In 5 jaar loopt Jan (51) zeven marathons op zeven continenten... Tussendoor bedwingt hij ook nog even prostaatkanker

“Begin 2013 vond ik dat het genoeg was geweest: met het ouder worden waren er te veel kilo’s bijgekomen. Ik besloot gezonder te gaan leven en beter voor mezelf te zorgen. Na enkele maanden op mijn voeding te letten, trok ik tijdens de paasvakantie voor het eerst mijn loopschoenen aan. Dat beviel me enorm, en een boek over marathons trok me over de streep: ik schreef me in voor de marathon in Athene. Zes maanden na mijn eerste loopronde ging ik daar in november 2013 na 4 uur en 28 minuten over de eindmeet.”

“Ik had de smaak te pakken, en wou aan marathons op de verschillende continenten deelnemen. In 2014 was het de beurt aan New York, in 2015 volgde Kaapstad. Tussendoor waagde ik me ook aan de Iron Man in Nice. Ik begon frequenter te zwemmen, kocht een fiets, en ook deze uitdaging lukte wonderwel”, zegt Jan.

Maar toen voelde Gevers zich plots minder goed. “Ik trok met mijn klachten naar de dokter en kreeg te horen dat ik prostaatkanker had. Door het sporten en het deelnemen aan grote wedstrijden had ik al geleerd dat de dingen zijn wat ze zijn. Het is de manier waarop je ergens mee omgaan, die het verschil maakt. De dokter stelde een operatie voor, ik weigerde en kocht mij een ticket voor de Iron Man in Barcelona negen maanden later. Die tijd gaf ik mezelf om mijn lichaam sterker te maken en zo het gevecht tegen de kanker aan te gaan.”

“De reactie van mijn vrouw -en vele, vele anderen- was heel begrijpelijk: ‘we moeten die kanker zo snel mogelijk aanvallen en uit je lijf krijgen’. Er zijn nog heel wat discussies gevolgd, maar ik bleef bij mijn beslissing”, zegt Jan. “Een operatie voelde voor mij té radicaal aan. Kanker ontstaat door je eigen cellen, die beschadigd geraken. Ik wou mijn lichaam de kans geven om die slechte cellen ook zelf weer onder de knoet te krijgen. Ik wist wat mij ziek had gemaakt -een professionele procedureslag had me helemaal afgemat- en verwerkte eerst die oorzaak. Daarna heb ik alles op alles gezet om mijn lichaam te versterken: ik legde mij toe op gezonde voeding, dronk geen druppel alcohol meer, bleef veel bewegen...”

“Ik besloot ook mijn immuunsysteem extra te versterken, bijvoorbeeld door in de sneeuw te gaan lopen op blote voeten. Na 14 kilometer ben ik met brandwonden op de spoeddienst terechtgekomen, waar men mij gek verklaarde (lacht). Mijn doel was echter om mijn lichaam extra te activeren, en dit af te wisselen met voldoende rust. Dat laatste was met mijn voeten vol brandwonden drie weken lang geen probleem.”

“Ik bleef wel naar het ziekenhuis gaan -meerdere zelfs, om altijd een tweede opinie te krijgen- zodat we de omvang van de tumor konden blijven opvolgen. Eerlijk: ik was soms zelf ook bang, en ik wist dat ik een risico nam. Moest ik tijdens een controle zien dat het tóch de foute kant uitging, dan had ik mogelijk wel voor een behandeling gekozen. Maar minder dan een jaar na die eerste scan, was er op de beelden nog amper iets te zien. Bij de meest recente controle in oktober 2018 vond men enkel nog wat letsels terug, veroorzaakt door de onderzoeken.”

“De artsen durven niet zeggen of ik nu nog ziek of alweer gezond ben, omdat ze niet begrijpen wat er precies gebeurd is en het risico dus ook niet willen nemen om zich hierover uit te spreken. Ik vind het fout dat zij mensen meteen een operatie aanpraten, dit voelt aan als pure bangmakerij. In vele gevallen, zo leerde ik uit gesprekken met andere kankerpatiënten, kan zo’n ingreep zelfs nog veel meer schade aanrichten. Iedereen is anders, en daarom is er volgens mij ook geen standaard-stappenplan om kanker aan te pakken. Voor mij was deze manier de juiste: fysiek en mentaal zo goed mogelijk voor mezelf zorgen. Ik heb geen vreselijke, maar fantastische jaren achter de rug. Aan die Iron Man in Barcelona, waar ik me voor inschreef net na de diagnose, nam ik met succes deel. Daarna volgden marathons in Panama en Australië, in 2018 liep ik met mijn 18-jarige zoon over de Chinese Muur en ik startte 2019 met een ultramarathon in Antarctica. Mijn lijstje van de zeven marathons op zeven verschillende continenten is afgewerkt, en het is een waanzinnige tocht geweest.”