“Toen ik zes jaar was, zijn mijn ouders gescheiden. Zo lang ik het me kan herinneren, hadden ze ruzie. Ik ben dus niet opgegroeid met een goede band tussen mijn ouders. Het werd ook een heuse vechtscheiding, met ruzies over geld en de meest onbenullige dingen. Mijn mama heeft zich na die scheiding ook een beetje laten ‘hangen’. Ze stopte met zichzelf te verzorgen en het huishouden te doen, waardoor we echt in een stort leefden. Mijn grootouders wilden ons graag helpen, maar konden ons niet zomaar uit het huis halen.”

“Toen ik zestien jaar was, ben ik met mijn grootouders naar hulpverleners gestapt. Met foto’s van hoe het er thuis uitzag, en met mijn ervaringen van emotionele mishandeling door mijn moeder. Ze voedde me op als een echt mama’s kindje, en wou me altijd klein houden. Mijn vader was dan weer fysiek erg agressief, waardoor ik — buiten bij mijn grootouders — geen veilige plek meer had. Maar uiteindelijk hebben die hulpverleners niets voor ons gedaan. Ik had het gevoel dat ze me aan mijn lot overlieten. Mijn mama werd wel geholpen in het verwerkingsproces, maar voor mijn broers en mezelf werd er niet echt iets gedaan.”

“Mijn broers trokken het uiteindelijk niet meer en zijn op 18-jarige leeftijd het huis uit gegaan, wat voor mij erg moeilijk was. Ik zie tegenwoordig, ook in mijn studies, veel aspecten terugkeren inzake hoe het wél zou moeten gaan in een gezin. Dit geeft me een bepaald besef dat het bij mij niet ok was, en dat ik hulp had moeten zoeken. Maar ik denk dat de drempel te hoog lag. Ik kamp ook met verlatingsangst: vroeger bij mijn ouders, nu bij mijn vriend. Voor mij lijkt het echt het einde van de wereld te zijn om van zijn huis weg te gaan. Het lijkt alsof ik heimwee heb als een klein kind, en dat op mijn 22ste.”

“Mijn ouders hebben me erg onzeker gemaakt door zichzelf op de eerste plaats te zetten. Hierdoor vind ik mezelf niet veel waard, en dat houdt me tegen om een goed leven op te bouwen. Ik kan ook geen relatie opbouwen met de familie van mijn vriend, omdat ik zelf een slechte relatie heb met mijn eigen familie. Het zit zo in die dingen die toch een grote impact hebben op mijn leven.”

“Vooral de stap naar hulp kleiner maken. Als je psychische problemen bijvoorbeeld op school meer gaat normaliseren, dan zal het voor jongeren veel gemakkelijker zijn om de stap naar hulp te zetten.”