COLUMN. Verzoek aan Wouter Vandenhaute: red na de koers en het voetbal ook even dit reddeloze land

Zo vet en groot stond het op onze eerste sportbladzijde dat het las als een bevel, een smeekbede, meer dan als een nuchtere mededeling: “Vandenhaute moet ons voetbal redden.” Nu is Wouter Vandenhaute niet de man die zich van hogerhand laat vertellen wat hij moet doen, maar als iets hem beleefd wordt gevraagd en hij er niet zijn broek aan scheurt, dan doet hij dat. En dus zal Vandenhaute ons voetbal redden, nu alle anderen overtuigend hebben bewezen dat zij daar niet toe in staat zijn, wel integendeel. In de mand van het Belgisch voetbal vormen de rotte appels zo niet de meerderheid, dan toch een blokkeringsminderheid die elk zindelijk bestuur verhindert — het lijkt de Wetstraat wel. Zelf heeft Wouter Vandenhaute ruim genoeg wit geld verdiend om zich niet te verlagen tot zwart, maar als je als chronisch frauduleuze sector met de regering moet onderhandelen over de gedeeltelijke vrijwaring van je fiscale faveurs, dan ben je hoe dan ook de vos die de passie preekt en let zelfs de meest argeloze boer op zijn ganzen. Kortom, de aan Vandenhaute toegewezen opdracht is wat ze in zijn geboortestreek een bescheten commissie noemen.