OPINIE: "Mensen 'opkuisen' is geen taal voor een staatssecretaris"

Gisteren ging Theo Francken (N-VA) er prat op de vluchtelingen in het Maximiliaanpark "op te kuisen". Rommel kuis je op, mensen niet. Een nieuwe stap in de ontmenselijking van vluchtelingen. En laten we maar een kat een kat noemen: in 1995 won het Vlaams Blok de verkiezingen met "grote kuis" als slogan en een bezem op de affiche. De parallel is onmiskenbaar. Maar terwijl het in 1995 nog storm liep tegen dit soort propaganda, blijft het vandaag in de kranten oorverdovend stil.

Reden is wellicht dat dit taalgebruik niet nieuw is. Een collega-politicus op Twitter bestempelen als "een idioot". Een 21-jarige schrijfster die kritiek uit is"een zielig figuur". Het tentenkamp voor oorlogsvluchtelingen in de zomer van 2015 was "wellicht te knus". En een gerespecteerde NGO als Artsen Zonder Grenzen is het hulpje van mensensmokkelaars. De voorbeelden zijn legio.

Stilaan wordt agressiviteit de norm. Razendsnel schieten vanuit de heup en onze delicate samenleving polariseren in het middenrif, levert enthousiaste retweets op. Maar op likes en shares bouw je geen samenleving. Het is electorale doping maar ook dat effect werkt uit. De verruwing van het debat schaadt onze democratie.  We zijn datgene aan het verliezen dat ons land samen houdt. Er zijn in ons politiek bestel outlaws aan het werk die denken zich alles te kunnen permitteren. Maar dit is niet het Vlaanderen waar we trots op zijn en dat we met zoveel zorg hebben opgebouwd. Dat is niet het Vlaanderen dat ik ken.  

Het is net omdat het niet strookt met onze waarden dat we moeten opstaan als de taal ranzig wordt, als mensen schietschijven worden, of als vluchtelingen tot rommel worden herleid. Daarom ga ik niet akkoord met sommige opiniemakers en politici die de strijd opgeven en zich liever op andere (sociaal-economische) terreinen concentreren. Er woedt een ideeënstrijd en het is voor ons samenlevingsmodel existentieel om die te winnen.

Als publieke persoonlijkheden hebben politici een voorbeeldfunctie. En dat geldt des te meer voor de populairste politicus van Vlaanderen. De impact van een tweet van 140 tekens is potentieel enorm. Een politicus zet bovendien de toon. Als een burgemeester bewoners op een wijkraad uitkaffert, als een minister seksistische praat uitslaat, als een toppoliticus een collega voor "idioot" uitmaakt, dan denkt de burger dat hij hetzelfde mag doen. En dan is het hek van de dam. Net zoals veel Vlamingen wil ik geen verruwing van de samenleving. De nefaste spiraal van morele brutaliteit brengt onze normen en waarden in het gedrang.  

Tegenover onze verkozenen des volks mogen we best even streng zijn als tegenover onze eigen kinderen. Waarom zouden zij mogen wat we aan onze kinderen verbieden? Sterker nog: laten we streng zijn tegenover volwassen mensen met veel macht. Met macht komt verantwoordelijkheid.

Wouter De Vriendt, Kamerlid Groen