“Het moeilijkste is een datum kiezen”: gezondheid Wielemie gaat snel achteruit en ze maakt alles in orde om afscheid te nemen

Het interview vond plaats in het programma van Sven Ornelis en Anke Buckinx. “Het is niet makkelijk”, vertelt de voormalige atlete, die goed een jaar geleden deelnam aan haar laatste officiële wedstrijd, op de Paralympische Spelen in Rio. Daar haalde ze brons op de 100 meter rolstoelsprint, ondanks de koorts, het gekneusde borstbeen en de blaasontsteking waarmee ze toen te kampen had.

“Ik heb altijd gevochten en geprobeerd om mijn hoofd omhoog te houden, in mijn sport en daarbuiten, maar mijn ziekte is de laatste tijd een stuk erger geworden”, gaat ze verder. “Mijn zicht is een heel stuk achteruitgegaan, net als wat ik nog met mijn handen kan doen. En met de pijn gaat het helemaal niet goed. Ik lig vaak te huilen en ik denk dat ze me soms horen roepen tot op de hoek van de straat. Ik verlies ook regelmatig het bewustzijn. Het is soms mensonwaardig.” (lees hieronder verder)

Vorige maand kreeg ze problemen met haar poortkatheter, langs waar onder meer medicatie direct in het bloed kan worden gebracht. Bacteriën veroorzaakten een infectie. Ze kreeg antibiotica en er werd een nieuwe poortkatheter ingeplant. Net op tijd voor kerst was ze weer thuis. (lees hieronder verder)

Maar ook op die tweede katheter kreeg ze een infectie. Gisteren werd hij opnieuw verwijderd, zo schreef ze vanmorgen op Facebook. Binnenkort wordt een nieuwe ingebracht. “Ik voel me niet top met alweer een bacterie in het bloed, maar gelukkig is er volk genoeg dat me komt afleiden”, postte ze. (lees hieronder verder)

Psychisch vraagt het zijn tol. Zo schreef ze een dag voor Kerstmis op haar sociale media al dat er “een rollercoaster van goede en slechte momenten door haar hoofd joeg”. “Het gaat precies zo snel achteruit. Het enige wat ik nog wil is comfort, wat in mijn geval blijkbaar erg moeilijk is.”

En dan denkt ze aan euthanasie. Dat doet ze vaker dan vroeger. “We zijn momenteel de papieren aan het vernieuwen. Dat moet om de vijf jaar gebeuren. Ik ben al bij drie dokters langs geweest. Nu moet ik nog naar een psychiater en dan is alles weer in orde. Dan komt het moeilijkste van allemaal: een datum kiezen. Maar ik kan echt niet meer. Wim Distelmans (kankerspecialist en voorvechter van het recht op euthanasie, red.) belt me regelmatig om te horen hoe het is. Hij is een schat van een mens.” (lees hieronder verder)

Ondanks alle miserie zijn er ook dingen die haar een hart onder de riem steken. “Er is altijd een lichtpuntje”, vertelde ze vanmorgen op Joe. “Als ik zie hoeveel echte vrienden ik heb, als ik kijk naar het bezoek dat ik krijg en de steun die me op Facebook te beurt valt, dan wordt mijn hart warm. Daar heb ik geen woorden voor. Maar mijn toestand moet nog iets of wat menswaardig blijven. En dat is het niet meer. Als je moet leven van je bed naar de zetel en omgekeerd, wordt het moeilijk.”