Luk Burggraeve schept kleinkunst op zijn zolderkamer: “Dankzij mijn dochters deel ik voor het eerst mijn nummers”

De muziek is steeds aanwezig geweest in het leven van Luk. Reeds als jonge snaak beklom hij het podium met CO2, waarvoor hij Nederlandstalige protestliederen schreef. “Gaande van liederen tegen de nucleaire dreiging tot het kernafval. Nederlandstalige punkers waren we niet, maar toch.” Xenon, zijn tweede groep, bracht dan weer  melancholische popmuziek à la The Cure. Maar voor zijn eigen nummers zocht Luk  de intimiteit op van kleinkunst. “Dat werd er thuis met de paplepel ingegoten,” zegt Luk. “Maar mijn dochters houden meer van de muziek die op Tomorrowland wordt gedraaid. Ze daagden me uit om ook zo’n nummers te maken. Die labelde ik dan onder ‘Elektronische Experimentjes’ op mijn website. Leuk, maar een plek op Tomorrowland ambieer ik niet.” 

Het elektronische geweld is duidelijk de vreemde eend in de bijt, want de klemtoon ligt op kleinkunst. Van intieme nummers met piano en stem, tot meer rijkelijke arrangementen. Soms met een autobiografische insteek, soms gebaseerd op het leven rond hem. “Wie mijn nummers beluistert zal mij toch hebben leren kennen,” zegt Luk. Na een tijd de muziek links te laten liggen, heeft de microbe hem duidelijk weer te pakken. “Mijn scheiding heeft voor een zware klop gezorgd. Maar sinds enkele jaren heb ik de passie teruggevonden. Eigenlijk heb ik enorm veel last van het lege-nestsyndroom. Toen mijn dochters het huis uit waren had ik plots enorm veel vrije tijd. Plots kwam het besef dat een beetje van het leven genieten mag. De muziek is nu als een virus waar geen vaccin tegen bestand is.”

Kleinkunst is een lastig af te bakenen muziekgenre. “Voor mij is het belangrijk dat het binnenkomt. Daarom schrijf ik ook in mijn moedertaal. Mijn grote voorbeelden zijn Raymond Van het Groenewoud, Bart Peeters, Stef Bos, Frank Boeijen. Daar kijk ik naar op en denk: wauw, die mannen raken mij in het hart. Een klein zinnetje kan soms veel teweegbrengen. Dat probeer ik te bereiken met mijn muziek.” Of zoals Willem Kloos zei: ‘de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie.’ Alhoewel het nu de eerste keer is dat Luk zijn kleinkunst met mensen buiten zijn persoonlijke kring deelt. “Het waren mijn dochters die me aanmoedigden een website op te richten. Het is natuurlijk beangstigend om u zo bloot te geven, want omdat de muziek zo persoonlijk is, is kritiek erop meteen ook kritiek op mezelf. Toch doet de erkenning deugd.” Het podium zoekt Luk niet meer op. “Eigenlijk zou het mijn grootste droom zijn dat iemand anders mijn muziek oppakt en daar iets professioneel mee gaat maken. Dat ik dan ooit naar hen zou gaan kijken en zeggen: da’s mijn nummer. Dat zou toch fantastisch zijn?”

Wie de muziek van Luk zelf eens wil beluisteren kan dat op deze website.