Ontbijten met HLN-Lezer Sophie Claeys (27): “Ik ben aan de zware kant. Sinds ik dat heb losgelaten, ben ik gelukkiger dan ooit”

Sophie Claeys volgt het nieuws het liefst van al via de krant. “Ik heb met nieuwjaar mijn papa een abonnement op Het Laatste Nieuws geschonken. Een topcadeau, want vermits ik nog thuis woon, heb ik er zelf ook veel plezier van. (lacht) Op zaterdag hebben we een papieren krant, door de week lezen we digitaal. Ik lees liever een krant dan dat ik de actualiteit op tv volg omdat het met een krant makkelijker is om dingen over te slaan als ze je niet interesseren. Neem nu de artikels over de link tussen obesitas en corona. Ik ben zelf aan de zware kant en soms heb ik er genoeg van dat wij nu zo gestigmatiseerd worden. Het lokale nieuws lees ik wel graag - dat zou voor mij zelfs nóg uitgebreider mogen - en ook artikels over mijn beroepssector sla ik nooit over.”

Deze single woont nog thuis. “Ik heb een hele goede band met mijn ouders en zeker tijdens de lockdowns was ik blij dat nog bij hen woon. Ik kan mij voorstellen dat mensen die het afgelopen jaar alleen in een appartementje zaten het veel lastiger hebben gehad. Ik kon tenminste nog altijd een babbeltje doen met mama en papa. Natuurlijk zou ik op eigen benen willen staan, maar financieel is dat voorlopig niet mogelijk. Nu hoef ik immers geen huur of lening te betalen. Was dat wel het geval geweest, dan was ik moeten stoppen als nagelstyliste. Als starter kreeg ik immers geen coronapremies.“

Sophie heeft marketing gestudeerd, maar werd nagelstyliste en make-up artieste. “Omdat ik altijd al gepassioneerd was door make-up ben ik daar een cursus voor gaan volgen. En omdat ik een nagelbijter ben en mijn gelnagels altijd binnen de week kwijt was, leek het mij wel leuk om dat zelf te leren. In september vorig jaar ben ik begonnen met mijn studio, in de slaapkamer van mijn zus die is gaan samenwonen met haar vriend. Van de allereerste lockdown heb ik geen last gehad, want toen volgde ik nog een opleiding bedrijfsmanagement. Maar nu ben ik wél heel blij dat de terrassen weer open zijn, want de klanten bleven weg omdat ze er het nut niet van zagen om hun nagels te laten doen als ze toch nergens heen konden. Ik geef ook workshops make-up, maar daar wilde niemand de voorbije maanden z’n geld aan uitgeven, wat ik begrijp. Mijn papa heeft nu wel een speciale stoel gemaakt, zodat ik ook voetverzorging kan doen. Ik ben via de RVA gestart met een springplank-traject: dan krijg je een jaar om als zelfstandige je zaak uit te bouwen, maar ondertussen ontvang je nog een uitkering. De enige voorwaarde is dat je beschikbaar bent voor de arbeidsmarkt. Ik heb het gevoel dat ik nu eindelijk mijn droomjob heb. Het sociale, het feit dat ik altijd nieuwe mensen ontmoet, vind ik fijn. Klanten zien dit als me-time, een moment voor henzelf, zonder kinderen, zonder man, zonder werk aan hun hoofd. En als ik ze het tuinpad zie aflopen, terwijl ze glunderend naar hun nieuwe nagels kijken, word ik daar zelf ook heel vrolijk van.”

“Toen ik op mijn 24ste op zoek ging naar een job, was dat heel moeilijk. Ik was altijd nummer twee. Er was altijd wel iemand met meer ervaring, iemand die beter Frans sprak, die beter bij het bedrijf paste,... Dat was een bijzonder frustrerende periode. Op den duur krijg je het gevoel dat het aan jou ligt, dat je niet goed genoeg bent. De VDAB heeft mij daar wel goed in geholpen. Ze hebben me nooit verplicht om dan bijvoorbeeld maar in een winkel te gaan werken. Nu, ik kan dat natuurlijk niet bewijzen, maar ik vermoed ook dat ik naast sommige jobs greep omwille van mijn uiterlijk. Al in mijn jeugd werd ik gepest om mijn lichaam. Vooral door jongens, die achter me aan fietsten en riepen: ‘Jij zou toch beter onder de trein springen.’ Dat was hard. Ik heb van alles en nog wat geprobeerd om af te vallen, maar allemaal zonder succes. En dus heb ik dat enkele jaren geleden volledig losgelaten. Sindsdien ben ik gelukkiger dan ik ooit als tiener ben geweest. Op sociale media volg ik influencers die ook zwaarder zijn en die op de barricades gaan staan. Zulke voorbeelden helpen om ermee om te gaan. Maar de impact van die pesterijen raak je nooit meer kwijt. En door Covid werd ik opnieuw met de neus op de feiten geduwd, want net die patiënten met overgewicht lopen het meeste risico. Ik kreeg zelfs berichten van mensen die zeiden dat ze zich schuldig voelen omdat ze zwaarder zijn. Hoe erg is dat? Uiteraard moet je gezond eten en voldoende bewegen, maar je moet het wel doen met lijf dat je op dit moment hebt. En als je nu niet gelukkig bent, is het maar de vraag of je dat wel zal zijn als je twintig kilo minder weegt. Dat gewicht zal immers áltijd een strijd blijven. Om die reden ben ik ook tegen Tinder. Wie zich goed voelt bij zo’n datingsite, moet dat vooral doen, maar aan mij is het niet besteed. Mensen beoordelen je daar alleen op je looks en dat is mij te oppervlakkig. Ik heb momenteel geen partner en eerlijk gezegd hoeft dat ook niet. Ik wil mijn energie liever steken in mijn zaak dan in de liefde. In tegenstelling tot vroeger, voel ik me vandaag heel zelfzeker en dat wil ik ook graag zo houden.”