Ivo Poppe schreef verwijtende brief naar alleenstaande moeder: "Voelde als messteek in de rug"

Mojca Pottilius werkte als verpleegster enkele jaren samen met de beschuldigde. "Ivo was meegaand en hulpvaardig, hij kende zijn werk als verpleger. Hij deed wel graag veel op zijn eentje." De getuige vond de ideeën van Ivo Poppe wel conservatief en moraliserend. "Ik had de indruk dat hij iedereen terug in de tijd wilde brengen en op een conservatieve manier wilde laten leven. We kenden hem en gingen daar verder niet op in."

Toen de verpleegster als alleenstaande vrouw moeder werd, stuurde Poppe haar een opvallende brief. "Ivo veroordeelde mij omdat ik een alleenstaande moeder was. In een brief aan mijn zoon stond dat ik een slechte mama was door hem zonder vader groot te brengen. Het voelde als een messteek in de rug." Ook andere collega's kregen gelijkaardige brieven van de beschuldigde, bijvoorbeeld over een echtscheiding of hun uitgaansgedrag. "Het is een goeie gelegenheid om schuld te bekennen en om mijn excuses aan te bieden voor wat ik u heb aangedaan. Wie was ik om u de les te spellen, ik heb daar enorm veel spijt van", zei Ivo Poppe. Tegelijk bedankte de beschuldigde zijn ex-collega voor haar positieve getuigenis over zijn werk.

De specialist waar Poppe lang mee samenwerkte, schetste een gelijkaardig beeld. "Hij was een hele goede verpleger. Een joviaal persoon die vertrouwen inboezemde en graag initiatief nam", aldus dokter Van Den Bossche. Toch zag de getuige ook een mysterieuze kant bij Ivo Poppe. "Hij ging niet op reis omdat hij sober wilde leven. Hij werkte graag alleen en was moraliserend tegen de anderen. Zijn aanhouding kwam als een donderslag bij heldere hemel. Ik heb met hem nooit over euthanasie gesproken."

Enkele priesters getuigden over de manier waarop de diaken zich inzette voor de andere parochianen. "Ik ben getroffen geweest door zijn heel sterk geloof en de wil om in dienst te staan van zwakke mensen en mensen in nood. Ik moest hem zelfs intomen", aldus Luc De Prest. Na zijn aanhouding hield Poppe vooral via brieven contact met de priester. "Ik herinner me dat hij sprak van een zeer sterke onuitstaanbare drang die hem verplichtte om die daden te stellen, omdat die man daar lag te lijden. Ik was natuurlijk enorm geschrokken en ontgoocheld, maar probeer toch ook te kijken naar de goede dingen die hij gedaan heeft."

Sinds 2010 werkte Poppe als diaken nauw samen met priester Jean Soetaert. "Je kon altijd op hem rekenen, ook voor materiële karweien. Ik heb nooit klachten gehad over Ivo. Ik ben dus zeker heel erg geschrokken door de feiten." Volgens de getuige was Poppe eigenlijk een voorstander van palliatieve sedatie, niet van euthanasie. Op andere vlakken deed Poppe conservatieve uitlatingen. "Bij de Eurosongoverwinning van Conchita Wurst in 2014 was hij niet akkoord dat zo iemand won. Hij vond dat geen voorbeeld voor de jeugd. Ik kan wel begrijpen dat mensen daarvoor kiezen op die manier door het leven gaan, maar we hebben daar verder geen discussie over gehad."

De voormalige pastoor van Wevelgem legde eveneenseen opvallende getuigenis afgelegd. Marc Frenay omschreef de beschuldigde als een achterbakse pestkop. Met die verklaringen staat hij lijnrecht tegenover de meeste andere getuigen.

De priester had eerder al in Wevelgem gewerkt, maar keerde in 2006 terug als pastoor. "De vicaris zei onmiddellijk dat ik problemen ging hebben met Ivo. Hij is iemand die het moeilijk heeft met mensen die boven hem staan", aldus Frenay. Van enige samenwerking was volgens de getuige geen sprake. "Hij ging achter mijn rug tegen de mensen zeggen dat de pastoor weer een domme beslissing had genomen. Of hij vroeg om te bidden voor de priesters die op het verkeerde spoor zaten, waarmee hij mij bedoelde."

Na drie jaar besloot de deken om Frenay over te plaatsen. "Het was de enige oplossing, want Ivo woonde daar met zijn gezin. Het waren drie helse jaren. Op Ivo ligt een laagje glazuur, maar van binnen zit veel venijn. Echt waar." De beschuldigde werd omschreven als een achterbakse pestkop. "Het was alsof hij God was. Hij is een wolf in schaapsvel en een witgekalkt graf. Maar dan wel zo diep mogelijk buigen als de bisschop komt."

De verdediging diepte enkele krantenartikels over het al dan niet gedwongen vertrek van Frenay op. Daarin ging het onder andere over meningsverschillen met verschillende medewerkers. Volgens Poppe speelde de alcoholverslaving van de pastoor daar een rol in. "Ik dronk meer dan Ivo, maar een drankprobleem zou ik niet durven zeggen", reageerde de getuige. Meester Filip De Reuse merkte op dat Frenay vorig jaar veroordeeld werd voor het rijden onder invloed van alcohol.

De nieuwe diaken van Wevelgem vertelde dan weer over de steun die hij kreeg na het overlijden van zijn zoontje. "Ivo kwam als enige van de parochie op bezoek. Hij heeft mijn oudste zoon dan meegenomen om te gaan wandelen. Mijn oudste zoon spreekt nu nog lovend over de steun die hij toen van Ivo gekregen heeft", aldus Steven Knockaert. Een kennis bevestigde dat beeld. "Ik heb hem altijd gekend als een goed en behulpzaam mens. Hij was altijd dienstbaar en zeer bescheiden. Ik was verbijsterd toen ik het hoorde, we konden dat in het begin niet geloven. Dat klopte absoluut niet met de visie die ik had van Ivo", aldus Dirk Dekyvere.

Remi Langedock werkte op de parochie 25 jaar goed samen met de beschuldigde. "Over zijn nachtmerries was hij zwijgzaam. Je zou moeten weten hoeveel keer ik mijn vader al vermoord heb in mijn nachtmerries, zei hij eens tegen mijn vrouw. We konden ons niet inbeelden dat hij zoiets zei." In de maanden voor zijn arrestatie maakte Poppe een afwezige indruk. "Je zag dat er iets mis was, maar we dachten natuurlijk niet dat het zoiets ging zijn. Hij was precies opgejaagd wild."

Ook zijn huisarts en een collega in het ziekenhuis vertelden in hun getuigenis vooral over de behulpzame kant van Ivo Poppe. "Hij ging iedereen helpen waar het ook maar mogelijk was, ook de minderbedeelden en de mensen die het moeilijk hadden. Hij was bijna te gedienstig", aldus Lieven Vierstraete. Carine Soetaert herinnerde zich dat de beschuldigde altijd op alles voorzien was. "Hij had altijd een potje met watjes in zijn zakken. Als iemand zijn infuus had uitgetrokken, kon hij direct de bloeding stoppen. In zijn bovenzakje had hij regelmatig een insulinespuit, ook op momenten dat hij dat voor de job niet nodig had."

Ook de drie kinderen van Poppe kwamen vandaag aan het woord. De zoon en dochters van Poppe wisten absoluut niet welk geheim hij met zich meedroeg, maar blijven hun vader wel opzoeken in de gevangenis.

"Hij is een zeer gedreven iemand, die heel veel werk verricht heeft. Als verpleger, in de parochie en in onze omgeving stond hij altijd klaar om mensen te helpen," vertelde zoon Koen. Poppe steunde zijn kinderen ook bij hun studies en andere activiteiten. "Hij leefde altijd heel enthousiast mee en is heel trots op wat we bereikt hebben. Met een minder strikte opvoeding zou ik nooit mijn opleiding tot burgerlijk ingenieur hebben kunnen voltooien."

Het nieuws over de feiten sloeg bij de familie Poppe in als een bom. "Het was een grote schok natuurlijk, zoiets verwacht je niet. Maar als je verder het verhaal hoort, dan zie je wel wat erachter zit: geconfronteerd worden met mensen die daar liggen en lijden." De beschuldigde bracht ook zijn schoonvader en zijn moeder om het leven. "Ik ken mijn grootmoeder en grootvader, ik weet in welke staat ze zich bevonden. Mijn grootvader gaf al geen tekenen van leven meer toen ik op bezoek ging. Voor mezelf had ik al afscheid genomen, dat was mijn grootvader niet meer."

Koen Poppe maakte in zijn getuigenis ook duidelijk dat hij zijn vader mist. "Dat gaat soms over de meest stomme dingen, zoals hem niet kunnen bellen met een vraag over de moestuin. Hij mist zoveel, alles staat echt op stop." De zoon van de beschuldigde vindt ook dat zijn vader niet thuishoort in de gevangenis. "Hij is nog altijd de vader die ik gekend heb, dat maakt het heel frustrerend. Het weegt om hem daar tussen zes bonken met tatoeages te zien buitenkomen. Ik hoop dat er iets kan gedaan worden, want weg zitten rotten in de cel zie ik niet zitten."

Ook zijn oudste dochter Katrien vertelde hoe de diaken altijd hard en veel werkte. "We hebben hem thuis niet zo vaak gezien omdat hij heel vaak op zijn werk bezig was en andere mensen aan het helpen was. Hij liet alles vallen om anderen te gaan helpen, hij haalde daar kracht uit." De getuige werd door haar vader ook gesteund in haar studiekeuze. "Muziek was niet de meest evidente keuze, maar het mocht. Hij vond het fantastisch dat ik daar zoveel mee bezig was en hij was met moeder de eerste om te komen supporteren."

In de gevangenis vertelde hij aan zijn kinderen dat hij spijt heeft van de feiten. "Voor zijn aanhouding hadden we een hele tijd geen contact, maar nu ga ik wel telkens op bezoek als ik in België ben," vertelde zijn jongste dochter Karolien. De vrouw woont in Noorwegen en had het naar eigen zeggen moeilijk tijdens de puberteit. "Ik had iets meer energie en dat botste soms. Er werd niet gesproken over iets wat moeilijk ging, terwijl ik daar wel nood aan had. Later had ik een vrij moeilijke persoonlijke zoektocht, maar nu is de familie weer hecht."

Karolien Poppe had ondanks de moeilijkheden lovende woorden voor haar vader. "Hij was een heel behulpzame vader. Hij hield van de natuur en zette zich graag in voor mensen." Ook de sobere levensstijl van het gezin kon de vrouw ondertussen wel begrijpen. "We hebben wel goed eten, kleren en warmte gehad. Achteraf gezien was het een fijne les, want ik ben nog altijd niet materialistisch."