Moeder Greet (66) vecht voor repatriëring zoon (36) die al 7 maanden in coma ligt in Spanje: “Ik voel mij enorm schuldig omdat ik niet aan zijn bed kan staan”

Hoe is Dominique in Spanje terechtgekomen?

“Hij is drie jaar geleden naar Barcelona verhuisd. Hij vond hier zijn draai niet meer en zocht een andere uitdaging. Niet dat hij zomaar halsoverkop vertrokken is. Hij heeft eerst werk gezocht. Dat vond hij vrij snel als verkoper van computers. Ik ben hem een paar keer gaan bezoeken in Spanje en hij was er echt gelukkig. Intussen had hij er ook een hele vriendenkring opgebouwd en zat hij ook in een goede relatie. Zijn vriendin was erbij toen het ongeval gebeurde. Dominique reed met de scooter en zij zat achterop. Ze waren nog maar net vertrokken toen het gebeurde. Dominique reed en moest blijkbaar op een helling vertrekken wat niet meteen lukte. Ze kwamen beide ten val. Dominique had zijn helm echter nog niet vastgeklikt en kwam ongelukkig op zijn hoofd terecht. Zijn vriendin had enkel wat schaafwonden. Een dom ongeval, maar wel één met zware gevolgen.”

Hoe is zijn toestand op dit moment?

“Hij is stabiel, maar ligt nog altijd in een coma. Af en toe geeft hij wel een blijk van herkenning. Dan knijpt hij in mijn hand. Maar communicatie is éénrichtingsverkeer. In maart of april moet hij het ziekenhuis in Barcelona verlaten. Hij moet dan verhuizen naar een revalidatiecentrum. We willen hem daarom laten repatriëren naar ons land. Als hij zou ontwaken, zal hij zich de laatste jaren sowieso niet herinneren. Dan zou het erg verwarrend voor hem zijn als iedereen tegen hem Spaans spreekt. Bovendien moet hij zoveel mogelijk prikkels krijgen en dat kan best in zijn moedertaal gebeuren. Door tegen hem te blijven praten, hopen we hem te stimuleren om uit die coma te geraken. We trekken ons op aan het verhaal van wielrenner Stig Broeckx en diens verbazende revalidatie, maar tegelijk blijven we ook nuchter. De kans dat hij ongeschonden uit de coma komt, is quasi nihil. Ik zal nooit de zoon terugkrijgen die vertrokken is naar Spanje.”

Hoe komt het dat de repatriëring zo moeizaam verloopt?

“Dominique woonde en werkte in Spanje en dus was hij daar aangesloten bij de sociale zekerheid. De kosten voor de repatriëring bedragen tussen de 10.000 en 15.000 euro, want het moet gebeuren per ambulance en er moet de hele tijd verpleging zijn. We zijn hier al overal gaan aankloppen, maar de zoektocht naar hulp is erg moeilijk. Het is een administratief kluwen. Recent pas hebben we positief nieuws vernomen. Het Rode Kruis zou het transport vanaf de grens willen overnemen.”

Het moet enorm zwaar zijn als je kind aan de andere kant van Europa in een ziekbed ligt. Hoe probeer je op de hoogte te blijven?

“Ik ben intussen al vijf keer op en af naar Spanje gereisd. Als ik bij Dominique ben, babbel ik de hele tijd. Meestal over koetjes en kalfjes. Het is bijzonder zwaar, want het lijkt soms alsof je tegen een muur zit te praten. Ik weet dat hij me kan horen, maar wat vertel je natuurlijk de hele dag door? Soms schiet mijn gemoed vol en voel ik de tranen opwellen. Dan ren ik naar buiten. De dokters hebben mij gezegd dat comapatiënten wel gevoelig kunnen zijn aan emotionele prikkels en ik wil niet dat hij mijn verdriet opmerkt. Dominique is altijd erg sociaal geweest en had hier in Spanje al een hele vriendenkring opgebouwd op die korte tijd. Daar heb ik zelf enorm veel steun aan gehad. Zijn vriendin komt nog geregeld langs, maar ik merk dat ze nu wel stilaan wat afstand begint te nemen. Niet dat ik haar dat kwalijk neem. Ze is jong en heeft nog een heel leven voor zich. Ik ben al blij dat ze zolang aan zijn zijde is blijven staan. Zijn vrienden bellen me twee keer per week op en via videochat kan ik dan zo vanuit België toch tegen Dominique praten. Het is belangrijk dat hij mijn stem regelmatig hoort. Als ik in Spanje ben, staan ze ook altijd klaar om te tolken. In het ziekenhuis spreekt immers bijna niemand een woord Engels. Ik voel dat al die maanden nu wel hun tol beginnen eisen. Als ik in Barcelona ben voel ik me nutteloos en vooral machteloos. Terug thuis bekruipt me een enorm schuldgevoel omdat ik niet aan zijn bed kan staan.”

Intussen hebben een aantal vrienden op het thuisfront het initiatief genomen voor een benefiet. Geeft dit wat steun?

“Het geld zullen we natuurlijk goed kunnen gebruiken voor de repatriëring, maar ik ben ook blij met de morele steun van zoveel mensen. Ik heb nooit te koop gelopen met mijn verdriet. Mijn naaste omgeving was op de hoogte, maar nu krijg ik plots enorm veel reacties van mensen die niet wisten dat Dominique in coma lag. Ik heb nu meer dan ooit het gevoel dat ik er niet alleen voor sta. Als Dominique terug in België is, staat ons nog altijd een zware periode te wachten, maar ik kan dan tenminste bij hem zijn wanneer ik wil.”

Op zondag 24 maart vindt in sporthal ’t Wit Zand in Melsele een benefiet plaats. De deuren openen om 19 uur en een toegangskaart kost 10 euro. Meer info: www.facebook.com/events/554407335055115/