Luc Van der Kelen wacht op betere tijden: “Zou mijn kleinzoon ons nog kennen?”

Ik herhaal dus mijn vraag: zou Richard zijn grootouders nog kennen, die hij een half jaar lang maar enkele keren heeft gezien, sinds de avondklok van gouverneur Berx? Misschien denkt hij wel, “wie zijn die mensen die mij vastpakken”?

Zijn broer Amir is nu twaalf. In de zomer zijn we met hem een aantal keer naar de roeibaan van Hazewinkel getrokken om te leren kanovaren. Maar naarmate de lockdowns elkaar opvolgden en ze nog strenger werden ook, raakte ons leven in gezinsverband met de dag kariger ingevuld. Het is wachten op betere tijden en zien dat we niet besmet geraken.

Ik schrijf het om de beleidsmakers duidelijk te maken hoe diep de maatregelen inhakken op het leven van de gezinnen. Voor de kinderen maken regelmatige contacten met de familie deel uit van het opgroeien. Ouders, grootouders, nonkels en tantes, neven en nichten. School, vriendjes, de cinema, de bib, de sporthal, feestjes en verjaardagen, het is allemaal weggevallen, noodgedwongen. Vroeger kwamen de grootsten al eens met een nieuw liefje aanzetten. Maar die zien we nu enkel op het scherm van hun smartphone.

De voorleesweek op school was nog eens een gelegenheid om elkaar te zien, op een scherm weliswaar, maar ’t is beter dan niets. We hebben de ‘Rattenvanger van Hamelen’ voorgelezen, de fluitspeler die de ratten laat verdrinken in de rivier en daarna de kinderen ook, omdat de burgemeester hem zijn loon niet betaalde. Het is een beroemde legende van de gebroeders Grimm en ze speelt zich af in het jaar 1284, tijdens een pestepidemie die de stad teisterde. Hoe dicht kan het verleden het heden benaderen?

Hoe langer de avondklok van kracht blijft, hoe minder we nog naar de stad gaan. Soms begin ik de voetgangers te tellen, om bezig te blijven. Een wandeling door de oude stad maken zoals we vroeger deden met de Kerst, is niet zo evident met de cafés en de restaurants die gesloten zijn, want dan zijn de toiletten ook dicht, wat niet altijd handig is voor een ouder wordende man.

Voor ons begint Kerstmis begin november, als de tuincentra hun kerstgerief uitstallen. Soms nemen we een glazen kerstbal mee, soms een uiltje voor de kerstboom, soms takken hulst met van die rode bolletjes, of kerstkaarten, ’t is elke keer wel wat, begrijpt u? Kerst, da’s niet alleen op 24 of 25 december. Dat duurt zeker twee of drie maanden, en zie, dat nemen ze ons nu af, al die mensen die zich niet kunnen beheersen en absoluut trouwfeesten willen houden.

Wie hier woont, moet zijn manieren houden. Er is niemand die boven de wet staat, ook al zijn er blijkbaar die dat denken.