Zuhal Demir in uw top 100 Belgen: “Mijn verleden bepaalt hoe ik in de politiek sta - al bezorg ik onze voorzitter daar kopzorgen mee”

“Dat doen alle politici”, zei Conner Rousseau (nu 29) toen hij vorig jaar op nummer 3 belandde in deze top 100, mede dankzij zijn eigen oproep op sociale media. Ook dit jaar riep hij zijn volgers op om hem en zijn 2 Vooruit-ministers te nomineren als de Belgen die écht een verschil maakten in 2021. Hij was gelukkig wel nog zo bescheiden om de ‘helden van de zorg’ en de ‘slachtoffers van de watersnood’ op 1 en 2 te zetten. Maar het illustreert hoe Rousseau in elkaar zit: hij wil gewoon de beste zijn, zonder schaamte. Een succesvol imago op alle fronten is nu eenmaal van belang voor de uitstraling van de partij - excuseer: beweging. Met die partij gaat het bovendien goed: Rousseau bracht de discipline terug. Het rode schietkraam van weleer is opnieuw een strak geleid geheel, waar dissidentie uit den boze is. Dat loont: Vooruit gaat vooruit in de peilingen en met Rousseau en Vandenbroucke hebben ze 2 van de populairste politici in hun rangen. Politiek-inhoudelijk bleven we bij Rousseau, een alomtegenwoordige gast in entertainmentprogramma’s, soms wat op onze honger zitten, maar tegen die kritiek ging hij meteen in het verweer door zich te mengen in de discussie over de oplopende energiefactuur en de jeugdhulp. Rousseau kan wel degelijk uitpakken met inhoud, maar in tegenstelling tot een kringetje politieke “losers” heeft hij dat niet eens nodig.

Premier De Croo (46) blijft in onze peilingen de onbetwiste nummer 1 van de politieke populariteitspoll. De wittebroodsweken van zijn regering zijn nochtans al lang gepasseerd en de aanvankelijke eensgezindheid rond corona heeft plaatsgemaakt voor iets wat bij momenten toch verdacht veel op een kibbelkabinet lijkt. “Wat telt is dat er uiteindelijk beslissingen worden genomen”, zegt De Croo altijd. Dat is zo, toch als ze niet teruggedraaid worden door de schaduwpremier van dienst: Paul Magnette. Maar De Croo lijkt zijn geduld niet te verliezen en blijft kalm. Op vervelende vragen over hoe liberaal zijn pasjesmaatschappij nog is, heeft hij steeds een antwoord klaar en ook het kwakkelbeleid van de laatste maand wordt in de praktijk vooral anderen verweten: hijzelf kan zijn bochten goed verpakken. De vraag is of hij meer zal zijn dan premier van een overgangsregering, zoals de socialisten deze regering bestempelen. Komt er volgend jaar iets in huis van de hervorming van de arbeidsmarkt en de pensioenen? Of worden het vooral muizenstapjes in de marge? Voor De Croo hoeft dat laatste geen probleem te zijn, voor zijn wegzinkende partij des te meer. 

Ze is, dixit Carl Devos, de politica waarop per vierkante centimeter het meeste druk wordt gezet. Maar Zuhal Demir (41), Vlaams minister van Omgeving en Energie, kan tegen een stoot. 3M, Engie, boze boeren: het glijdt van de N-VA-ster af als water van een eend. “Mijn leven zou een pàk aangenamer zijn als ik alle vergunningen gewoon aflever.”

“Mijn pa heeft altijd gezegd: ‘Je moet ‘s avonds in de spiegel kunnen kijken en eerlijk zijn met jezelf.’ Dat is wat ik doe. Ik zit op een bevoegdheid waar heel veel belangen spelen - leefmilieu, energie, vergunningen - en veel geld mee gemoeid is, maar ik hou me aan die levensles: ik trek een lijn en daar hou ik me aan. De lijn is duidelijk: wat zegt de wet? En wat is het belang? Hou ik rekening met het feit dat een multinational hier actief kan blijven, of is het de gezondheid van alle mensen die rònd dat bedrijf wonen? Je kan hier niet zomaar àlles doen, hé.”

“Ik lees ze ook, de pamfletten dat ik een boerenmoordenaar ben. Met 3M en de gascentrale van Engie in Vilvoorde zijn er ook harde woorden uitgesproken. Men vond dat ik ‘deloyaal’ was en dat ik mij liet drijven door temperament. Dat is allemaal niet plezant. Maar dat is niet de kern van de zaak. De kern van de zaak is: hoe gaan we dat hier oplossen? Als de grond vervuild is, moeten we dat opkuisen en moet het bedrijf dat verantwoordelijk is voor de vervuiling de rekening betalen.”

“Dat klopt helemaal. Met de gascentrales heb ik dat ook gevoeld. Voor mij was het leven aangenamer geweest als ik dat gewoon had vergund. ‘Foert, 100.000kg ammoniak erbij, kan me niet schelen.’ Die vergunning zou sowieso toch aangevochten zijn en dan zou de rechtbank wel hebben beslist dat de gascentrale niet in overeenstemming was met de stikstofnormen. Maar dan hadden ze mij tenminste gerust gelaten. Mijn raadgevers hadden mij gewaarschuwd: ‘Als je de vergunning weigert, gaat het stormen.’ Maar soit, het was de jùiste beslissing. Want over de inhoud heeft niémand iets gezegd.”

“Plezier is wat sterk uitgedrukt, maar dat voortdurende vechten is wel tekenend voor mij. Ik heb mijn hele leven moeten strijden om iets te bereiken. Ik heb moeten strijden om Latijn te mogen volgen, want de school vond dat hoog gegrepen voor een meisje uit de Cité dat thuis geen fatsoenlijk Nederlands sprak. Hetzelfde verhaal toen ik rechten wou studeren: kon dat wel, voor een mijnwerkersdochter? Mijn verleden bepaalt hoe ik in de politiek sta - al bezorg ik onze voorzitter daar kopzorgen mee.”

“De échte verkiezingen moeten nog komen, hé. Maar het is wel een erkenning voor wat ik doe - en voor al mijn medewerkers.”

“Dat zijn Wetstraatspeculaties. Laat me in 2022, 2023 en 2024 mijn werk vooral goéd doen. En laat me maar verontwaardigd blijven.”

Het water is intussen al een tijdje weggetrokken, maar aan het peil van solidariteit met de slachtoffers van de watersnood in Wallonië is zelfs in putje winter nog niets veranderd. Toen meteen na de overstromingen deze zomer bleek dat huis en inboedel van honderden inwoners in de Maas- en Vesdervallei beschadigd of zelfs helemaal verloren waren, was toekijken en wachten op coördinatie van het Rode Kruis geen optie voor verschillende Vlamingen. Van Dilsen tot De Panne staken landgenoten, desnoods met een Frans woordenboek op zak, al na dag één de taalgrens over om water te pompen, modder te scheppen of een koffer vol kleding, elektronische apparatuur, eten en speelgoed af te zetten. Zelfs firma’s in ontstoppings- of graafwerken boden hun diensten onbezoldigd aan. Vandaag nog leiden vrijwilligers de ontvangst en bedeling van giften in goede banen. De dankbaarheid in Pepinster en omstreken is groot. Unisono klinkt het daar: “Zonder vrijwilligers zouden we nergens staan.”

“Goeiemorgen mevrouw, vaccinatie-uitnodiging bij? Prima, gaat u maar door.”

“36,8 - ha, niks te warm en niks te koud! Succes hè madammeke! De pijlen volgen!”

“Vindt u de weg, mevrouw? Ja?”

“Paspoortje bij? Geboortedatum? (...) Ge moogt lijn vijf volgen, da’s de gele, daarzo.”

“Volgendeee.”

“Veel last gehad van uw vorige prikken? Ah, da valt mee dan. Allergieën? Rechts- of linkshandig? Last van het weer? Koud, koud, koud, ik weet het. En da met die energieprijzen van tegenwoordig, ‘t wordt alleen maar erger naar ‘t schijnt. Succes!”

“Ah, nog een Moderna... Ja, ja, veel volk. We zijn er content mee. Pas op, klein prikske.”

“Chocolaatjes!? Oh, dat was écht niet nodig, we doen wij maar gewoon onze job. U zal dat ook doen, zeker? Allez, ge moogt gij nog tien minuten wachten en vertrekken, als ge gene last krijgt. Fijne feestdagen!”

(...)

“Salutjes mevrouw, dahaag. De pijlen volgen en ge zijt zo weer thuis.”

Loopt gesmeerd. Zoveel inzet is schoon.

“Ik huil veel. Van de pijn.” Zo kwam Bashir Abdi op de allerlaatste dag van de Spelen ook over de meet van de olympische marathon: stik- en stikkapot. Maar wat was de beloning héérlijk. Brons, in een discipline die over heel de wereld wordt beoefend, en als eerste Belg sinds Karel Lismont in 1976. Goed, hij mag dan al van Somalische origine zijn, maar vraag het aan Abdi zelf: hij voelt zich meer Gentenaar dan wat anders. Hij klinkt zelfs Gents. Zijn finish op de Spelen was ook veel meer dan de zoveelste finish van een marathon. Hoe zijn Nederlandse trainingsmaatje Abdi Nageeye, ook afkomstig uit Somalië, hem naar het brons schreeuwde, dat was kameraadschap in z’n puurste vorm. Aandoenlijk en hartverwarmend. Het waren beelden die de wereld rond gingen. Net als die van zijn Europees record in oktober in Rotterdam. Bashir Abdi heeft de smaak te pakken. Hij wil meer dan eremetaal. De wereldtitel in 2022. Olympisch goud over drie jaar in Parijs. “Als Kipchoge het in Japan op z’n 38ste kon, waarom zou ik het dan op m’n 35ste niet kunnen?” ‘t Is een positivo. Waar zelfs de meest sombere mens vrolijk van wordt. Daar kan je in coronatijden maar beter van genieten.

Mont Ventoux? Neen, die weldadig warme woensdag 7 juli was het ‘són Ventoux’. Zíjn berg, waarop Wout van Aert voor een stunt van formaat zorgde. Het soort waar vroeg of laat een ‘Belga Sport’-docu van komt. “Ik krijg nog steeds kippenvel als ik er aan terugdenk”, trilt de Kristallen Fiets en Sportman van het Jaar na. Winnen in de Tour deed Van Aert overigens niet enkel na een dubbele knokpartij met de ‘Reus van de Provence’. Ook tegen de klok in Saint-Emilion en in een massasprint op de Parijse Champs Elysées. “Van Aert is een wereldcoureur. Veel groter bestaat op dit ogenblik niet”, deed het onze huiscolumnist Michel Wuyts besluiten. Tel daar twee etappes in Tirreno-Adriatico, Gent-Wevelgem, de Amstel Gold Race, het weg-BK, zilver in de olympische wegrit in Tokio, vier ritten en het eindklassement in de Ronde van Groot-Brittannië en een Belgische driekleur, vice-wereldtitel en eindzege in de Wereldbeker in het veld bij en je kan dat alleen maar beamen. Voetnoten zijn het, die blindedarmoperatie in juni, de gemiste kansen in de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix en het teleurstellend WK, in zó’n fantastisch 2021. Waarin vrouwlief Sarah hem na vier dagen al zijn mooiste en meest kostbare trofee ooit bezorgde. Mon chéri? Són cheri! Georges.

Slachtoffers van de watersnood op nummer 3 in uw top 100: “Het mooiste wat wildvreemden ons zeiden? On est là”

Wielercom­men­ta­tor Michel Wuyts in top 30 van uw 100 Belgen: “José heb ik niet meer gehoord. Maar we hoorden elkaar nooit in het tussenseizoen. Zo bleven we het volhouden met elkaar”

Eddy en de rest van de familie Planckaert in uw top 100: “Ik ben niet echt geil op mijn eigen”