In haar boek schrijft de Brusselse Lize Spit in de ik-vorm over een partner met een manische depressie. “Als kind maakte ik de ziekte van dichtbij mee, en moest ik emotioneel zorg dragen voor mijn ouders”, vertelt de schrijfster openhartig. “Die parentificatie zet ik in mijn liefdesrelaties verder. Ik voel haast de nood om mezelf weg te cijferen voor anderen, ook in vriendschappen. Vijftig procent van mijzelf is steeds gereserveerd voor andermans welbevinden. Een jaar geleden brak ik met mijn vriend, waarmee ik toen twaalf jaar samen was. Als persoon met veel verlatingsangst was dat de ultieme angst die werkelijkheid werd.” 

Spit bekent ook dat ze als achttienjarige een milde depressie had en de diagnose van gegeneraliseerde angststoornis kreeg. “Ik ben geneigd om in elke situatie meteen het ergste te denken. Alsof ik alle mogelijke slechte uitkomsten wil evalueren, omdat het me een gevoel van controle geeft. En weet je, soms voelen negatieve emoties zo vertrouwd aan, dat je ze bij een positieve verandering of gebeurtenis bijna gaat missen.”

Om die zwaarmoedigheid te bekampen, neemt de schrijfster sinds enkele weken weer antidepressiva. Dat doet ze in combinatie met gedragstherapie. “Begrijp me niet verkeerd: ik weet dat ik mezelf gelukkig mag prijzen, maar ik ben het niet altijd. Soms is de donderwolk boven mijn hoofd zo groot dat ik als het ware een duwtje in de rug kan gebruiken. Op een bepaalde manier stelt het me ook gerust dat ik daarin niet alleen ben. Als ik buiten op straat naar anderen kijk, besef ik: ieder van ons rouwt of worstelt op zijn eigen manier. Dat is op de ene of andere manier zeer geruststellend”, besluit Spit. 

Volg interviewer Magali De Reu op Instagram voor behind the scenes, inzichten, nieuws en gesprekken.

Bekijk hier de meest recente afleveringen van HLN Talks: