Prins Laurent is boos. In een brief aan de Kamer - waar vanmiddag beslist wordt over het inperken van zijn dotatie - klaagt hij aan dat hij geen fair proces kreeg en dat de politici zowel rechter als partij spelen. Maar Laurent gaat verder dan dat. Hij ziet zijn hele leven als een strijd en wil daar niet langer over zwijgen.

"Eigenlijk is mijn hele bestaan het voorwerp van een proces, en dat proces is al lange tijd geleden begonnen. Het wordt onafgebroken gevoerd in de media (...) Een waslijst aan onhandigheden, vergissingen, fouten. Jaar na jaar langer. Jaar na jaar bezwarender. Steeds à charge en nooit à décharge. Ik stel u de vraag: wie onder u zou bestand zijn tegen zo'n samenvatting van zijn leven?"

De prins laat uitschijnen dat hij al jaren gesaboteerd en tegengewerkt wordt. "Ik denk dat geen andere burger van dit land zijn leven lang met zulke hardnekkigheid werd geïnstrumentaliseerd (als een object behandeld worden, red.) en zijn projecten voortdurend gedwarsboomd door zijn familie en door grove nalatigheden van sommige politieke gezagdragers."

Laurent stelt ook dat zijn huwelijk met prinses Claire Coombs hem nooit in dank is afgenomen. Sterker: sommigen zouden hem net daarvoor willen dwarsbomen.

"De meesten weten het niet en velen doen alsof ze het vergeten zijn: sinds mijn prille jeugd sta ik ten dienst van mijn broer, mijn familie en de Staat. Ik heb niet mogen werken zoals ik wenste, noch projecten mogen uitwerken die mij zelfstandigheid hadden kunnen bieden. Ik moest zelfs toestemming vragen om te trouwen. En tot op heden zet men het mij betaald dat ik huwde met een vrouw die ik liefheb, maar geen titel noch fortuin heeft." 

"Die hele brief is gewoon van de pot gerukt. In geen enkel ander vorstenhuis krijgt iemand die zo ver van de troon verwijderd staat een dotatie, maar hij schreeuwt moord en brand omdat hij er 15 procent van moet inleveren. Het toont aan hoe weinig voeling met de realiteit hij heeft, ondanks zijn volkse imago, en hoe overgepriviligieerd hij is." Mario Danneels, auteur van 'Laurent, zondaar van Laken', zet de prins op zijn plaats.

"Eigenlijk is het schandalig dat hij zo'n brief schrijft, en als het iets aantoont, is het hoe wereldvreemd hij is. En hoe hij er maar niet slaagt om aan zelfkennis te doen", steekt Danneels van wal. "Hij klaagt dat hij, Claire en de kinderen in tegenstelling tot andere Belgen geen sociale bescherming krijgen. Krijgen andere Belgen 314.000 euro per jaar om maandelijks een paar keer buiten te komen. En zelfs dat doet hij nog amper. Claire laat zich al helemaal niet meer zien. Andere Belgen wonen niet gratis zoals Laurent. Trouwens: als hij zijn dotatie één jaar spaart, heeft hij een riant pensioen."

"De prins zegt dat andere mensen een 'nog vreselijker lot' zijn toebedeeld. Is zijn lot in godsnaam vreselijk dan? Hij heeft een slechte jeugd gehad, zegt hij. Maar hoor je zijn zus Astrid of zijn broer Filip daar over janken? Als het zo erg was, dat hij dan psychologische hulp zoekt om zich erover heen te zetten, zoals andere mensen met trauma's moeten doen. Misschien moet hij zichzelf eens vergelijken met zijn zus en zich afvragen waarom zij haar hele leven niet wordt 'gedwarsboomd'. Misschien omdat zij geen spoken ziet, zoals hij."

"Voor de rest is het de oude afgezaagde plaat: arme ik. Dat is nu al 25 jaar dat hij steen en been klaagt en hij begrijpt het nog steeds niet. Hij valt zijn familie nóg maar eens aan. In december tikte premier Michel hem al eens op de vingers omdat terughoudendheid deel uitmaakt van de dotatiewet. Hij deed dat nadat Laurents advocaat te vrijpostig was geweest met zijn uitspraken. Nu gaat hij zélf een brief schrijven. Het is toch zo klaar als een klontje dat hij gewoonweg niets begrijpt? "

"Het is altijd de schuld van de anderen, zijn leven lang al. Waarom hij Claires afkomst erbij sleurt, begrijp ik helemaal niet. Ten eerste, ze is de chouchou van koningin Paola. Filip en Mathilde hebben haar meter gemaakt van Eléonore. Hij laat het lijken alsof ze haar met stenen bekogelen omdat ze geen titel had. Ten tweede, hij had nergens toestemming voor nodig. Hij kon gewoon met Claire trouwen. Hij zou gewoon zijn rechten verloren hebben op een troon die hij toch nooit kan bestijgen. Ten derde: Claire kan gewoon gaan werken. Ze heeft een vak, ze is landmeter, het is niet dat ze voltijds royal is. Er is niets dat haar belet om een normaal leven te leiden."

"Toen ik met zijn intimi sprak voor mijn boek had bijna niemand een goed woord voor hem over, zelfs zijn zogenaamde vrienden niet. Laurent moet écht eens de hand in de boezem steken: in plaats van een arm slachtoffer, is hij rotverwend en denkt hij dat de wetten voor hem niet van toepassing zijn", besluit Danneels.

LEES HIER DE VOLLEDIGE BRIEF:

"Geachte Heer Voorzitter,

Geachte Ministers en Staatsecretarissen,

Geachte Kamerleden,

Zoals u weet werd ik niet uitgenodigd om het woord te nemen tijdens uw zitting, wanneer heden het Voorstel van inhouding op de aan een lid van de Koninklijke Familie toegekende dotatie van 14 december 2017 van de Ministerraad zal worden behandeld. Bijgevolg heb ik geen andere keuze, gezien ook de uiterst strakke kalender die u heeft voorzien, dan mij ertoe te beperken u deze korte boodschap te laten geworden. 

Voor de tweede maal zal ik niet verdedigd kunnen worden voor de instelling die bevoegd is om mee te beslissen over een inhouding op dotatie, overeenkomstig artikel 11 van de Wet van 27 november 2013 met betrekking tot de dotaties en de vergoedingen die worden toegekend aan leden van de Koninklijke Familie. En voor de tweede maal zal de instelling beslissen op basis van een nota of een verslag met nieuwe feiten en argumenten, dewelke men mij geen mogelijkheid laat te weerleggen.

Ook al denkt u zich te mogen vrijstellen van deze fundamentele vereiste van de billijke procesvoering, omdat gerechtelijke beroepen voor mij zouden openstaan, toch denk ik u te moeten wijzen op de symbolische dimensie van uw beslissing, die zonder weerga is. Die beslissing kan mij ernstige, moeilijk herstelbare schade berokkenen.

De regering vraagt u mij te bestraffen voor een feit, maar de lichtheid van deze grief ontgaat niemand. Eigenlijk is mijn hele bestaan het voorwerp van een proces, en dat proces is al lange tijd geleden begonnen. Hij wordt onafgebroken gevoerd in de media, en waarschijnlijk ook in uw gedachten en die van sommige medeburgers. Een waslijst aan onhandigheden, vergissingen, fouten, jaar na jaar langer, jaar na jaar bezwarender, want steeds à charge en nooit à décharge. Maar ik stel u de vraag: wie onder u zou bestand zijn tegen zulke samenvatting van zijn leven, tegen zulk een laatste oordeel?

Ik heb die waaier aan procedures niet gewenst, ik heb zelfs geprobeerd die te vermijden. Ik heb voorgesteld een sanctie te aanvaarden, hoe onrechtvaardig dat ook zou zijn, indien de regering zou aanvaarden duidelijkheid te scheppen voor de toepassing van een te snel geschreven wet, die een willekeur mogelijk maakt waarbij de rechters die u heden bent, partij zijn. De weigering van deze enige werkelijke oplossing laat mij geen andere keuze: ik moet tot op het einde het vreselijke precedent die zulke sanctie zou uitmaken, aanvechten, vermits die over mezelf en vooral mijn vrouw en kinderen een permanente dreiging zou doen hangen. Moet ik u eraan herinneren dat noch ik noch mijn familie genieten van de sociale bescherming (gezondheidszorg, invaliditeit, pensioen) die – gelukkig - de sokkel zijn van het bestaan van de andere burgers in dit land?

De meesten weten het niet, en velen doen alsof ze het vergeten zijn: sinds mijn prille jeugd werd mijn bestaan ten dienste gesteld van mijn broer, van mijn familie, en van de Staat. Ik heb niet mogen werken zoals ik wenste, noch projecten uitwerken die mij enige zelfstandigheid hadden kunnen bieden. Ik moest zelfs toestemming vragen om te trouwen, en tot op heden zet men het mij betaald, dat ik huwde met een vrouw die ik liefheb, maar geen titel noch fortuin heeft. Die dotatie, die men in functie van politieke- of mediawinden zegt te willen beperken of afschaffen, is de prijs van een leven, de prijs van mijn leven, en die ligt nu al voor een groot deel achter mij. Moet ik u er overigens aan herinneren dat driekwart van die dotatie werkingskosten dekt, waarop nauwgezet wordt toegezien door het Rekenhof? Die dotatie is geen gunst, wat zij ook mogen denken, diegenen die geloven dat geld alle rechten kan afkopen, of toelaat een totale onderwerping te eisen.

Ikzelf ben natuurlijk niet feilloos, en ik ben er als eerste bewust van dat mensen die het veel minder breed hebben dan ik een nog harder lot ondergaan. Maar ik denk niet dat een andere burger van dit land zijn leven lang met zulke hardnekkigheid werd geïnstrumentaliseerd, en zijn projecten voortdurend gedwarsboomd zag door zijn familie en door “grove nalatigheden” van sommige politieke gezagdragers, zoals het Hof van Cassatie onlangs nog bevestigde.

Ik wens het dan ook te benadrukken, ik heb altijd in eer en geweten de opdrachten die mij werden toevertrouwd uitgevoerd, net zoals de projecten die ik zelf heb opgestart of trachtte op te starten. Zo heb ik mij met passie en met succes - ik zeg het zonder schroom – en met de hulp van kostbare persoonlijkheden, die ik hierbij bedank, toegelegd op duurzaam milieubeheer in de brede zin, en op dierenbescherming, met speciale aandacht voor de minderbedeelden. Herinnert u zich hoe sommigen glimlachten om die initiatieven, soms dezelfden die vandaag vinden dat ik in de weg loop, nu die materies brandend actueel geworden zijn?

Ik weet niet of u aan die boodschap gehoor zal geven. Maar het is mijn plicht te hopen dat u het begrip justitie geen oneer aan zult doen, en dat u dus eerder zal overwegen de wetgeving, die u onafgewerkt liet, te vervolledigen, op een rechtvaardige manier, en met inachtneming van de fundamentele rechten."

Laurent van België