COLUMN. “Kris De Bruyne! Ik was 12 en zong uit volle kippenborst mee: ‘Ballerina, kleed je uit voor mij!’”

Het waren de late jaren zeventig en in de living van ons ouderlijk huis stond de Thorens TD 160 die ook vandaag nog in mijn eigen living staat. Op die platenspeler belandden Tsjaikovski, Franz Liszt, Liesbeth List en Thijs van Leer als het van mijn vader afhing; The Stranglers, Joy Division, Talking Heads en de vroege Bruce Springsteen als het van mij afhing. Het waren gescheiden werelden. Ikzelf had geen boodschap aan klassiek, laat staan aan de Mauthausenliederen van List. Net zomin had mijn vader een boodschap aan teksten van doem en verderf — hij noch ik was het Engels machtig. Die muzikale symbiose verliep vredevol. Tot de dag dat ik op de Thorens TD 160 een plaat liet draaien die net was uitgebracht. Ik was 12, hooguit 13. Ik had schaamte noch schaamhaar en zong uit volle kippenborst mee. ‘Ballerina, kleed je uit voor mij!’ Net toen kwam mijn vader binnen.