Bert (20) heeft cerebrale parese: “Soms komen meisjes op me af. Tot ze horen hoe ik spreek”

“Mocht er een pilletje bestaan waardoor ik morgen wakker word en er met mij niets meer aan de hand is… ik weet niet of ik het zou innemen. Dit maakt me tot wie ik ben. Mijn beperking heeft me doen vechten. Zonder was ik misschien een mindere versie van mezelf geweest.” Bert heeft cerebrale parese. Door een zuurstofgebrek bij zijn geboorte hapert zijn fijne motoriek. Schrijven kan hij niet, fietsen doet ie met drie wielen en een pint bier op café met vrienden heft hij met twee handen. Ook zijn spraak is een lastige. Bert heeft wat langer dan een ander tijd nodig om de dingen gezegd te krijgen. En niet alles is altijd even goed verstaanbaar. “Maar hier vanboven zit alles in orde, hoor”, grapt hij, terwijl hij zijn vingers tegen z’n slapen tikt. “Allez, normaal toch.”

Bert grapt om de dingen. Om zijn eten dat plots van zijn vork vliegt bij een ‘uitschieter’, een spasme. Bert relativeert. Dat de mensen die hem op restaurant met open mond aanstaren, van niet beter weten. Maar Bert heeft het ook moeilijk, met hoe de maatschappij naar ‘m kijkt. Want daarboven ìs alles in orde. Maar dat moet hij élke dag opnieuw bewijzen. “Laatst stond ik met mijn fiets, een driewieler dus, voor het rode licht. ‘En, jongske, gaat het?’, klonk het, bijna meelijwekkend. Het is frustrerend, hoe stereotiep mensen denken en er meteen van uitgaan dat ik naast een motorische, ook een mentale beperking heb.”