Ella-June Henrard beet de spits af door te vertellen hoe het voelde om een hele nacht bestookt te zijn met berichten “over hoe smoking hot en geil ik ben in het krappe jurkje” dat ze aan moest trekken voor haar rol in ‘It’s Showtime’ en daarna een volledige draaidag in datzelfde jurkje voor de regisseur te moeten gaan staan die haar de hele nacht had belaagd. “Dat is vernederend, geeft een gevoel van onmacht en zorgt ervoor dat ik niet de job kan uitoefenen waarvoor ik ben gecast”, zei ze. “Dat deed me twijfelen aan mezelf. ‘Daag ik het nu uit? Ik heb dat kleedje aan.’ Maar het is het kostuum dat door de regisseur werd gekozen.”

Daarna nam Helena De Craemer (die stage liep bij productiehuis Koeken Troef, red.) het woord. “Meester Raes heeft gisteren een kort, maar zeer krachtig pleidooi gegeven. Zeer kort omdat de talrijke berichtjes die ik heb bewaard voor zich spreken. Dat is zo, ze zijn zo talrijk dat er een zeer goed beeld te vormen valt van wat er precies tussen mij en De Pauw gezegd is geweest. Maar wat die berichten niet kunnen tonen is hoe ik mij op dat moment echt heb gevoeld”, aldus De Craemer. “Hoe emotioneel belastend dat voor mij was. Ik heb mij in elke bocht gewrongen om toch maar zo goed mogelijk met De Pauw zijn gedrag om te kunnen en het een plaats te geven, om het te begrijpen , om me te kunnen inleven in zijn leed en wat ik door mijn afwijzing bij hem teweeg bracht. Om zo goed mogelijk met zijn gevoelens rekening te houden, om de honderden gesprekken zo goed mogelijk in een vriendschappelijke richting te sturen om er beiden zo schadeloos uit te komen. Zo slecht en zo schuldig heb ik mij gevoeld omdat ik na al mijn pogingen geen enkele goeie manier vond om met zijn amoureuze tsunami om te gaan. Ik was radeloos. Ik was jong en alleen en hij wierp zich op als mentor en in plaats van zijn taak als mentor te volbrengen, heeft hij mij belast met zijn onbeantwoord verlangen, met zijn egoïsme en zijn apathie, want mijn gevoelens deden er niet toe. Hij heeft me belast met iets waarvan ik mij tot op dit moment afvraag waarom ik het heb moeten ondergaan. Ik kan niet begrijpen dat je een jonge stagiaire overspoelt met liefdesverklaringen, die haar de wanhoop nabij drijven en daar achteraf doodleuk op zegt dat het maar om te lachen was. Als het allemaal zo slecht niet bedoeld is, waarom hou je dan in godsnaam niet op als je dat gevraagd wordt?”

Ik ben zo empathisch, ik probeer goed te doen voor iedereen, en ik ben leerrijk en ambitieus en ik probeer altijd het goede te zien in een persoon. Meneer De Pauw heeft misbruik gemaakt van al mijn goeie eigenschappen. Hij heeft me geraakt in het diepste van mijn persoon en hij is er nog eens in geslaagd om de schuld daarvan bij mijzelf te leggen. Ik hoop dat duidelijk wordt hoe schadelijk meneer De Pauw zijn gedrag is, dat ik eindelijk kan stoppen met mij schuldig en slecht te voelen om iets dat ik niet heb gedaan.

Lize Feryn zei dat ze nog heel goed voelde wat er door haar heen ging toen ze de eerste berichten kreeg die heel diep in haar privéleven inbraken. “Het ging meteen over de meest intieme dingen van mijn leven, het ging niet over vorige relaties maar over vorige bedpartners, waarvan ik niet eens wist dat andere mensen dat wisten, laat staan Bart De Pauw. Waarna het verder ging over mijn tepeltjes, over ‘Gaan we poepen?’, over ‘Zullen we een affaire beginnen?’, dat ik zijn favoriete onenightstand ben... Ik heb me de voorbije jaren enorm geschaamd, schuldig gevoeld, naar mezelf gekeken: heb ik iets fout gedaan? Was het wel een goed idee om met humor te reageren? Had ik hem mogen feliciteren met zijn prijs? Had ik anders moeten reageren? Ik hoop dat vandaag blijkt dat hij nu eindelijk ook naar zichzelf heeft gekeken, daar zou ik heel blij mee zijn. Dat hij zich ook gewoon eens heeft geschaamd.”

Dymphne Poppe vond dan weer dat ze bij Koeken Troef twee jobs moest combineren. “Een job was gewoon mijn werk, maar daarnaast moest ik ook die honderden berichten beantwoorden. Het maakte me heel onzelfzeker, ik voelde me geïsoleerd”, zei ze”, “schuldig en beschaamd. Ik weet dat Bart al die angsten kent en weet dat ik me onzelfzeker voel en ik hoop dat hij me vandaag niet gaat afschilderen als een leugenaar.”

Maaike Cafmeyer kwam als laatste aan het woord. Ze sprak over feiten die lang geleden gebeurden, zo’n 15 jaar terug. “Maar het voelt alsof het gisteren was. Ik was niet zo’n volwassen vrouw toen als de dames die hier nu naast me zitten”, zei ze. “Wat je ook doet - neen, ja, misschien zeggen - het is toch nooit juist. Het voelde alsof ik langzaam gewurgd werd, alsof ik de adem uit mijn lichaam voelde stromen. Ik heb je graag gezien, en nog steeds, maar hoe is het toch mogelijk dat zoiets is gebeurd? Je hebt altijd gehoopt dat ik nooit iets zou zeggen, dat ik nooit de moed zou hebben. Ik begrijp niet waarom je al die jonge vrouwen in zo’n verschrikkelijke positie hebt gebracht.”