“Ik heb jarenlang een eetstoornis gehad, genaamd NAO. Veel mensen kennen dit niet, aangezien ze enkel het beeld van anorexia nervosa kennen. Dit beeld kwam niet overeen met hoe ik eruit zag, ik had niet de uiterlijke kenmerken die iemand verwacht wanneer iemand een eetstoornis heeft, zoals overgewicht of ondergewicht. Hierdoor kreeg ik weleens de opmerking: ‘Jij hebt toch geen eetstoornis, want je bent toch niet dun?’, terwijl het eigenlijk niet gaat om hoe je er uitziet, maar om hoe je omgaat met eten.”

“Thuis ging het ook steeds moeilijker en kreeg ik vaak opmerkingen over mijn gewicht. Meermaals werd me gezegd dat ik te dik was, dat ik maar eens moest gaan afvallen of dat ik beter op dieet kon gaan. Mijn mama moedigde me heel vaak aan om meer te gaan sporten want dan zou ik er beter uitzien. Natuurlijk knaagde dit enorm aan mij en luisterde ik naar die adviezen. Telkens ik zo een opmerking kreeg, deed ik een nieuwe poging om op dieet te gaan. Wanneer ik me aan mijn dieet hield en gezond at, had ik het gevoel iets goeds te doen in de ogen van mijn mama. Ik begon te geloven dat ik zo mijn mama gelukkig kon maken. Ik wou heel graag dat ze trots op me zou zijn en dat ze me niet meer te dik zou vinden.

Toch slaagde ik er niet in om echt af te vallen. Ik deed alles wat me gezegd werd, maar ik bleef die ‘dikke kleine olifant’, of zo voelde ik me toch. Op een gegeven moment zei mijn mama dat ze blij was dat ik niet mee op vakantie ging want dat ze zich zou schamen als ze naast me zou liggen in bikini. Dit kwam echt gigantisch hard aan. Ik deed zo mijn best om me aan strenge dieetregels te houden. Voor haar. Ondanks mijn moeite bleef ik in mijn hoofd verlangen naar ongezond eten en door het strenge dieet dat ik mezelf oplegde, had ik steeds vaker vreetbuien. Ik was niet sterk genoeg om mezelf te stoppen.”

“Het moment dat ik besefte dat ik iets aan mijn problemen moest doen, was wanneer ik aan het eten was op de fiets en ik hierdoor bij een ongeval betrokken raakte met een auto. Dit deed me nadenken over de mogelijke gevolgen van mijn gedrag en deed me beseffen dat het niet oké was om zo veel met eten bezig te zijn. Toen ben ik wat op internet beginnen zoeken en kwam ik vrij snel bij een getuigenis waarin ik mezelf enorm hard herkende. Ik heb een mail gestuurd naar de Broeders Alexianen in Tienen, die binnen een speciale afdeling mensen met eetstoornissen behandelen, genaamd Terbeken. Na mijn mailtje werd ik uitgenodigd voor een intake-gesprek, waarna mijn school op de hoogte werd gebracht van mijn situatie. Vanaf dan ging mijn school enorm hard mijn eetgedrag controleren. Die controle ging vrij ver. Zo mocht ik tijdens de lessen niet meer buiten de klas gaan om bijvoorbeeld naar het toilet te gaan, omdat ik dit vroeger soms gebruikte als excuus om extra trappen te gaan lopen. Ik had enorm last van bewegingsdrang. Een lastige periode, maar achteraf gezien gaf me dit ook rust en deed het goed dat ik eindelijk gehoord werd.”

“Op een gegeven moment kreeg ik een telefoontje met de boodschap dat ik in opname kon komen. Een lichtpuntje, maar ook een moment waarop ik me heel onzeker voelde omdat ik er niemand kende. Ook moest ik op school aankondigen dat ik een tijdje afwezig zou zijn en waarom. De opname zelf heeft me heel goed gedaan en heeft me enorm veel geleerd over zowel mezelf als de eetstoornis. Ook de begeleiding die er altijd voor me was, gaf me een goed gevoel. De genegenheid die ik had gemist thuis, kreeg ik hier. Ik zag de begeleiders echt als mijn superhelden. Na de opname ben ik ook niet meer thuis gaan wonen. Ik koos voor Begeleid Zelfstandig Wonen. De verandering van de contante begeleiding in het centrum naar één keer per week was in het begin erg moeilijk voor mij en ik heb me heel erg moeten aanpassen. Maar het is gelukt, dankzij de begeleiding in Tienen die nog elke moment dat ik hen nodig had, voor me klaar stond.”

“Het alleen zijn thuis, bracht me tijdens die beginperiode vaak terug in de verleiding om te ‘knoeien’ met eten. Toen leerde ik mijn vriendin kennen. Het was liefde op het eerste zicht. Zij heeft me enorm geholpen in het loslaten van een aantal aspecten van mijn eetstoornis. Haar aanwezigheid deed me goed en ze zag me graag no matter what, dit was echt heel fijn om te merken, na alles wat ik had meegemaakt.

Ik steun Rode Neuzen Dag en ik hoop dat de acties kunnen zorgen voor veel meer aanspreekpunten voor jongeren die het moeilijk hebben. Ik wist niet bij wie ik terecht kon, ik heb dit gewoon allemaal op eigen houtje op het internet opgezocht. Preventief zou er veel meer informatie gegeven moeten worden, bijvoorbeeld rond emoties, op school of tijdens de lessen. Ook door mensen lezingen te laten geven, zou het onderwerp veel bespreekbaarder kunnen worden. Scholen spelen een belangrijke rol. Sociale media speelt hier ook een grote rol in, omdat hierbij een bepaald beeld over het leven wordt gecreëerd dat eigenlijk niet juist is. Als we allemaal wat meer zouden laten zien dat het moeilijk gaat, zouden mensen zich ook minder verplicht voelen om te doen alsof alles goed gaat.”

Deze getuigenis werd afgenomen en neergeschreven door onze Rode Neuzen Reporter Emanuelle Dilles. Wil jij ook iets doen voor Rode Neuzen Dag? Doe een gift!