Van Boortmeerbeek naar de Oostelijke Woestijn: Bert Meulemans ging op bedevaart met de fiets

Al bij al heeft de pelgrimstocht per fiets vier maanden geduurd. Een hele poos, zeker voor Ferre, de tienjarige zoon van Bert. ‘Welkom thuis Bert’ staat op de stoep met witte krijtverf gespoten. “Ik heb ‘Bert’ geschreven, want ik ben niet de enige die hem gemist heeft”, zegt Ferre. De fiets staat kromgebogen in de inkomhal. Niet de epische tocht van 7000 kilometer heeft het stalen ros genekt, maar de bagagehandelaars in Caïro. “Hoe ze dat gedaan hebben, ik heb er geen flauw idee van”, lacht Bert. 

“Ik ben altijd al een fervent fietser geweest, dus dat idee van een fietsbedevaart speelde al lang”, zegt Bert. Eerst naar Lourdes, dan wat verder naar Santiago de Compostella. “Maar ik voelde het niet”. Uiteindelijk was het een fietsvakantie in het Griekse eiland Zakynthos die Bert bij het idee van zijn titanenonderneming bracht. “In een klein klooster zag ik een poster van het Katharinaklooster in Egypte. Dat schijnt het oudste nog gebruikte  klooster ter wereld zijn. Zo ontstond het idee om terug te keren naar de bakermat van onze cultuur.” De startdatum werd vastgepind op 15 augustus. Bestemming: het Sint-Antoniusklooster in Egypte. “Dat is ook de patroonheilige van de kerk in Boortmeerbeek. Antonius trok zich in de derde eeuw van onze telling terug in de woestijn om aan de vervolging van de Romeinen te ontkomen. Ook mij heeft de woestijn altijd aangetrokken.” 

En dat is precies wat ook Bert deed. De tocht, die vier maanden zou duren en een slordige 7000 kilometer zou beslaan, kronkelde door Europa, naar Turkije, Jordanië, Israël en Egypte. “De omstandigheden onderweg hebben me vaak genoodzaakt te improviseren”, zegt Bert. “Zo wist ik dat de grenzen van Israël bij mijn vertrek gesloten waren, maar ik ging ervan uit dat ze in de nabije toekomst weer zouden openen. Dat was uiteindelijk in november het geval. Het tweede probleem was de oorlog in Syrië, waardoor ook die grens met Turkije op slot bleef.” 

Het is een gekend dilemma: de eindbestemming, of de weg erheen? Ook Bert kan de keuze moeilijk maken. “Ik heb ongelooflijke dingen meegemaakt onderweg. De opgaande zon in de kloof bij het Mar Sabaklooster. De eenzame grindpaden in de woestijn. Maar de gastvrijheid van de mensen zal me toch het meeste bijbleven. De communicatie op het platteland van Turkije gebeurde met behulp van gebarentaal en Google Translate. Dat was behelpen, maar dat lukte. Een cafébaas schonk me een maaltijd die hij zichzelf niet kon veroorloven! Dat is een ongeziene gastvrijheid die wij in West-Europa niet meer kennen. Als ik een statement had willen maken met mijn reis mag het dit zijn: ‘wat meer verdraagzaamheid verdorie!’” 

Maar ook de eindbestemming mocht er wezen. Het hielp wellicht dat Bert de laatste kilometers aflegde in een pantservoertuig van de politie. “In Egypte blijven ze er alles aan doen om de veiligheid van de toeristen te garanderen, maar in de realiteit blijft dat moeilijk. Dat komt soms paternalistisch over, maar vergeet niet dat daar drie jaar geleden nog een bus met Egyptische toeristen gekaapt werd door extremisten, die nadien iedereen executeerden.” Toch was het de eerste keer dat Bert het gevoel had dat hij een waardige afsluiter voor zijn pelgrimstocht gevonden had. “Het klooster was gesloten bij mijn aankomst, maar omdat ik van zo ver gekomen ben wilden ze wel een uitzondering maken”, lacht hij. 

Nog twee momenten die begeesterden hebben alles te maken met het verlies van Berts dochter negentien jaar geleden. “Hoewel het nooit de bedoeling was om haar op te zoeken tijdens de tocht, had ik toch het gevoel dat ze bij me was. Een eerste moment was bij het Gardameer. Dat was de eerste reisbestemming na het verlies van mijn dochter, en het moment dat ik besefte haar voor altijd te moeten missen. Hoewel het niet gepland was, ben ik toch in het stadje beland waar we negentien jaar eerder waren. Een straatmuzikant zong er een nummer van Simon & Garfunkel, dus ik zong mee. Vervolgens vatte hij ‘Wish You Were Here’ van Pink Floyd aan, een nummer dat we op haar begrafenis hebben gespeeld. Dat was heel emotioneel", zegt Bert. De krop nog steeds in de keel.

Het tweede moment maakte Bert mee in het binnenland van Griekenland, in een klein dorpje. “Ik werd op een bijeenkomst uitgenodigd door de dertiger die me een slaapplaats aangewezen had. Dat bleek een gedenkmoment te zijn voor een jongeman die kort voordien gestorven was. Ik stond perplex, want ik had ook een kind verloren. Ik had een onmiddellijke klik met de ouders, want dat verdriet is herkenbaar en snijdt diep.” 

Een rugzak vol herinneringen, een kapotte fiets, en tien kilo lichter. Maar Bert is vandaag weer thuis. En nu? “Ik ben van plan om binnenkort een bijeenkomst te organiseren in de Gildenzaal in Boortmeerbeek. En Ferre heeft me al duidelijk gemaakt dat hij ook eens graag een langere fietsvakantie wil maken. Maar dat zal niet meer van deze grootteorde zijn”, lacht Bert. “Ik heb mijn vrouw namelijk beloofd dat dit iets van once in a lifetime was.”