Wie 75 jaar getrouwd is, viert een albasten huwelijk. Veel albasten huwelijken zijn er niet te vieren, want driekwart eeuw samen gelukkig zijn, het is niet veel mensen gegeven. Ook voor Asse is dit een primeur.

Jan-Baptist en Petronella leerden elkaar kennen in 1942, in volle oorlogstijd, in de matrassenfabriek in Sint-Jans-Molenbeek waar ze samen werkten. “Er werden daar matrassen gestikt en gesneden”, weet Jan-Baptist. “Mijn vader werkte er ook. Na zijn dood in 1942 kwam er een mooi meisje mij assisteren in de fabriek. Een stikster uit Liedekerke moest lachen. ‘Ik denk dat jullie elkaar graag zien’, zei ze plots. Ik zakte door de grond van schaamte. Maar toen ik besefte dat de liefde wederzijds was en dat de collega gelijk had, beleefde ik de gelukkigste dag van mijn leven. Echt waar.”

Het koppel trouwde in 1944. “België was al bevrijd maar de oorlog was nog niet voorbij”, vertelt Petronella. “Een trouwfeest was toen veel eenvoudiger dan vandaag. Eten werd nog gesmokkeld, anders had je niets. We vierden onze trouw met een etentje in de woonkamer van mijn ouderlijke woning in de Pastinakenstraat. En diezelfde dag zijn we nog gaan schuilen voor de vliegende bommen van de Duitsers.”

Het eten voor de feestdis kwam uit de tuin van Jan-Baptist. “Ik groeide op in de Kezeweide in Mollem”, vertelt hij. “Mijn ouders hadden er een stukje land liggen waar ik aardappelen en andere groenten kweekte. Gelukkig maar, want toen kon je niet bij de traiteur gaan om een luxe-diner te bestellen. Er was heel weinig eten voorhanden maar wel veel armoede.”

Een jaar na hun huwelijk moest Jan-Baptist zijn legerdienst nog vervullen. “Ik werd naar Noord-Ierland gestuurd, naar een kamp niet zo ver van Belfast”, weet hij. “Daar hoorden we dat de Amerikanen een zware bom gegooid hadden op Hiroshima. Even later gaven de Japanners zich over. Op 10 mei 1945 werd de vrede getekend. Maar mijn legerdienst zat er nog niet op. Ik werd overgeplaatst naar Duitsland waar ik deel uitmaakte van de bezettingsmacht.”

Na zijn dienstplicht kon Jan-Baptist opnieuw aan de slag in de matrassenfabriek waar hij een half leven samenwerkte met zijn echtgenote. “Wij zijn altijd samen geweest, elke dag weer”, vervolgt Petronella. “Ik denk echt wel dat wij alles weten van elkaar. Maar echt zeker ben je daar nooit van, hé... (lacht).”

Het albasten koppel kreeg ook een zoon, Henri. “Maar hij stierf toen hij 37 jaar was. Longkanker. Vooraleer hij stierf is hij vaak en lang ziek geweest. Henri rookte twee pakjes sigaretten per dag. (stilte) Het leven gaat niet altijd over rozen.”

Petronella en Jan-Baptist bleven ook na de dood van hun zoon een rustig en eenvoudig leven leiden. Het koppel bleef tot in september van dit jaar samenwonen in het huisje in de Pastinakenstraat. “Maar er komt een moment dat je niet alles meer aankunt, ook samen niet”, vertelt Petronella. “Ik raakte op de sukkel en moest drie weken in de kliniek liggen. We zijn nog gezond hoor maar de benen willen niet meer mee. Daarom heeft onze familie er voor gezorgd dat we in het woonzorgcentrum terecht kunnen. Je huis moeten achterlaten, dat doet pijn hoor. Maar we hadden echt geen andere keuze.”

Een huwelijk dat 75 jaar duurt, daar moet toch een toverformule voor bestaan? “Geduld hebben en elkaar bijstaan, zowel in droeve als plezante tijden”, weet Petronella. En Jan-Baptist vult aan: “Wij hebben ook wel eens woorden gehad maar nooit echte ruzie. In ieder huishouden wordt er wel eens lawaai gemaakt. Maar met een kwaad hart mag je niet gaan slapen. Dat is niet goed.”

“We zijn blij dat we nog altijd gelukkig samen zijn en we zijn nog altijd gelukkig bij elkaar”, zegt Petronella. “Nu we in het rusthuis zitten, hebben we nog meer tijd om een beetje tegen elkaar te zagen (lacht). En we krijgen veel bezoek. Elke dag is er wel iemand van de familie of vrienden die goeiedag komt zeggen en waar we kunnen op rekenen. Dat doet goed. Want eens je hier zit, kan je niet veel meer zelf doen.”