Antwerps procureur Mario Wijns liet zuurgooier Jean-Pierre W. (58) de keuze: 18 jaar cel en 15 jaar terbeschikkingstelling van de strafvoeringsrechtbank (TBS), als hij alsnog oprecht spijt zou tonen én excuses zou aanbieden. Doet W. dat niet, dan zou Wijns de maximumstraf voor poging tot moord eisen: 20 jaar, plus 15 jaar TBS.

Snel werd duidelijk dat het W. worst zal wezen. De vijftiger - die al de hele zitting van ‘nee’ had zitten schudden en telkens door agenten de mond moest worden gesnoerd - stak tijdens zijn laatste woord een indrukwekkende scheldtirade af en verliet daarna geboeid het toneel.

Misschien had de pakkende getuigenis van Ragna even voordien hem in de war gestuurd? De vrouw vertelde de drie rechters tot in de puntjes over de laffe zuuraanval, de ondraaglijke pijn en haar (lijdens)weg naar herstel. Zelfs haar advocaat Jos Vander Velpen - éminence grise van de Antwerpse strafpleiters - werd er stil van. “Zelden zag ik bij iemand zo’n veerkracht.”

“In een reflex heb ik in het bushokje mijn handtas omhooggehouden, waardoor enkel de rechterkant van mijn gezicht geraakt werd. Toen gooide Jean-Pierre nog een tweede keer met het zuur”, vertelde Ragna. “Het was een dierlijke pijn. Ik heb gekrijst als een kat die onder een auto terecht komt. Om me van de pijn te verlossen hebben ze me in de ambulance in slaap gedaan. Pas twee weken later ben ik uit de coma wakker geworden. Daar lag ik dan, ingepakt als een mummie. Voor 41 procent verbrand en kermend van de pijn.”

“Negen operaties heb ik inmiddels achter de rug en er zullen er nog volgen”, ging Ragna verder. “Ik draag nu 23 uur per dag een drukpak. Om het aan te trekken, heb ik een thuisverpleegster nodig. Tien uur per dag draag ik ook een gezichtsmasker dat me amper toelaat om te bewegen. Zelfs als ik slaap, draag ik handschoenen. Ik kan je vertellen: dat went niet. Bij alles wat ik doe, heb ik hulp nodig.”

Volgens procureur Wijns was de zuuraanval een “goed uitgekiende moordaanslag”. “Jean-Pierre W. was haar al een jaar aan het stalken, omdat hij de breuk met het slachtoffer niet kon verkroppen. In de weken voor de feiten escaleerde de situatie. Op 20 juli stuurde hij haar een foto van een door zuur verminkte vrouw. Een week later: “Ik heb de oplossing gevonden. Het kost maar 7 euro in de Gamma en als ik vijf jaar moet zitten, dan heb ik dat ervoor over.” De dag voor de feiten: “Wat nu gaat gebeuren, ga je je de rest van je leven herinneren. Je zult je smerige paardensmoel nooit meer in de spiegel durven zien.” Het slachtoffer had voor 4 augustus een afspraak bij de politie gemaakt om klacht in te dienen, maar die afspraak zou ze niet halen.”

W. ontkent dat hij tweemaal met het zuur had gegooid en dat hij op haar gezicht had gemikt. Het was ook helemaal niet zijn bedoeling om haar te doden. “Dat blijkt ook uit zijn dreigement dat ze nooit meer in de spiegel zou durven kijken. Hij wilde haar alleen maar pijn doen, maar heeft de impact van het zwavelzuur onderschat”, pleitte meester Erik Bertels, die een herkwalificatie naar slagen en verwondingen vroeg.

Vonnis op 7 februari.