U kent dat type wel. Het soort mens dat de kunst verstaat zich voor te doen als de kunstkenner die hij niet is. Zelf omschrijft zo’n man zich schijnbaar bescheiden als een liefhebber, een amateur in de meest letterlijke zin, maar slechts pro forma zal hij tegenpruttelen als hij door oningewijden een kenner wordt genoemd. Met gespeelde tegenzin zal hij u deelgenoot maken van zijn eigen cultuurbeleving, die hij waardevoller acht naarmate ze zich verder afspeelt van huis, bij voorkeur in een overzeese grootstad of in een dorp waar mensen met smaak thuis zijn. Het is het type dat in San Gimignano de expo van fotograaf Helmut Newton gaat bekijken, maar in Antwerpen de retrospectieve van Stephan Vanfleteren aan zich laat voorbijgaan. Het is het type dat in het Louvre opzichtig lang  blijft hangen bij ‘De maagd van kanselier Rolin’ van Jan van Eyck, maar elke morgen achteloos voorbij het Lam Gods loopt op weg naar zijn Gentse koffiebar. Het is het type, pedant en irritant, dat u voor waar zal meegeven dat een citytrip naar Rome best wel zonder de Sixtijnse Kapel kan, maar niet compleet is zonder een bezoek aan de vroegchristelijke basilica San Vitale, onooglijk verborgen in de Via Nazionale. Dat type dus, dat ben ik.