Afgelopen jaar werden opnieuw meer Britten Belg

Sinds het Verenigd Koninkrijk er in juni 2016 in een referendum voor koos de Europese Unie te verlaten, kiezen steeds meer Britten ervoor de nationaliteit van een EU-lidstaat aan te nemen. Het gaat dan bijvoorbeeld om Britten met familiale banden over het Kanaal, of expats die aan het werk zijn in de Europese hoofdsteden. België is, gezien de aanwezigheid van het merendeel van de Europese instellingen in Brussel, een populaire bestemming voor die laatste categorie. 

In pre-brexittijden kregen elk jaar niet meer dan 150 Britten de Belgische nationaliteit. In 2015 waren het er bijvoorbeeld 114, in 2012 zelfs maar 78. Maar sinds het referendum in 2016 zitten de cijfers fors in de lift, blijkt uit cijfers van de federale overheidsdienst Binnenlandse Zaken. In dat jaar kregen 454 Britten de Belgische nationaliteit, in 2017 zelfs 1.230. Het absolute recordjaar was 2019, met bijna 1.500 genaturaliseerde Britten. Het Verenigd Koninkrijk zou de Europese Unie in maart van dat jaar verlaten, maar de brexit moest verschillende keren worden uitgesteld omdat de toenmalige Britse premier Theresa May het echtscheidingsakkoord dat ze met de Europese Unie had onderhandeld niet door het parlement geloodst kreeg.

Het Verenigd Koninkrijk verliet de Europese Unie uiteindelijk toch, op 31 januari 2020. Sindsdien is het aantal genaturaliseerde Britten teruggevallen. Vorig jaar waren het er bijvoorbeeld 831. Dit jaar waren het er al 859. De cijfers gaan tot 4 december, dus wellicht komen daar nog enkele tientallen bij. Het gaat om Britten die ingeschreven zijn in een Belgische gemeente en de nationaliteit verworven hebben, en dus de volledige procedure hebben doorlopen. De lopende aanvragen zitten niet in de cijfers verwerkt.

Sinds de brexit zijn Britten geen Europese onderdanen meer. Vanaf 1 januari 2022 verliezen Britten in ons land hun verblijfsrecht als ze de nodige aanvragen niet tegen 31 december van dit jaar hebben gedaan. Naast de Belgische nationaliteit bestaat er ook zoiets als een ‘M-kaart’ of een ‘N-kaart’, die de rechten van Britten en hun familieleden die hier voor de brexit al verblijfsrecht hadden of als grensarbeider aan de slag waren voor vijf of tien jaar garandeert.