TOP 100 Belgen. Deze mensen heeft u op plaats 60 tot 51 gezet: “Mevrouw Gorissen, ge zijt een bv!”

De vrouwen die Bart De Pauw hebben aangeklaagd wegens grensoverschrijdend gedrag, wilden dat niet voor de rechtbank doen en ook niet en plein public. Met een oprechte blijk van spijt en schuldinzicht onder vier ogen had de televisiemaker ervoor kunnen zorgen dat die vrouwen een punt zouden zetten achter een verhaal dat hen al jaren pijn deed of achtervolgde. Omdat de VRT hem op straat zette, koos De Pauw voor een tegenaanval in het openbaar. Die strategie liet alleen halfslachtige excuses toe, en zo kwam het tot een rechtszaak. Die werd gewonnen door de vrouwen, want De Pauw werd veroordeeld. Hij gaat ook niet in beroep. Ook al bleken niet alle klachten te bewijzen, de rechtbank erkende dat De Pauw, als man en als leidinggevende, meer dan eens problematisch en zelfs strafbaar gedrag had vertoond. Lijkt een simpel verhaal en een duidelijk signaal, maar toch werden de vrouwen in de aanloop naar de rechtszaak een tweede keer het slachtoffer, ditmaal van drek op sociale media.

Onze nationale doelman Thibaut Courtois (29) stak er tijdens het voorbije Europees Kampioenschap met kop en schouders bovenuit. In Madrid worden hem zelfs magische krachten toegedicht. “Madrid heeft een heilige”, zo kopte de Spaanse sportwebsite Marca. “Hij verricht twee tot drie mirakels per match”, klonk het nog.

Na de nederlaag van de Rode Duivels tegen Italië toonde Courtois dat hij behalve het doel ook het welzijn van zijn collega’s bewaakt. Hij gaf zowel de UEFA als de FIFA vegen uit de pan, respectievelijk om de troostfinale in het EK die hij een ‘money game’ noemde en de plannen om elke twee jaar een WK te houden. “Wanneer krijgen wij rust? Niemand geeft erom dat wij gekwetst raken. Wij zijn geen robots”, verzuchtte Courtois.

Dat hij geen robot is, kan zijn nieuwe vriendin wellicht getuigen. In augustus maakte Courtois zijn relatie met het Israëlische model Mishel Gerzig (24) officieel. “De liefde van mijn leven”, schreef hij op Instagram. In het Hebreeuws, de taal van zijn lief die hij inmiddels al aardig onder de knie heeft.

Sommige mensen zijn boos op ‘de virologen’. Als ze er toch een naam op willen plakken, kiezen ze meestal die van Marc Van Ranst of Erika Vlieghe. Pierre Van Damme is het zelden of nooit, hoewel de meest extreme en minst intelligente antivaxers ook hem al haatmails hebben gestuurd. Hij zegt in grote lijnen dan ook al twee jaar krak hetzelfde als zijn collega’s. En toch lijkende meeste mensen die ontevreden zijn over de coronamaatregelen méér te aanvaarden van Van Damme. Zou het zijn minzaam uiterlijk zijn, en die breekbare stem die daar zo goed bij past? Of zit de relatie met zijn zoon er ook voor iets tussen? Tom Van Damme wilde afgelopen zomer een groot bevrijdingsfeest organiseren, vader stond niet te applaudisseren. Maar ze kwamen wel samen in de media getuigen over hun meningsverschil, zonder in ruzie of verwijten te vervallen. Als we in 2021 één voorbeeld konden gebruiken, dan was het dat wel.

Eén woordje werd afgelopen zomer ­– op 5 september om 21.13 uur ­– toegevoegd aan de openingszin van haar Wikipedia-pagina. Linda De Win (Wilrijk, 7 juni 1956) is een voormalige Belgische journaliste van de VRT-nieuwsdienst. 2021 - 1956 = 65, en bij de VRT staat dat gelijk met pensioen. Vanuit alle kleuren van het politieke spectrum kwam lof voor De Win, die in haar lange carrière met de micro in de Wetstraat zelden voor quick wins ging. Ze was doortastend, zij het vaak met een warme glimlach. Eén vraag: hoe gaat het met haar vandaag? “Goed hoor. Het doet me iets, die verkiezing in de top-100. Ik dacht dat ik op 65 zou staan. (lacht) Na het afscheid in juli was het wennen, maar gelukkig valt de politieke molen tijdens de zomer toch een beetje stil. Het duurde tot september eer ik echt besefte dat het erop zat. Maar ik laat het niet helemaal los. Ik doe losse opdrachten, dat gaat van boekpresentaties tot erken met jongeren van het jeugdparlement en natuurlijk politieke debatten. Voor volgend jaar broed ik op iets. Je gaat er nog van horen.” (SSB)

Zou Hilde Crevits (54) het zich al beklaagd hebben dat ze bij het uitdelen van de Vlaamse ministerportefeuilles niet voor Welzijn, maar voor Werk koos? De guitige en ooit alomtegenwoordige West-Vlaamse had het dit jaar steeds moeilijker om op de voorgrond te treden, tenzij met haar grapjes op het Overlegcomité en de toegevingen die ze daar binnenhaalde. In onze peiling moet ze elke keer een plaatsje afgeven en ook in deze top 100 is ze niet langer de leading lady van CD&V. Nochtans is Crevits een uiterst degelijke vakminister, die als een moeder over de Vlaamse bedrijven waakt tijdens de coronacrisis. Moest een sector sluiten? Dan draaide haar kabinet nachtelijke overuren om snel met compensaties en een passend infuus te komen. Maar ook op de Vlaamse arbeidsmarkt probeert Crevits de koe bij de horens te vatten, door het invoeren van gemeenschapsdienst voor langdurig werklozen. ACV en de rest van Beweging.net kan voortaan gaan uithuilen bij de nieuwe vrienden van Groen en Vooruit. 

De boosterprik met een dosis ‘het beste kan nog altijd komen’ kregen we deze zomer van Mieke Gorissen. Op haar 38ste - drie jaar nadat ze voor het eerst proefde van lopen in competitie - liep de juf van fysica als 28ste en eerste Belgische over de meet van de Olympische marathon. ‘Da kan nie!’, riep ze. “Mijn deelnamebewijs voor de Spelen hangt nog steeds op het prikbord. Een reminder dat het écht is gebeurd.”

Gelukkig krijgen we in barre tijden nog af en toe een sprookje opgelepeld. Zoals dat van de juffrouw fysica van de Provinciale School in het Limburgse Diepenbeek. Ruim 35 jaar lang is Mieke Gorissen een mieke modaal geweest. Ging af en toe eens lopen. Tot bleek dat ze daar eigenlijk wel heel goed in is en ze dit voorjaar zowaar de limiet liep voor deelname aan de Olympische Spelen. In Tokio haalde ze tot haar eigen grote verbazing als 28ste de eindstreep. Haar interview bij Sammy Neyrinck - “Da kan nie!” - is voor de eeuwigheid. Bij een huldiging dit najaar zei Gorissen dat ze het eigenlijk nog altijd niet geloofde. “Nu ben ik intussen wel overtuigd dat het gebeurd is”, lacht ze. “Al heb ik mijn deelnamebewijs op het prikbord gehangen als kleine reminder. Maar goed, eens de dagelijkse realiteit het weer overnam - het was een druk najaar op school en momenteel hou ik een marathon verbeteren met examens voor acht klassen - verdwijnt dat effect weer. Er zijn genoeg dagen waarin ik er niet eens aan denk dat ik een olympische marathon heb gelopen.”

“Na het BK veldlopen in februari (dat Gorissen met een straatlengte voorsprong won, red.) is de bal aan het rollen gegaan. In april heb ik op de marathon van Enschede de olympische limiet gelopen. Mijn trainer Gilbert Simal geloofde dat het kon, maar zelf heb ik daar eigenlijk niet echt aan gedacht. Ik wilde me niet knettergek laten maken en gewoon zo goed mogelijk lopen. Misschien is zelfs dat mijn geluk geweest, want als ik een profsporter zou geweest zijn dan was er druk - wie weet verlies je je contract als de resultaten er niet zijn - en dan kan het fout lopen. Voor mij is lopen altijd mijn uitlaatklep gebleven, een hobby waardoor ik een uurtje van de wereld kan zijn.”

“Heel laat pas. Ik heb altijd basketbal gespeeld, maar daarin was ik - tot mijn eigen frustratie en die van vele anderen - helemaal niet goed. Ik ben allesbehalve explosief, bij balverlies was ik altijd veel te traag terug. Op mijn 25ste ging ik af en toe eens een toertje lopen en hebben we ook een loopband gekocht, maar ik gebruikte dat ding zelden. Toen we jaren later verhuisden naar een flat kostte het zoveel moeite dat toestel boven te krijgen dat ik wroeging kreeg en toch ‘s avonds maar wat begon te lopen. Zo is het gestart. Ik heb dan eens meegedaan aan een kermisloop in het dorp en toen was ik meteen tweede. Tiens, dat gaat me precies toch wel af, zo dacht ik.”

“Ja. Mijn collega’s hebben dat op school opgehangen en daar moest ik wel van blozen. Vooral het aspect dat sommige mensen mij als voorbeeld beschouwen, dat voelt voor mij nog steeds als onwezenlijk. Het is hartverwarmend hoor, begrijp me niet verkeerd, maar… (zwijgt, red.). Allez, dat mensen zo onder de indruk zijn van mij en dat ik zoveel heb losgemaakt, dan vraag ik me af: oei, heb ik dat wel verdiend?”

“Ja! En ik weet gewoon niet hoe ik daarmee moet omgaan. Er vallen mij enorm veel mooie dingen te beurt en af en toe word ik daardoor overrompeld. Eén van mijn leerlingen zei tijdens het begin van het schooljaar: ‘Mevrouw Gorissen, ge zijt een bv.” ‘Zeg, ssst. Zeg zoiets niet”, heb ik meteen geantwoord.”

“Nee. Mijn leven had er dan misschien totaal anders uitgezien, maar wie zegt dat ik dan gelukkiger was geweest? Ik heb fysica gestudeerd en op school heb ik mijn echtgenoot leren kennen en sindsdien hebben we het prettig samen. Nee, ik ben heel blij met hoe het allemaal is gelopen.”

Wat als Matthias Casse een maand voor de Spelen geen vervelende blessure had opgelopen? Wat als z’n halve finale wél door onpartijdige arbiters zou zijn geleid? Misschien had hij dan olympisch goud gewonnen. Of was hij tot Sportman van het Jaar verkozen ­– zijn gouden medaille op het WK en zilver op het EK volstonden helaas niet om de sportpers te overtuigen. Met ‘wat als?’ koopt de judoka uit Hemiksem niks. Casse was naar de Spelen gegaan met de uitgesproken ambitie om olympisch kampioen te worden. Hij keerde terug met brons en dat was pijnlijker om dragen dan de verrekking in zijn schouder ­– die kon hij met een Dafalgan nog onderdrukken. Casse is op z’n 24ste, ondanks zijn indrukwekkend palmares, nog lang niet voldaan of verzadigd. Over drie jaar, in Parijs, gaat hij opnieuw voor het allerhoogste. Als student chemie kan hij brons wel waarderen, maar niets gaat boven goud. 

Nog veertien seconden op de shotclock. De Cats staan één punt achter. Het is nog niet gedaan. De bal gaat naar Emma Meesseman. Naar wie anders? Ze draait en shot. Binnen! De Cats winnen van Japan. Met één puntje. België gaat staat in de halve finales van de Olympische Spelen! Ach, het had zo mooi kunnen zijn. Maar helaas. De bal ging niet naar Meesseman. Kim Mestdagh kreeg ‘m. En haar shot draaide ongelukkig uit de ring. Geen happy end voor de Cats: exit in de kwartfinales. Emma Meesseman (28) was ontroostbaar. In Tokio gaf ze alles. De Ieperse was outstanding. Wie haar voor de Spelen nog niet kende, kende haar erna wel. Schrale troost. Meesseman zonderde zich thuis af als een kluizenaar, om van alle emoties te bekomen. Om uit het zwarte gat te klauteren. Intussen is het besef er: 2021 was zo slecht nog niet. Voor de zesde keer in evenveel jaar kampioen van Rusland met Ekaterinburg, voor de vierde keer ook clubkampioen in Europa ­– nog eentje en ze overtreft Ann Wauters ­– en brons op het EK met de Belgian Cats, net als in 2017. Sinds zondag is Meesseman Sportvrouw van het Jaar af. Maar wat heeft ze die eretitel met glans gedragen. Ave Emma! 

Dertien jaar lang stond Peter Mertens aan het roer van de communistische partij en transformeerde hij die van een amateuristisch gezelschap ­– zijn woorden ­– naar een partij die in Vlaanderen niet veel kleiner is dan de rest en in Wallonië zelfs de derde grootste. Ze speelt haar oppositierol met verve: de partij is relevanter dan ooit en maakt het de linkse partijen ­– en dan vooral de PS ­– moeilijk. Die laten zich geregeld door hen opjutten, wanneer ze zich verzetten tegen het ontslag van niet-gevaccineerde zorgverleners of het sanctioneren van werkonwillige langdurig zieken ­– wat tot frustraties leidt bij de andere regeringspartijen. Mertens stopte onlangs als voorzitter, maar blijft wel actief als Kamerlid en in de Antwerpse gemeenteraad. Hij werd opgevolgd door de flamboyante Raoul Hedebouw, die volgens Mertens qua profiel en communicatiestijl beter past bij de huidige tijdsgeest. Tweeten vindt Mertens maar vermoeiend, laat hem maar nadenken en boeken schrijven ­– en puin ruimen, met zijn laarzen in Pepinster. 

“Heuh… Heuh… Heuh…” Zijn er nog zekerheden in het leven? Ja, die zijn er nog! Het was weer van dattum, een kleine twintig jaar nadat de Vlaamse tv-kijker van ‘De Paffs’ veelvuldig getuige mocht zijn van Sam Gooris en zijn verwoede pogingen om zijn maaginhoud down under te houden. Dit keer niet na een dampende kennisgeving van de dobermann Angie op het vloerkleed of tijdens het verschonen van één van zijn kinderen - ook ons aller Shania en de Kenji zijn intussen twintig gepasseerd - maar tijdens ‘Expeditie Gooris’: een realityshow waarin het gezin Pfaff-Gooris in een geleend Volkswagen-busje het continent verkent. Tijdens bootje varen vloog er de pater familias een zwerm muggen in de mond waarna zijn middenrif - begeleid met luid gelach van de rest van de bende - op en neer begon te dansen. Een parodie die niet als parodie is bedoeld. Om maar te zeggen: ook in 2021 ging het leven zijn gang bij Kelly, Kenji, Shania en Sam.