"Tussen kuisen door orgel leren spelen"

Zowat elk huis in Doel is beklad met graffiti en gevandaliseerd, maar de kerk bleef tot nog toe gespaard. "Gelukkig dat ze hiervoor nog wat respect kunnen opbrengen", vindt Cecile. "Ik moet wel alle deuren goed barricaderen en er zijn wel al enkele glasramen gesneuveld, maar alles bij elkaar genomen mag onze kerk nog wel gezien worden." Dat vinden ook bezoekers van het Scheldedorp. Als Cecile toeristen rondleidt, schrikken die zich een hoedje als ze binnen de pracht en praal zien, een schril contrast met de rest van het dorp dat er als een oorlogsgebied uitziet. Cecile maakt er een erezaak van dat alles er piekfijn bijligt. Het aantal eucharistievieringen is dit jaar op één hand te tellen, maar indien nodig kan er op elk moment een mis plaatsvinden.


Cecile kwam in 1967 in Doel terecht nadat ze mee verhuisde als huishoudster van toenmalig pastoor César De Cock. "Hij was een vaderfiguur voor mij nadat ik mijn eigen vader in de oorlog was verloren en mijn moeder stierf toen ik amper zeven jaar was", blikt ze terug. "Op 15-jarige leeftijd ben ik gaan helpen in het huishouden toen hij nog onderpastoor was in Nieuwkerken. Na twaalf jaar werd hij benoemd als pastoor in Doel en hij vroeg om mee te gaan. Ik had me er al bij neergelegd dat ik ongehuwd door het leven zou gaan, maar toen kwam er op een dag een technieker langs voor de elektriciteit en verwarming. In het begin hield ik de boot af, maar op de kermis in het dorp sloeg de vonk over. De pastoor heeft ons getrouwd in 1973."

Cecile nam intussen met haar man Willy De Nys de zaak over van diens ouders in Doel. Ze bleef zich al die tijd wel inzetten voor de kerk. Ook toen pastoor De Cock in 1981 overleed en pastoor Verstraete zijn plaats innam. 2006 werd Cecile zwaar op de proef gesteld, want in dat jaar overleed zowel haar man Willy als pastoor Verstraete. Haar zus verongelukte een jaar later. "Mijn geloof heeft me toen overeind gehouden", vertelt ze. "Ik ben nog enkele jaren in Doel blijven wonen, maar in 2011 ben ik naar Beveren verhuisd."


Binnen enkele maanden wordt Cecile 78 jaar, maar aan stoppen denkt ze niet. "Ik kom nog tot drie keer per week naar hier. De kerk is mijn tweede huis geworden en ik kom er tot rust. Ik doe praktisch alles zelf. Van dweilen en stofzuigen tot echte mannenklusjes, want met een boormachine kan ik me ook behelpen. Voor sommige zaken krijg ik wel al eens hulp. Het stof afnemen met een stok van tien meter is voor een vrouw van mijn gestalte iets te zwaar, maar er is altijd wel iemand die een handje wil toesteken."


Intussen is Cecile ook al twaalf jaar actief als koster in Doel en assisteert ze priesters bij vieringen. "Ik kan zelfs op het orgel spelen", demonstreert ze. "Notenleer ken ik niet. Ik heb het mezelf aangeleerd. Tijdens het poetsen pauzeer ik af en toe en zet ik me achter het orgel."


Dat er amper nog eucharistievieringen plaatsvinden, is voor Cecile geen reden om te slabakken. "Ik wil dat de kerk er altijd gebruiksklaar bij staat. Het is niet omdat er nog amper mensen in Doel wonen, dat we al die tradities zomaar overbood moeten gooien."


Omdat ze intussen een halve eeuw lang zich inzet voor de kerk van Doel, kreeg ze nu van bisschop Luc Van Looy een diploma en het gouden ereteken van Sint-Bavo voor al haar bewezen diensten. "Dat ereteken heb ik naast een foto van mijn overleden man Willy gezet. Het is ook zijn verdienste, want hij is me altijd blijven steunen en heeft er nooit een woord over geklaagd dat ik zoveel tijd spendeerde aan het onderhoud van de kerk."