Albert kon zijn vrouw niet meer volgen op haar scooter, dus bedacht hij deze geniale oplossing

Albert heeft een wagentje gemaakt dat hij achter de scooter van z'n vrouw Gertrude Vanvlierden kan hangen. Z'n vrouw, die ook slecht te been is, zit veelal aan het stuur van de elektrisch aangedreven scootmobiel. Albert neemt plaats in z'n aanhangwagentje. "Nu kunnen we samen naar de winkel gaan of onze kinderen bezoeken", weet Houben te vertellen. "Wat een verschil met vroeger toen we er maar weinig samen op uit konden trekken."

Comfortabel
"Wat ik gemaakt heb, kost slechts een habbekrats. Hooguit 30 euro heb ik uitgegeven aan twee wieltjes, wat planken en een tuinstoel. Het weegt een kleine 5 kilo. Ik heb er hooguit een halve dag aan gewerkt", vult de klusjesman aan. "Ik heb het ontwerp niet op papier gezet. Ik wist goed hoe ik het in elkaar moest steken. Het zat in m'n hoofd."

Het wagentje oogt misschien krakkemikkig, maar schijn bedriegt. "Het is stevig en kan m'n gewicht (Albert weegt 110 kilo) goed dragen. Het is stabiel op de weg. Alleen moeten we attent zijn bij het op- en afrijden van licht hellende borduren."

Eerst stond Albert recht op het wagentje, terwijl z'n vrouw op de scootmobiel zat. "Dat ging, maar was toch te riskant", vertelt Albert. "Van te lang rechtstaan kreeg ik pijn in de benen. Ik voelde dat het wagentje denderde bij het op- en afrijden van de stoepen. Een stoel die ik met schroeven op een houten vloer vastmaakte, bracht soelaas. Nu kan ik zitten tijdens een rit. Dat bevalt me veel beter dan recht te staan."

Behoefte
Albert en Gertrude hebben uiteraard veel bekijks als ze met de scootmobiel met aanhangwagentje op straat en tussen de mensen verschijnen. "Veel mannen stoppen om te zien hoe ik het wagentje heb gemaakt", vertelt Albert Houben. "Ze zijn geïnteresseerd. Anderen zie je lachen. Je ziet ze denken: waar rijdt die man nu mee rond en wat heeft hij toch in elkaar geboktst? Maar daar trek ik me niks van aan."

"Met m'n uitvinding is ons leven een stuk aangenamer geworden. We kunnen weer meer onder de mensen komen. We gaan samen boodschappen doen in de binnenstad of maken een uitstapje naar het stadspark. Ook gaan we ermee naar onze twee kinderen die op 1 tot 2 kilometer van huis wonen."

Albert Houben is trots op z'n wagentje. "Ik heb van de nood een deugd gemaakt", licht hij toe. "Wanneer we vroeger met ons tweetjes weggingen, liep ik te voet achter de scootmobiel van m'n vrouw. Ik kon haar niet volgen. En als ik haar op de fiets vergezelde, kon ze me met haar scootmobiel niet volgen. Het zette me aan tot nadenken. En voila, het aanhangwagentje is het resultaat."