Verpleegkundige Jacky (63) ging met pensioen, maar keerde terug voor tweede coronagolf: “Mijn schuldgevoel was té groot”

Met flukse tred en op witte sneakers loopt Jacky ons tegemoet aan de toegang tot de intensieve zorgen van het UZ Brussel. Op haar paspoort staat Jacqueline, maar sinds de blondine in 1978 aan de slag ging op de afdeling hart- en thorax, noemt iedereen haar Jacky.  42 jaar later is ze hier nog altijd. Niet dat dat zo gepland was, want op 19 oktober ging Jacky wel degelijk met SWT, het vroegere brugpensioen.  “Ik heb nooit uitgekeken of afgeteld naar het einde van mijn carrière, maar eens die aanvraag gebeurd is, kan je niet meer terug”, vertelt ze. “Er zijn traantjes gevloeid, ja. Mijn ouders wilden dat ik op een bank ging werken, maar ik moést en zou verpleegster worden. Mijn collega’s hebben er iets moois van gemaakt. Een brunch in het pauzelokaal, versierd met ballonnetjes. Van de CEO kreeg ik bloemen.” Twee weken zat Jacky thuis in Meise. Ze wandelde, fietste, ruimde wat op, en werd vrijwilliger bij Kind & Gezin. Maar zodra de berichten dat de ziekenhuizen een tweede keer werden overspoeld met Covid-patiënten maar bleven komen, voelde ze zich schuldig. Eén berichtje naar haar hoofdverpleegkundige volstond. “Of ik kon helpen?”