Column2021 was geen goed jaar voor de mensen in ons land. Het is een jaar geworden van ziekte en te veel water en dat kwam hard aan. Duizenden raakten hun huis kwijt, de pandemie trof de zwaksten, de kinderen bleven niet gespaard, hier niet en evenmin aan de grenzen van het rijke Europa, waar families op zoek trokken naar een betere wereld.
Luc Van Der Kelen
We houden ook in deze feestdagen vast aan tradities. Er zullen wensen uitgewisseld worden met eindejaar en de mensen blijven ook nu wel weer veerkracht tonen, dat denken we toch. Altijd weer opnieuw beginnen, hoe diep ze ook hebben gezeten. Het is precies in die donkerste dagen, dat we die hoop moeten blijven koesteren.
2021 was het jaar van de onbaatzuchtige hulp. De vele vrijwilligers, in de zorg en elders, die in de donkerste dagen hun medemensen zijn gaan helpen en dat blijven doen, ook zes maanden later. Ze steken hen een riem onder het hart en dat doet deugd.
Op een druilerige 28ste december was ik op bezoek bij De Schakel in Sint-Job, een van die rijke gemeenten in de welvarende gordel rond Antwerpen, waar een Welzijnsschakel actief is. Een paar honderd mensen komen er tweewekelijks voor een gratis voedselpakket. Het aantal mensen dat zich aanmeldt, is al opgelopen tot een goeie 300. Inkomens tot 1.400 euro krijgen hulp, hun aantal neemt toe. Dat komt omdat vele mensen in het begin van de coronacrisis nog wat reserves hadden. Nu niet meer. De oplopende levensduurte doet de rest.
De coronacrisis blijft duren en zet het inkomen van vele mensen onder druk. De kassen raken leeg, de rekeningen duiken onder nul, de armoede wordt steeds erger
Dat zoiets nog nodig zou zijn in tijden van rijkdom, had ik eigenlijk niet kunnen denken, toen ik jong was en vol verwachting voor wat het leven te bieden zou hebben. Inmiddels is er wel al zo’n Welzijnsschakel in een kleine 200 gemeenten, voor mensen met een klein inkomen, met een sociale kruidenier, een winkeltje, een sociaal cafeetje en de behoefte eraan stijgt naarmate de chaos in het beleid erger wordt.
In het eerste virusjaar gaven de overheden ook meer steun aan middenstanders en bedrijven, maar de tijden van de totale lockdown zijn voorbij en voor velen is daardoor ook de basis voor regelmatige steun weggevallen. Er duiken zelfs nieuwe groepen op, zoals jongeren met een beperking, die niet meer genoeg hebben aan het maandelijkse rugzakje dat ze meekrijgen.
Uitgerekend nu voelen meer en meer mensen de gevolgen van de politieke chaos aan den lijve. De coronacrisis blijft duren en zet het inkomen van vele mensen onder druk. De kassen raken leeg, de rekeningen duiken onder nul, de armoede wordt steeds erger.
Bij een Welzijnsschakel kloppen nu mensen uit de middenklasse aan, die daar vroeger geen nood aan hadden. De welvaart die ze kenden, wordt vluchtig. Maar in de donkerste dagen koesteren we de hoop van vele generaties. Dat zal niet veranderen. Laat de lente dus maar gauw komen, beste lezers en lezeressen. Moge het u goed gaan in het jaar 2022.
