet letten op zijn cholesterol, dan zegt hij doodleuk: 'Ik heb geen cholesterol.'"


Na zijn pensioen is Frans zich beginnen te verdiepen in de lokale heemkunde. Hij schreef verschillende boeken over de geschiedenis van Pulderbos, zijn geboortedorp, en Borsbeek. "Als je iets wil weten over Pulderbos, dan moet je bij hem gaan aankloppen", weet Ida. "Maar neem er dan wel je tijd voor, want hij begint zijn verhaal vanaf de Franse Revolutie."


Zijn passie voor de heemkunde blijft hem tot de dag van vandaag bezighouden. Binnen het documentatiecentrum DocC Borsbeek, waar hij ondervoorzitter is, is het respect voor Frans groot. "Hij is een wandelende encyclopedie", zegt voorzitter Frans Neyens. "Hij leest Oud-Nederlandse teksten zoals wij de krant lezen. Jarenlang heeft hij voor ons opzoekingen gedaan in de rijksarchieven van Beveren en Antwerpen. Nu vallen we hem daarmee niet meer lastig, maar hij komt nog wel regelmatig naar onze vergaderingen."

Ook op basisschool Hoedjes van Papier in Deurne is Frans graag gezien. Hij onderhoudt er samen met de kinderen een moestuintje en brengt hen de liefde voor de natuur bij. Ze dragen 'boer Frans' op handen.


Het enige wat jammer is, is dat Frans' echtgenote het allemaal niet meer kan meemaken. Zij overleed tien jaar geleden, maar vergeten doet hij haar nooit. "Zij hadden een heel liefdevolle band", vertelt Ida. "Nadat mijn moeder dementie kreeg, heeft mijn vader nog tien jaar voor haar gezorgd. 'Ik heb getekend voor de goede en de slechte dagen', zei hij dan. 'En deze dagen zijn zo slecht nog niet.' Soms, in het midden van deze feestelijkheden, daalt er een stilte over hem neer. Dan weet ik dat hij aan haar denkt."