Oorspronkelijk zou de viering plaatsvinden op het Astridplein, waar op dinsdag 9 november eveneens een korte wake werd gehouden om de overleden Mike en Wesley te herdenken. Daar dachten de weergoden echter anders over. Een niet aflatende regenval in de Antwerpse straten dreef de genodigden richting de Lange Beeldekensstraat. Daar, vlak bij het De Coninckplein, namen ze plaats in de Kerk van het Heilig Hart van Jezus, de plek waar iedere dinsdag- en donderdagmiddag de deuren geopend worden voor alle Antwerpse dak- en thuislozen die een dak boven hun hoofd, wat soep en koffie en een goed gesprek zoeken. Een meer gepaste locatie bestond er niet.

“Het overlijden van Mike en Wesley bracht de voorbije weken een schokgolf teweeg bij ieder van ons vanuit de relatie die we met hen of een van hen hadden.” zo spreekt Niek Everts de verzamelde menigte toe. Als drijfveer achter ‘t Vlot, een kleinschalige organisatie die zich inzet voor de daklozen van Antwerpen wordt ze door velen van hen bijna als een heilige gezien.

“Zoveel overlijdens in de wereld van de dak- en thuislozen. De telling slaat dubbel. En nu die twee samen op een plek waar je ‘s nachts alleen maar naartoe trekt als je echt niet weet waar anders naartoe.” De herdenking heeft best wat volk getrokken en iedereen luistert geëmotioneerd naar Nieks woorden. Haar redevoeringen worden enkel onderbroken door het tikken van de regen op het dak en de liedjes die de gitarist passioneel de zaal in stuurt. “And who by fire, who by water. Who in the sunshine, who in the night time. And who shall I say is calling?” Leonard Cohen zou trots zijn.

(Lees verder onder de foto)

Het is ook vandaag dat we voor het eerste een foto te zien krijgen van Mike. Foto’s van zijn kameraad, de onfortuinlijke Wesley Fiève, hangen al een weekje in de fietsenstalling onder het Astridplein, maar nu prijkt ook Mikes foto op het altaar. “Mike, dat komt van Michael,” klinkt het in de toespraak. “Een aartsengel. En mijn achternaam is Arends en komt in de Bijbel voor: God draagt mij op arendsvleugels.”

Klaarblijkelijk ging het de laatste periode voor zijn dood weer een beetje beter met Michael. “Begin november kwam ik je nog tegen voor mijn deur,” leest iemand voor. “Je zag er heel anders uit dan de week ervoor toen je de wanhoop nabij was door het nieuws van je spierziekte. Nu zag je het weer zitten. Je vriendin zocht weer contact met je. Misschien zou je weer kunnen werken en dan toch iets kunnen gaan huren om te wonen. Wat was ik opgelucht over dit sprankje nieuwe hoop en vooral moed.”

Het heeft niet zo mogen zijn. Michael werd samen met Wesley dood teruggevonden in de fietsenstalling bij het Centraal-Station. Niet meteen een laatste rustplaats waar de meeste mensen voor zouden tekenen. Voor velen is het duo een symbool geworden voor de daklozenproblematiek in Antwerpen. “Ik ben hier vanavond omdat het erg belangrijk is dat we deze gebeurtenis niet zomaar aan ons voorbij laten gaan,” aldus Lise Vandecasteele, gemeenteraadslid voor PVDA. “We moeten aandacht geven aan de 48 mensen die op straat gestorven zijn aan de gevolgen van dakloosheid. Iets wat eigenlijk een smet is op deze stad.” 

Waarom het voor veel daklozen nog steeds zo moeilijk is om opvang te kunnen vinden, blijft voor haar een raadsel. “Ik heb vroeger nog in de OCMW-raad gezeten en heb daar altijd voor geijverd. Het is een heel vreemde zaak dat enkel ‘s winters, vanaf 15 november, de winteropvang opengaat. Ook voordien kan het al koud zijn en ook in de zomer hebben mensen nood aan een warme en veilige plek. Het is onbegrijpelijk dat permanente opvang, het hele jaar door, voor mensen die ‘s nachts op straat moeten slapen niet allang een feit is.”

(Lees verder onder de foto)

Bij het binnenkomen in de kerk kregen alle bezoekers een roos in de ene hand en een theelichtje in de andere. Tegen het einde van de viering kregen die ook een helder doel. Voor iedere dak- of thuisloze persoon die het afgelopen jaar in het Antwerpse overleden is aan de gevolgen van dakloosheid werd er een roos bij het altaar gelegd. Terwijl de aanwezigen naar voren wandelen en de bloemen eerbiedig neerleggen, weerklinken al hun namen door de microfoon.

“Jan, Oscar, John, Walter, Damian, Boudewijn, Alain, Christophe, Grzegorg, Mohamed, Wieslaw, Patrick, Andrzej, Roeland, Georgios,...” 48 keer in totaal. “An, Silvia, Rita, Kristel,...” en dan “Wesley, Mike, en nog een Wesley.” En ook de theelichtjes schieten hun doel niet voorbij. Onder de mooie woorden van Niek licht het altaar langzaam op terwijl meer en meer mensen hun kaarsjes bij de bloemen leggen. “Laten we het licht van al deze mooie mensen verder dragen. Laten we ons blijven warmen aan hun vuur, ons blijven verlichten aan hun licht.” 

LEES OOK:

Horeca-ondernemer wordt met nieuwe regels drie keer in portefeuille geraakt: “Hoezo, het nachtleven is een broeihaard? Vorig weekend waren er amper drie besmettingen”

ASSISEN. “U krijgt nog een kans en ik hoop dat u die zult grijpen”: 24 jaar cel voor Miquel Bouterse voor ripdeal in Grobbendonk