Bestond er een wereldkampioenschap voor cocommentatoren in het veldrijden, dan won Paul Herygers elk jaar goud, en dat zeg ik niet alleen omdat hij de enige deelnemer is. Herygers is voor het veld wat José De Cauwer voor de weg is. Het derde oog. Het zesde zintuig. Hij ziet wat ons ontgaat — “foute bandenkeuze, Laurens” — en voorvoelt wat er te gebeuren staat — “volgas nu, Eli, of ze zijn de pijp uit”. Zo zelden geeft het koersverloop hem ongelijk dat hij de verdenking op zich laadt de wedstrijd telegeleid te beslissen vanuit zijn commentaarcabine. Niet alleen is Paul Herygers uitermate vakbekwaam, hij is ook een bijzonder aimabele man. Daar zouden vriend en vijand het over eens zijn, was het niet dat Paul geen vijanden heeft.