Vlaanderen kijkt vol onbegrip naar stakers: rare jongens, die Walen

Als het regent in Parijs, druppelt het in Brussel en Wallonië. Het kompas van Franstalig België staat gericht op het zuiden. Cultureel is dat een zegen. Qua arbeidsethos is het een ramp. Frankrijk is het noorden kwijt. Al weken staat het in vuur en vlam. Het klimt op de barricades en blokkeert wegen tegen de nieuwe arbeidswet van president Hollande en premier Valls. Het openbare leven draait er in het honderd of in het beste geval op halve kracht, zoals de kerncentrales. Frankrijk verlept en verloedert zienderogen, maar de actievoerders zullen niet rusten, zweren ze, voor de gewraakte wet weer weg is.

Drijvende kracht achter het protest is de communistische vakbond CGT. Die vertegenwoordigt 3% van alle Fransen die aan het werk zijn. In Frankrijk is slechts 8% van alle werknemers gesyndiceerd. In België is dat 60%. Als het daar lukt om de boel plat te leggen, luidt de redenering van onze Franstalige bonden, dan moet het hier zeker lukken. Gaan zij tot de finish? Dan wij ook. Jusqu'au bout! Staken maar. De cipiers. De cheminots. 31 mei was al gepland, maar bij het spoor maken ze de brug. Die dag leggen zowaar alle Franstalige overheidsdiensten het werk neer. Vlaanderen werkt gewoon door, krabt zich achter de oren en ziet de manoeuvres onbegrijpend aan, zoals Obelix: ils sont fous, ces Romains. Rare jongens, die Walen.

Tous ensemble? Nee, bedankt. De buik vol heeft Vlaanderen van een landsgedeelte dat er werkelijk alles aan doet om de aloude vooroordelen te bevestigen. Ras-le-bol van redeloze stakers die Brussel en Wallonië de slechte naam bezorgen die ze niet verdienen. Tot overmaat van ramp zijn de Vlaamse vakbondsleiders geen deel van de oplossing. In al hun redelijkheid en begrip voor de Franstalige camarades zijn ze een deel van het probleem. Hoe lang nog houdt Rudy De Leeuw zijn radicale relzoekers de hand boven het hoofd? Geen haar heeft het gescheeld of één van hen had tijdens de nationale betoging de Brusselse hoofdcommissaris doodgeslagen. Ooit noemde Bart De Wever de socialistische vakbond de gewapende arm van de PS. Toen klonk dat overtrokken. Nu klinkt het akelig correct.

Met die nuance: FGTB en CGSP - de Franstalige versies van ABVV en ACOD - zijn niet langer het exclusieve verlengstuk van de Parti Socialiste. De extreemlinkse PTB van het politieke toptalent Raoul Hedebouw - half clown, half roofdier, voltijds volkstribuun - is ten koste van de PS uitgegroeid tot de derde partij in Wallonië. Niet alleen zweept Hedebouw de rode vakbond op, hij dwingt ook de partij van Elio Di Rupo tot plat opportunisme, een oud-premier onwaardig. Di Rupo distantieert zich niet van de stakers en loopt mee storm tegen de flexibele 38-urenweek van de regering-Michel. In Frankrijk voert zijn vriend en partijgenoot François Hollande een arbeidsmarkthervorming door die veel verder gaat. Was Di Rupo een Fransman, hij zou ze vandaag met gloed verdedigen. Het toont aan dat het de PS, in tegenstelling tot de PTB, niet om inhoud maar om politique politicienne te doen is. Charles Michel op de knieën krijgen, daar draait het om. Dat mag de regering hem niet gunnen en Vlaanderen niet aandoen.


LEES HET STANDPUNT VAN JAN SEGERS ELKE DAG IN ONZE KRANT OF IN HLN PLUS, ONZE ZONE EXCLUSIEF VOOR ABONNEES (KLIK HIER EN PROEF 5 WEKEN LANG VOOR 1 EURO)