INTERVIEW. Turnster en olympisch kampioene Nina Derwael, uw nummer 2: Zelfs als ik aan een dansprogramma deelneem wordt nu al vooraf gezegd: ‘Je gaat dat winnen, Nina’

Zilver in het klassement van Belg van het Jaar - daar kan Nina Derwael best mee leven. In haar lade ligt tenslotte al genoeg goud. Twee keer EK-goud, twee keer WK-goud, telkens veroverd aan de brug met ongelijke leggers. In augustus kreeg ze in Tokio het allermooiste exemplaar in handen: olympisch goud, na vijf jaar hard trainen en tonnen stress. “Ik ben intussen wel gewend aan de gedachte dat ik olympisch kampioene ben, al blijft het bizar wanneer ik zo word aangekondigd,” zegt de jonge gymnaste. “Goud winnen op de Spelen, dat is iets wat ànderen deden.”

“Ik probeer daar gewoon nuchter en mezelf in te blijven. Ik denk niet dat ik veel ben veranderd, olympisch kampioene of niet.”

“Bwa, als ik mijn muts en mondmasker opzet, dan valt dat eigenlijk heel goed mee (lacht). Maar ik word wel meer herkend. Als mensen me zien, dan is dat ineens zo… (zuigt adem in). Terwijl ik nog altijd dezelfde Nina als voorheen ben. Stom voorbeeld. Ik was in Lint voor de opnames van Dancing with the Stars (DWTS) en zag dat ze waterflessen aan het uitladen waren. Dus ik zeg: ‘Kom, ik zal er twee mee naar binnen nemen.’ En dan hoor ik: ‘Op kantoor gaan ze nooít geloven dat Nina Derwael heeft geholpen om flessen water te dragen.’ Ik snap die reactie want als kind had ik ook zo’n ontzag voor bekende mensen maar je denkt niet dat je ooit zelf in die situatie zal staan.”

“Talkshows. Tijd gemaakt voor sponsors. Afgesproken met vrienden die ik al lang niet meer had gezien en eigenlijk zelfs een beetje had verwaarloosd in heel de periode voor de Spelen. En dan alle dagen trainen voor DWTS. Het is een uitdaging, maar ik wist wel dat ik me zou amuseren. Ik ga er ook zaken uit leren die me van pas kunnen komen bij het turnen. Ik zal mezelf nog wel tegenkomen in de liveshows en mezelf beter leren kennen.”

“Het eerste dat Siemen me vroeg, was: ‘Is Simone homo’? ‘Neen, sorry!’ (lacht) Hij was in het begin wel wat argwanend maar intussen heeft hij Simone ook ontmoet. We zijn gewoon allebei heel professioneel. Ik zie Simone een beetje als mijn grote broer nu. Siemen heeft geen enkele reden om jaloers te zijn.”

“Eigenlijk wel. Omdat hij altijd hard traint en merkt dat hij toch zelf stappen aan het zetten is. Al maakte hij zich toch de bedenking: ‘Waarom kom ik altijd bij een club terecht die niet draait?’ Bij de jeugd van Club Brugge was Siemen het gewend om altijd te winnen. Dan trok hij naar Roeselare, dat onderaan bengelde. Dan KV Mechelen, dat ook onderaan bengelde en dan nu PEC... alsof hij het aantrekt.”

“Ja, daar heeft hij soms wat moeilijk mee, maar eigenlijk gaat hij er al bij al goed mee om. Nu ik veel in België zit om te trainen, heeft hij het wel wat moeilijker. Buiten zijn teammaten heeft hij er niet zoveel vrienden.”

(lacht) “Neen. Iedereen zei vooraf al: ‘Je gaat dat winnen, Nina’, maar voor mij was dat ook compleet nieuw. Ik ben vooral blij dat ik nu een andere kant van mezelf kan laten zien want een opmerking die ik vaak kreeg, was: ‘Je bent niet zo serieus als we dachten.’ Néén. Wie me goed kent, weet dat ook.”

“Toch wel. Dat competitiebeest zit gewoon in mij. Alles wat ik doe, moet er goed uitzien. Alleen kan ik niet verwachten dat ik op korte tijd een dansstijl volledig beheers, dus dat moet ik wat leren loslaten. Simone zegt me vaak: ‘Don’t get frustrated, everything is fine.’ Maar ik ben iemand die graag heeft dat het snel gaat zoals het moét gaan.”

“Vooral op de regelmaat in die hele drukke week. Ik had op voorhand niet durven dromen dat alles zó goed zou gaan.”

“Voorlopig niet. Dat staat op m’n spaarrekening. Misschien zal ik er nog een stukje van beleggen. Maar ik ben niet het type dat meteen gaat winkelen. Ik ben geen big spender. Want als ik later een huisje wil kopen of me wil settelen, dan ga ik die centjes nodig hebben. En als mijn autosponsor wegvalt moet ik me misschien ook een wagentje kopen. Daar ben ik heel nuchter in.”

“Ik heb me eens een handtas van Yves Saint Laurent gekocht van 1.700 euro. Er zíjn nog duurdere modellen maar ik vond dat toch al veel geld.”

“Ach, ‘t zijn vooral grappige vraagjes van kinderen. Zaken als: ‘Ben je al veel bijgekomen sinds de Spelen?’ Ca va nog, denk ik (lacht). Die denken daar niet hard over na.”

“Nu nóg? Vind je? Oei. Terwijl ik sinds de Spelen toch al twee kilo ben bijgekomen.”

“Ehm, er wàs een periode, voor de Spelen, dat ik héél hard op mijn eten heb gelet. Ik had daar op zich geen problemen mee. Maar eigenlijk ben ik altijd veel blijven eten. Je zou ervan verschieten wat ik kan verzetten, maar écht, hé... ik kan heel veel eten, heel de dag door, alleen eet ik wel heel gezond. Daar voel ik me het beste bij.”

“Neen… allez, nu wel. (lacht) Ik eet vooral veel groentjes, kip of ander mager vlees. In grote porties, omdat ik niet tegen honger kan en veel nodig heb om vol te zitten. Ik eet liever een halve kilo groenten dan tien frietjes, terwijl je dan evenveel categorieën binnen krijgt. Dus ik at veel maar gezond, waardoor ik scherp stond, maar na de Spelen heb ik me toch toegestaan om te eten wat ik wou. Als we nu ergens bij vrienden zijn en ze bestellen een pizza, dan doe ik mee. Wat ik voor de Spelen nóóit had gedaan.”

“Neen. Ik train nu ook al twee keer per week en ik doe het gewoon nog verschrikkelijk graag. Dat betekent dat ik nog niet klaar ben om te stoppen. Ik begon uit liefde voor de sport en die zit nog altijd even diep. Toen ik na de Spelen zeven weken niets deed, ging ik geregeld langs in de turnhal in Gent. Het begon toch telkens snel te kriebelen. Ik was blij dat ik me zo voelde en niet dacht: ‘Gelukkig hoef ik niets te doen en zij wel.’ Want dan zou er wat mis zijn geweest.”

“Ik raakte uiteraard wel een en ander kwijt, maar volgens mij sta ik wel op een redelijk niveau, op z’n 30 à 40 procent van mijn capaciteiten, schat ik. Ik onderhoud mijn basis en mijn elementen, zodat ik in februari niet van nul moet herbeginnen.”

“Momenteel is dat nog een vraagteken. Als ik voel dat ik er klaar voor ben, dan wel ja. Maar als ik merk dat ik niet kan doen wat ik wil... neen. De bedoeling is om op de vier toestellen aan te treden, maar het is een beetje afwachten hoe mijn lichaam reageert (ze sukkelt nog altijd met de knie, red.). Ik wil wel zien hoe ver ik allround geraak. Maar het EK in augustus, dat komt te vroeg, vrees ik.”

“Ja, al heb ik geprobeerd om niet te veel naar die commentaren te luisteren. Wat niet makkelijk was want toen ik uit België vertrok, merkte ik heel hard: ‘Oké, iedereen verwacht dat ik terugkeer met goud. En als ik dat niet doe, dan heb ik gefaald.’ Dat vond ik wat jammer want de Spelen, dat is zo’n speciale wedstrijd. Er kan zoveel en zo snel wat misgaan. Mijn oefening gaat vààk goed maar ook niet altijd 100 procent goed. Stel dat ik val tijdens de kwalificaties, dan is er gewoon géén finale en is er zelfs geen kans om een medaille te halen. Wie niet in de gymnastiek zit, snapt dat niet.”

“Ik heb geprobeerd om overal het positieve in te zien, in m’n eigen bubbel te blijven en niet te twijfelen aan mezelf. Ik heb echt wel geleerd om zaken waar ik zelf niets aan kan veranderen, los te laten. Dat is nutteloos. Je steekt er tijd en energie in en het zou toch niets veranderen. Da’s gewoon een mindset. Ik focuste me alleen op mijn eigen trainingen, zodat ik nergens anders mee bezig kon zijn.”

“Tuurlijk, dat was ook het moeilijkste voor mij. Ik dacht: ‘Als ik nú van coach moet veranderen, dan is het voor mij gedaan.’ Ik train intussen al tien jaar met Marjorie. We kennen elkaar door en door en ze weet perfect hoe en wanneer ze me klaar moet krijgen. Als ik me niet op m’n gemak voel bij een trainer, dan kan ik ook niet de prestaties leveren die ik tot dusver al wel leverde.”

“Nee, het was net omdàt ik al zoveel heb beleefd, dat ik besefte: ‘Oké, dit is hét moment.’ Je legt als topsporter veel druk op jezelf… Toen ik in het olympisch dorp toekwam, heb ik na een tijdje àlles, ook de sociale media, dichtgesmeten omdat ik overal mensen met medailles zag - ik werd er gèk van. Ik dacht: ‘Als ik nog één medaille zie, dan ga ik beginnen wenen.’ Dat gaf me alleen nog maar zoveel meer stress.”

“Ik denk het, omdat ik alles heb bereikt wat ik wilde bereiken. Alles wat ik nu nog doe, is voor mezelf. Ik moet gewoon denken: ‘Ik heb niets meer te bewijzen.’ Hoger dan de olympische titel kan ik niet mikken - in die zin geeft me dat ook wel een voldaan gevoel.”

“Wie zegt dat ik het wil overtreffen? Ik heb gewoon heel veel zin om de sport te doen die ik graag doe. En ik kijk hard uit naar WK in Antwerpen, voor eigen publiek. Hopelijk kan het Sportpaleis tegen dan weer vollopen. Ik herinner me dat ik in 2013 als klein meisje een openingsact deed voor het WK en dacht: ‘Ooit wil ik hier ook staan’. In 2023 moet die kans er komen - hoop ik.”

“Neen, dat wil ik ook zelf niet. Ik ben niet het type dat meedoet om mee te doen. Dat zit niet in me. Maar de druk zal anders zijn. Alles wat er nog bij komt, is bonus, en wat er niet bij komt… tja, dat is dan maar zo. Wat ik heb, neemt niemand me nog af. Zeg ik nú, he (lacht). Want ik weet ik dat ik het beste uit mezelf wil halen als ik op een wedstrijd sta.”

“Wat ik in België wil laten zien is: het is niet omdat niemand het je voordeed, dat jíj het niet kan. Blijf groot dromen en stel jezelf hoge doelen.”

“Vooral dat ik gezond blijf en dat het leven zo snel mogelijk weer een beetje normaal wordt.”

Lees ook: 

Zuhal Demir in uw top 100 Belgen: “Mijn verleden bepaalt hoe ik in de politiek sta - al bezorg ik onze voorzitter daar kopzorgen mee”

Slachtoffers van de watersnood op nummer 3 in uw top 100: “Het mooiste wat wildvreemden ons zeiden? On est là”

Tv-presentator James Cooke in uw top 100 Belgen: “De programma’s die ik maakte, draaiden niet om mij. En dat ligt mij ook, heb ik ontdekt”