Slachtoffers van de watersnood op nummer 3 in uw top 100: “Het mooiste wat wildvreemden ons zeiden? On est là”

“Nee. Onze straat werd zo hard getroffen dat daar minstens tien huizen zullen worden gesloopt. Ook ons huis. Mijn gevoel daarbij is dubbel. Er is tristesse omdat we nooit nog terug kunnen naar de plek die zoveel jaren onze thuis is geweest en waar we sinds de ramp zelfs niet meer zijn mogen binnengaan wegens instortingsgevaar. Maar er is ook dankbaarheid. Omdat mijn man Paul (42) en ik onlangs een nieuw huis konden kopen, in het centrum van Pepinster. Voorlopig wonen we nog in een huurhuis, maar in juni verhuizen we naar een plaats die opnieuw echt van ons zal zijn. En waar we, ondanks de blessures en nog altijd veel verdriet, een nieuwe start willen maken.”

“De horrorbeelden van op het dak verschijnen nog dikwijls op mijn netvlies. Het meest alledaagse kan daartoe aanleiding geven. Sta ik te koken, dan denk ik: ‘Dit zijn niet mijn potten en pannen.’ En dan komt alles weer naar boven. Maar al met al gaat het wel met ons. Omdat we als gezin bijeen zijn gebleven en goed omringd zijn. Onze zonen Paul (14) en Samuel (12) praten er niet meer over uit zichzelf, terwijl ze er in het begin niet over konden ophouden. Om onze dochter Lucy (16) maken we ons nog het meest zorgen. Zij was de enige van ons gezin die de ramp niet meemaakte, omdat ze op vakantie was. Maar net daarom vindt ze haar plaats niet meer. Lucy vertrok met haar valiesje, in de veronderstelling dat ze daarna gewoon zou terugkeren naar haar huis, haar kamer. En er was… niks meer toen ze terugkwam. Zij heeft het het zwaarst.”

“Ik zal nooit vergeten hoevéél mensen vanuit de verste uithoeken van Vlaanderen naar hier en de andere getroffen Ardense gemeenten zijn afgezakt om ons, slachtoffers, te komen helpen. Mensen van alle leeftijden, heelder families met kinderen. Ze kwamen met giften, eten en kleren en meubels. Dat doen ze trouwens nog altijd. Ze hebben hun handen in de vuiligheid en modder gestoken om landgenoten die ze van haar noch pluim kennen, bij te staan. Al spreken we elkaars taal niet: iedereen begreep elkaar. Ik heb me al dikwijls afgevraagd wàt Vlamingen en masse naar hier heeft doen komen. Ik heb er maar één antwoord op: hun ongelooflijke empathie.”

“Ik weiger te geloven dat Walen en Vlamingen lijnrecht tegenover elkaar staan, zoals je zo dikwijls leest in de media. Voor de grote meerderheid gaat dat niet op. Daarvoor hebben we hier gewoon te veel menselijke warmte en solidariteit gezien. Dat jullie lezers ons zo hoog in jullie Top 100 hebben gezet, bewijst voor mij: c’est l’humain qui a parlé. En dat er in wezen geen enkel verschil is tussen ons. Het mooiste wat ik heb gehoord? Dat wildvreemde vrijwilligers ons zegden: ‘Als je nog hulp nodig hebt, we zijn er voor jullie. On est là.’ Wanneer een mens letterlijk alles in zijn huis verloren heeft en hij krijgt zulke woorden te horen, dat is… van het allerschoonste wat er bestaat.”

“Dat we diep vanbinnen blijkbaar allemaal een kracht hebben om bij zware tegenslag toch rechtop te blijven staan. En dat het geen zin heeft om je te blijven wentelen in zelfbeklag, want dan ga je nooit vooruit. En wij willen zo, zo graag opnieuw vooruit.”

“Wel, ook al bestaat de wijk niet meer en woont praktisch iedereen ergens anders, on a gardé les liens. Straffer: met sommige buren zijn de banden zelfs sterker geworden. Mijn angst was dat ik zou moeten verder leven met de afwezigheid van al die mensen uit de wijk met wie we jarenlang zo close waren. Maar dat is niet zo. Er is een spreuk die zegt: ‘Wat liefde verbonden heeft, krijg je niet kapot.’ Ik weet nu: dat klopt.”

“Met elektriciteit en verwarming zou ik nu al heel content zijn”, getuigde Mireille Bruhl, één van de vele watersnoodslachtoffers uit Pepinster, goed drie weken na de ramp in deze krant. De alleenstaande vrouw werd letterlijk door burgers gered in haar overstroomde huis, ze verloor haar hele inboedel. “Ruim vijf maanden later is de situatie nog erger dan toen”, zegt ze. “Ik heb al wel elektriciteit, maar nog altijd geen gas. Ik heb dus nog steeds geen warm water en kan me niet verwarmen. Nu het winter is, heb ik aldoor kou. Elke dag haal ik mijn koffie en een warme maaltijd bij het Rode Kruis, daarna kruip ik terug in bed. Ik moet een nieuw onderkomen zoeken, want het huis ­– een sociale woning ­– staat te koop. De huurprijzen zijn zo fel gestegen dat ik nog altijd niets gevonden heb. Ik hoop dat ik in 2022 toch een betaalbaar huurhuisje vind en ik mij tenminste kan verwarmen. Un peu de chaleur, dat is toch niet te veel gevraagd?”

Antonina Tamburello, een Italiaanse weduwe uit Verviers, ontsnapte in de nacht van 14 op 15 juli aan de dood. Toen haar zoon Pierre (44) haar huis met veel moeite had kunnen bereiken, lag de hulpbehoevende vrouw helemaal onderkoeld in haar bed en stond het water al tot aan haar matras. Vandaag stelt Antonina, die in afwachting van een operatie aan de knieën in een rusthuis verblijft, het goed. “Het is een mirakel dat ik nog leef”, zegt ze. “Ik ben niet alleen mijn zoon oneindig dankbaar, ook mijn dode man. Want toen ik daar lag en dacht dat ik zou sterven, heb ik mijn man in mijn gebeden gevraagd om mij te helpen. Ik geloof dat hij onze zoon naar mij heeft gestuurd om mij te redden.” Ze wil niet meer terug naar haar huis. “Te veel nare herinneringen daar. Ik hoop in 2022 te verhuizen naar een appartementje. En ik wens dat we nooit nog een overstroming hoeven mee te maken. Want ik denk nog elke dag aan de hel die ik die nacht doorstond.”

Lees ook:

Zuhal Demir in uw top 100 Belgen: “Mijn verleden bepaalt hoe ik in de politiek sta - al bezorg ik onze voorzitter daar kopzorgen mee” (+)

Carlo (57) brengt met voedselbus warmte en hoop in na watersnoodramp deels verwoest Pepinster: “Alle hulp blijft nodig, laat ons niet in de steek” (+)

Madeline vertelt hoe ze elf uur lang op haar dak zat tijdens overstroming in Pepinster