Dat noemen ze dan de wonderkinderen van de Belgische politiek. Krijgen in de taal van de ander niet eens hun eigen naam gespeld. Wat een loser moet Conner Rousseau zich voelen als hij zijn leeftijdsgenoot Romelu Lukaku hoort schakelen van Nederlands naar Italiaans, Engels naar Duits, Frans naar Portugees en Spaans naar Lingala. Naast Lukaku is zelfs de polyglot Pieter De Crem een stamelaar  — maar Pieter heeft dan weer betere voeten. Hoe jaloers moet Georges-Louis Bouchez zijn als hij zijn leeftijdsgenoot Vincent Kompany in de kleedkamer van Anderlecht elke speler in zijn eigen taal hoort instrueren, van Mykhaylichenko in het Oekraïens tot Michel Vlap in het Fries. Kompany doceert in alle Germaanse en Romaanse talen, switcht grammaticaal foutloos van Spaans naar Catalaans of Baskisch en heeft noties van een handvol Niger-Congolese, Austronesische en Tibeto-Birmaanse dialecten. Werkelijk alle talen beheerst Vincent Kompany, maar in geen ervan krijgt hij uitgelegd waarom Anderlecht het onder zijn leiding zoveel slechter doet dan onder kampioenenmakers die zich exclusief bedienden van plat Rotterdams en gekuist Lokers.