‘Familie’-actrice Dorien Reynaert over haar liefde voor dieren: “De dag dat ik eindelijk een hond kreeg, kon mijn geluk niet op”

“Al van jongs af ben ik gefascineerd door alles wat met dieren te maken heeft. National Geographic is al zo lang ik me kan herinneren mijn lievelingszender. Mijn kamer ontplofte van de knuffelberen en de dag dat ik eindelijk een hond kreeg, kon mijn geluk niet op. Ik heb altijd een zwak gehad voor dieren. Toen ik net was afgestudeerd, ben ik op eigen houtje voor drie maanden naar Namibië vertrokken. De wildernis in, zonder televisie of internet. Ik wilde vrijwilligerswerk doen rond de bescherming van wilde dieren in hun natuurlijke habitat. Dat is ondertussen 10 jaar geleden, maar met stip nog altijd een van de beste, mooiste periodes uit mijn leven.”

“Zeker en vast. Zo ben ik ervan overtuigd dat wilde dieren veel beter in hun natuurlijke habitat vertoeven dan in gevangenschap. Ik weet wel dat dierentuinen inspanningen leveren om bedreigde diersoorten te beschermen, maar ik zal met Wolf eerder naar een dierenpark gaan waar ze in hun eigen omgeving leven, denk ik. Ik vind het moeilijk om te zien dat een leeuw opgesloten zit in een afgebakende ren in plaats van vrij rond te lopen in de Afrikaanse savanne. Of om een tropische papegaai in een kooi te zien zitten, terwijl die normaal kilometers ver zou vliegen. Om die dieren in hun natuurlijke habitat te houden, moeten we misschien ook proberen om dieronvriendelijke praktijken zoals stroperij en ontbossing tegen te gaan.” 

“De campagne van GAIA, ‘Boycot-cot’ is weer een schot in de roos. Mensen beseffen helaas nog altijd niet welke lijdensweg een kip moet afleggen voor ons dagelijks eitje. Ik heb zelf al drie jaar een aantal kippen in mijn tuintje, vrolijk scharrelend. Ik geef de eitjes graag weg aan de buren. Dat is toch een win-win: mijn kippen zijn gelukkig, hebben voldoende ruimte en zowel wij als mijn buren kunnen af en toe nog eens genieten van een ei op ons bord, zonder schuldgevoel.”

“Jazeker! Ik was amper 3 jaar oud toen ik besliste dat ik geen dieren meer wou eten. Dat is heel jong, ja. Tot grote frustratie van mijn ouders, want ik at mijn bord nooit leeg, zeker niet als er vlees of vis op lag. Maar ze hebben het uiteindelijk opgegeven en sindsdien heb ik nooit meer vlees, vis of gevogelte gegeten. Waar die keuze vandaan kwam? Mijn liefde voor dieren én het feit dat mijn mama een eerlijk antwoord gaf op mijn vraag waar dat stukje vlees vandaan kwam. Voor mij klopte dat gewoon niet, ook al was ik zo jong. Of misschien kwam het wel net daardoor.”

“Ik besef dat leven in een wereld waarin geen dieren geslacht worden nog niet meteen voor morgen is. Het ligt ook niet in mijn aard om iemand te overtuigen om vegetariër te worden. Wat ik wel doe, is mensen ervan bewust te maken dat iets minder vleesconsumptie al een wereld van verschil kan zijn. Alleen al voor het dierenleed. We vinden vlees op ons bord té vanzelfsprekend, maar het legt wel een enorme druk op slachthuizen. Altijd maar meer en sneller, met alle kwalijke gevolgen van dien. Vlees is te goedkoop. Om nog maar te zwijgen over al het vlees dat niet verkocht wordt en eindigt in vuilniscontainers. Dat is hallucinant. Vlees eten zou opnieuw een uitzondering moeten worden in plaats van een dagelijkse gewoonte.”