Moeder van drie zegt job op voor kinderen met beperking: “Zeg hen wat ze wél kunnen en ze bloeien open”

Als Hilde en Peter tijdens een vakantie in de VS samen met hun drie kinderen Julie (13), Daan (13) en Mila (10) over de Grand Canyon in Arizona uitkijken, beseffen ze: het is stráf dat we hier staan. “Mila lijdt aan een botziekte met chronische pijn en dwerggroei waardoor ze heel wat minder mobiel is”, vertelt Hilde. “Daan heeft een meervoudige beperking, zowel fysiek als mentaal. Om maar te zeggen dat die reis naar Arizona voor ons allesbehalve vanzelfsprekend was.”

Daar, met de Grand Canyon aan hun voeten, beslissen Peter en Hilde dat ze meer willen doen voor kinderen met een beperking. En niet enkel voor die van hen. “Ondanks alle beperkingen, de ziekenhuisbezoeken, de revalidaties, eindeloze therapieën bij de kinesist en logopedist, hebben wij happy kids. Mila onderging loodzware operaties, maar staat elke dag zingend op. Ook Daan en tweelingzus Julie zijn écht gelukkig. Dat zijn ze wellicht omdat we hen blijven stimuleren om op zoek te gaan naar hun talenten, naar alles waar ze blij van worden, waar ze energie van krijgen. Daar willen we andere kinderen én hun gezinnen ook mee helpen.”

En dus liet Hilde haar job voor wat die was en startte ze de vzw Goudhaantjes. “Want dat zijn die kinderen met een chronische ziekte of beperking, stuk voor stuk: goudhaantjes”, zegt Hilde. “Samen met hun ouders, broers en zussen gaan we op zoek naar wat ze wél kunnen, wat hun talenten zijn. We laten hen zien hoe ze kunnen fonkelen en inspireren.”

De talenten worden gezocht tijdens wat de vzw Goudhaantjes ‘fonkeldagen’ noemt. “Zo’n dag is de start van een traject dat niet draait rond zorg of beperkingen, maar rond wat wél kan en waar het hele gezin van kan meegenieten. “Ook de ouders, broers en zusjes krijgen talenten achter hun naam. Zus Arwen kreeg van Goudhaantje Rune te horen dat ze heel slim is. Ook al vindt Arwen zelf dat ze in haar studie elke keer haar eigen grenzen opzoekt. Ze werd er stil van. Mama Martine kreeg tranen de ogen na die onverwachte erkenning van haar zoon.”

“Tijdens onze eerste bijeenkomst leerden we de tienjarige Kobe kennen”, zegt Hilde. “Hij heeft een motorische handicap. Zijn vriendjes gaan voetballen, maar dat kan hij niet. Tijdens de workshop kwam naar voor dat hij ondanks alles wél een doorzetter is. Dat talent, doorzetter, betekent sindsdien veel voor hem. Bij het zoveelste bezoek aan de kinesist van de week zegt hij nu: ‘ik ben een doorzetter’. Kinderen putten daar veel kracht uit.”

Het belang van Goudhaantjes onderstreept ook Stijn Verhulst, hoofd van de kinderafdeling van UZ Antwerpen. “Het is mijn filosofie en die van onze dienst dat we proberen om ervoor te zorgen dat de zorg niet stopt aan de ziekenhuismuren”, zegt Verhulst. “Dat gaat over verschillende initiatieven: wetenschappelijk onderzoek, revalidatietrajecten, het opzetten van een Kinderraad die ons adviseert hoe we de zorg voor onze patiënten beter kunnen organiseren, maar ook het steunen van bijvoorbeeld Goudhaantjes. Ze hebben een mooi programma opgebouwd dat chronisch zieke kinderen in de schijnwerpers zet. Daarom hebben we ook een deel van onze Music for Life activiteiten aan deze vzw gewijd.”

“We hebben gezien hoé belangrijk dat is, ook bij onze zoon Daan”, zegt Peter. “Hij kan soms een beetje lui zijn. Sinds hij mee hielp met het organiseren van een fonkeldag staat hij elke dag om 6.30 uur op en dekt hij de tafel. Dat beetje verantwoordelijkheid, dat beetje erkenning voor wat hij wel kan, omarmt hij elke dag opnieuw. Dat is zó mooi om te zien. En daar gaat het toch óók om: de wereld een beetje mooier maken, kind per kind.”

Wie de vzw Goudhaantjes wilt steunen vindt alle informatie op www.goudhaantjes.be.