Kan een open huwelijk ooit werken? Anita legt uit hoe haar relatie met twee mannen tegelijk afgelopen is

Het standpunt van Anita
Anita en Marc waren acht jaar getrouwd toen ze de piste van een open relatie op tafel gooide. "Ik besefte toen pas dat mijn leven opgebouwd was rond monogamie, een concept waarin ik niet geloofde."

"Vorig jaar speelde ik voor het eerst open kaart naar de buitenwereld toe door een foto op Facebook te zetten. Marc en ik waren eropuit getrokken met onze twee kinderen, maar mijn vrienden wilden enkel weten wie die twééde man was. Andrea dus, mijn vriend. Dat nieuws moet voor velen een schok geweest zijn, ze dachten ongetwijfeld dat we een koppel waren dat nooit buiten de lijntjes kleurde."

"In 2015 hadden Marc en ik ons moeilijkste gesprek ooit gevoerd. We waren op dat moment tien jaar samen, maar voor mij was dat niet genoeg. Ja, we hadden een fijn leven en als ouders vormden we een onklopbaar team. Maar ik wilde meer."

"Ik vertelde hem dat ik het niet zag zitten om de volgende veertig jaar enkel nog seks met hém te hebben. Dat was enorm lastig om te zeggen, maar liever zo dan hem in het geniep te bedriegen. Er kwam een pittige discussie van, ik moest huilen. Maar uiteindelijk gaf hij me groen licht om het op die manier te proberen."

"Als je me enkele jaren eerder verteld zou hebben dat ik voorstander was van een open relatie zou ik daar eens smakelijk om gelachen hebben. Ik val anders nooit op. Mijn dag bestaat uit hockeytraining, de kinderen naar school brengen, hen helpen met hun huiswerk en beslissen wat we 's avonds eten. Maar tegelijk bekroop mij het gevoel dat er iets ontbrak in mijn leven. Wat dat precies was, wist ik lange tijd niet. Ik hield van Marc en had niet te klagen over ons seksleven, maar toch voelde ik me eenzaam."

"Ik probeerde om nieuwe vrienden te maken, vandaar ook dat ik me aansloot bij een schrijfgroep. Mijn onderwerp ging over een vrouw die een affaire had, bijgevolg begon ik veel te lezen over ontrouw."

"Mijn frank viel definitief toen ik het boek 'Rewriting the rules' van Meg-John Barker las. De auteur heeft het over relaties en beschrijft waarom we met z'n allen aanvoelen dat monogamie de norm is. Ik vroeg Marc om dat boek te lezen als vertrekbasis voor ons gesprek."

"In mijn ogen staat een traditionele relatie gelijk aan een luchtbel. Je ontmoet iemand, vindt hem fantastisch en sluit alle deuren en ramen om hem bij jou te houden. Maar de lucht raakt snel verzuurd omdat je geen zuurstof meer hebt."

"Het concept van een open huwelijk deed in eerste instantie wonderen. We communiceerden beter en onze vrijpartijen voelden veel emotioneler aan. Ik wens ook te benadrukken dat onze relatie nooit een leugen geweest is, ik wist gewoon al die tijd niet dat ik dat kinky kantje in mij had."

"Het daten zelf was zenuwslopend. Marc bleef met de kinderen thuis terwijl ik met iemand afgesproken had. En toen ik thuiskwam, vertelde ik hem hoe het geweest was. Marc wist telkens met wie ik afgesproken had en waar ik uithing. Na verloop van tijd stelde ik hen zelfs aan hem voor. Het voelde niet verkeerd omdat alles zo openlijk gebeurde."

"Mensen denken dat het me enkel om de seks te doen is, maar dat is niet zo. Soms vindt er een heuse klik plaats, zoals met Andrea twee jaar geleden. We hadden veel gemeenschappelijke interesses, zoals sciencefictionfilms en boeken lezen. We hadden allebei ook lang nagedacht over welk type relatie het best bij ons paste."

"Na zes maanden brachten we een weekend samen door. Na negen maanden ontmoette hij Marc voor het eerst. De kinderen leerde hij na een jaar kennen. Ze zijn acht en tien jaar nu, te jong dus om alle details te kennen. Maar ik heb hen wel uitgelegd wat monogamie is en dat ik daar niet langer in geloof."

"Andrea ziet ook andere vrouwen. Ben ik daar jaloers om? Soms. Die weekends met zijn andere vriendin waren een harde noot om kraken, dat moet ik in de toekomst toch beter zien te verteren."

"De buitenwereld vindt het lastig om onze situatie te begrijpen. Mijn moeder ging er dan weer beter mee om dan ik verwacht had. Zij wil uiteindelijk gewoon dat ik gelukkig ben."

"Er zijn ook heel wat mensen die mij egoïstisch vinden. Maar het zou van een groter egoïsme getuigen als ik me ongelukkig voelde en toch bij Marc gebleven zou zijn. Ik vraag me af of de criticasters zo reageren omdat ze dan naar hun eigen situatie kijken. Als vrouw zetten we normaal gezien iemand anders op de eerste plaats en staan we niet genoeg stil bij wat we zelf willen."

"Marc had ook de vrijheid om met andere vrouwen af te spreken. Na enkele keren werd echter duidelijk dat het niets voor hem was. Een polyamoureuze relatie is niet voor iedereen weggelegd."

"Sinds achttien maanden slapen we niet meer in hetzelfde bed. We besloten ook om te scheiden. We wonen nu nog onder hetzelfde dak, maar binnenkort zal ik met de kinderen verhuizen. Het is ingewikkeld. Andrea brengt hier soms de nacht door, wij drieën blijven goed met elkaar opschieten."

"Kerstmis vier ik ook nog met Marc, sommige stukjes van onze relatie willen we zeker behouden. Zie ik hem nog graag? Natuurlijk, maar niet meer op seksueel vlak. Hij zal wel altijd een belangrijke plaats in mijn leven blijven innemen."

"Ik snap dat deze getuigenis de nodige wenkbrauwen kan doen fronsen. Aan de schoolpoort wordt zeker en vast over mij geroddeld. Maar nog niet één iemand had het lef om rechtstreeks aan mij uitleg te komen vragen, dat vind ik jammer. Vandaar dus ook dat ik mijn verhaal nu naar buiten breng, er moet meer over gepraat worden. Polyamorie is niet voor iedereen de ideale oplossing, maar voor mij wel."

Het standpunt van Marc
"We wisten allebei dat Anita niet helemaal tevreden was. Eerst dacht ik dat ze meer 'ruimte' nodig had. Weg van de kinderen en de druk van het huishouden. Een plek om te schrijven."

"De mogelijkheid om extra partners bij ons huwelijk te betrekken, was nooit eerder in mij opgekomen. Als Anita in het geheim een affaire gehad had, zou het sowieso voorbij geweest zijn. Maar ze bleef eerlijk, dat kon ik appreciëren."

"Ik vertelde mijn vrienden niet wat er aan de hand was, dat deed ik pas na de breuk. 'Je hebt een goede advocaat nodig', klonk het dan. Of: 'Ik zou zoiets nooit toegestaan hebben'. Hun reacties stemden me droevig."

"Natuurlijk deed de situatie mij pijn, maar wat was het alternatief? Een vrouw die ongelukkig getrouwd is? Dat wilde ik absoluut niet. Als je iemand graag ziet, wil je dat ze gelukkig is."

"De toekomst boezemde mij angst in, maar ik wilde het tenminste wel proberen. We zijn de hele tijd ook met elkaar blijven praten. Ik wilde niet alle details kennen, maar ik wist wel met wie en waar ze afgesproken had."

"De eerste keren bleef ze niet zo heel lang weg, het was precies niet wat ze ervan verwacht had. Voor mij was het wel lastig om met al die vragen alleen thuis achter te blijven. Het seksuele aspect vond ik niet eens zo erg, de emoties die er ongetwijfeld mee gepaard waren deden meer pijn."

"In het begin was ik er nog altijd rotsvast van overtuigd dat wat we hadden uniek was. Maar onze situatie werd almaar lastiger om door te slikken. Wat uiteindelijk de doorslag gegeven heeft om te scheiden? Volgens haar mijn boze reactie nadat ze een weekend weggeweest was met Andrea. Maar ik wist dat het voorbij was na een gesprek dat we hadden over intimiteit. Ze biechtte zelfs op dat ze het moeilijk vond om mij te kussen, dan stopt het."

"Ik heb zelf ook enkele keren afgesproken met iemand anders, maar mijn hart lag alleen bij Anita. Sommige mannen zouden het ongetwijfeld fantastisch vinden als ze met de toestemming van hun vrouw mogen vreemdgaan, maar ik heb ontdekt dat polyamorie niets voor mij is."

"Ik heb nog nooit iemand bedrogen, ook niet in de periode vóór Anita. Ik wilde niemand anders, dit voelde niet juist aan. De beslissing om uit elkaar te gaan, was de juiste. Ik droom ervan om later -als ik echt oud ben- op een bankje in het park te zitten met een speciaal iemand. Helaas zal dat niet Anita worden. Ik houd nog van haar, maar ik aanvaard ook dat ze een andere levensstijl wil."

Het standpunt van Andrea
"Toen ik Anita leerde kennen, had ik al een vriendin die ik heel graag zag. In een vorige relatie had ik iemand bedrogen, dat liegen vond ik afschuwelijk. Daarom wilde ik nu open kaart spelen. Helaas zag ze een extra vrouw erbij niet zitten."

"Met Anita klikte het wonderwel. Als we iets gingen eten, konden we de hele nacht blijven praten. We hadden ook dezelfde interesses. Voor ons kwam romantiek op de eerste plaats, daarna pas de seks."

"Ik wist alles over haar kinderen. Maar dat gold ook omgekeerd, niemand had geheimen voor elkaar. Marc was hun papa en ik was de vriend van mama. Ze aanvaardden dat zonder probleem."

"Ik spreek nu nog af met andere vrouwen, tegen hen zeg ik altijd dat ik al een vriendin heb. Dat klinkt niet als de beste openingszin, maar meestal gaan ze er verrassend goed mee om. Misschien appreciëren ze net die eerlijkheid."

"Naast Anita heb ik ook een andere polyamoureuze relatie gehad. Die heeft zowat een jaar geduurd, uiteindelijk bleek toch dat onze grenzen en behoeften te fel verschilden."

"Ik ben tien jaar jonger, ik weet niet wat de toekomst zal brengen. Wil ik kinderen? En zal dat mijn levensstijl veranderen? Het is te vroeg om daar op te antwoorden. Tijd met haar kinderen doorbrengen, is voor mij in ieder geval al een goede training. Ik voel me bevoorrecht omdat ik een rol in hun leven mag spelen. Of je nu monogaam bent of niet, op lange termijn kan elke relatie moeilijk worden. Het enige dat ik weet, is dat deze levensstijl de juiste is voor mij."