Brusselse hongerstakers zonder papieren eindigen in ziekenhuis: “Dit is weinig zinvol”

Op 30 januari startte de bezetting van de Begijnhofkerk in het centrum van Brussel. Enkele weken later volgde ook de bezetting van een lokaal van zowel de VUB als de ULB. Na tientallen acties en betogingen zien de mensen zonder papieren de hongerstaking als hun laatste strohalm. Ze voelen zich samen met duizenden niet-geregistreerde burgers en werknemers zonder papieren onzichtbaar gemaakt.

Tarik, een hongerstaker die zelf al twee keer in het ziekenhuis belandde, vertelt hoe zwaar het is. “We zijn het wel gewoon om 14 uur per dag te werken, maar een hongerstaking is ons lichaam niet gewend”, vertelt hij. “We zijn hier niet voor ons plezier, maar om ons gebrek aan rechten aan te klagen. We worden doodgezwegen en vragen de overheden om niet langer te zwijgen en alles uit te klaren.”

Mahdi (CD&V) pleit voor de nodige rede. “Ik roep alle organisaties die het beste voorhebben met mensen zonder papieren op om duidelijk te maken dat een hongerstaking weinig zinvol en gevaarlijk is”, klinkt het in een tweet. 

Eerder had hij al laten verstaan dat een hongerstaking niet zou helpen. “Sommigen worden wijsgemaakt dat net zoals in 2009 een hongerstaking uiteindelijk wel zal zorgen voor een regularisatieronde. Ik kan niet duidelijker zijn dan ik al was: die komt er niet.”

“Laten we vooral allemaal hopen dat er niemand sterft van de honger. Ik hoop niet te moeten bewijzen hoe principieel ik wel ben.”

De sans-papiers strijden al verschillende jaren voor het recht op werk en vragen dat ze ingezet worden in knelpuntberoepen en andere sectoren die tijdens de coronacrisis moeilijk opgevuld geraken. Een beroep uitoefenen is nodig om te voldoen aan de voorwaarden van de regularisatie.