"De Muze laten sterven? Dat kon ik niet laten gebeuren"

De Muze heeft de turbulente periode van de jongste jaren achter zich gelaten. Veel heeft het niet gescheeld of het door schulden geplaagde café was het visitekaartje van een steenrijke brouwer geworden of een Oost-Europese horecabaas van bedenkelijk allooi had de zaak opgeslokt. Gelukkig was De Muze-barman Joris Vyt (28) er: met de hulp van collega's, vrienden en familie nam hij ternauwernood het handelsfonds over en stelde orde op zaken.


Vyt was 16 toen hij De Muze eerder toevallig binnenstapte. Hij was meteen gecharmeerd. "De muziek, het decor, de sfeer: het was een ongelofelijke ervaring. Tijdens mijn studentenjaren aan de unief werd De Muze mijn vaste stek. In het laatste halfjaar van mijn studie bekroop mij de lust om op zijn minst even in de horeca te hebben gewerkt. Ik ben gewoon de Muze binnengestapt en heb aan Jan gevraagd of hij nog volk zocht. Diezelfde avond kon ik beginnen. Dat ik Jan niet had verteld dat ik totaal geen horeca-ervaring had, begon zich tegen mij te keren. Ik ben naar de cafébazin van de Boer van Tienen op het Mechelseplein gestapt om raad te vragen. In een uurtje leerde ze me de basics. Een bolleke tap je in drie keer, bijvoorbeeld. Wel grappig als je bedenkt dat ik in mijn eerste maanden niet eens in de buurt van de tapkraan ben geweest, maar vooral glazen heb afgeruimd."

Groot was Vyts verbazing toen Van der Braak zijn personeel in mei 2014 - amper drie maanden na Vyts aantreden - samenriep. De Muze zat in bijzonder slechte papieren en dus had de cafébaas bij de rechtbank bescherming tegen de schuldeisers gevraagd. "De financiële toestand van De Muze was erg precair. Dat werd duidelijk toen de deurwaarder in september van dat jaar meldde dat hij de inboedel van De Muze ging komen ophalen. De nakende inbeslagname bracht een golf van solidariteit op gang. De 'laatste' zondagavond in De Muze werd een legendarisch feest. We waren er allemaal van overtuigd dat het de


allerlaatste avond in De Muze was. De brouwerij, bij wie nog rekeningen open stonden, was onze kelder komen leeghalen. Die avond hebben een 10-tal cafés in de buurt een vat gedoneerd. De aanwezigen gaven een bijdrage voor wat men dronk."

Daags daarop zou de inboedel worden aangeslagen. De deurwaarders troffen echter geen verzegelde Muze aan, maar een uitzinnige meute sympathisanten. Iemand had de doppen van de flessen sterkedrank gedraaid zodat die niet meegenomen konden worden. "En de iconische lampen boven onze toog heeft men evenmin meegenomen: iemand had de verhuizers wijsgemaakt dat die onder stroom stonden en er dus elektrocutiegevaar dreigde. Het personeel en de stamgasten van De Muze zijn diezelfde week naar de Vrijdagmarkt gegaan om er de muziekinstallatie, tafels en stoelen terug te kopen en opnieuw in het café te installeren", zegt Joris.

De Muze had zijn inboedel dan wel heroverd, de schulden waren niet van de baan. Een reddingsplan voor De Muze werd afgeschoten en de rechtbank sprak begin 2017 het faillissement uit. Ondertussen stonden kandidaat-overnemers te trappelen. Twee grote brouwerijen wilden het iconische café maar wat graag in hun portefeuille en ook de uitbater van een naburig café bracht een overnamebod uit. De gedachte dat het artistieke karakter van De Muze voorgoed verloren zou gaan, deed Vyt huiveren. "De Muze laten sterven? Dat zou ik mezelf nooit kunnen vergeven. Met de hulp van collega's, vrienden, familie, muzikanten én een uitstekende advocaat heb ik een vennootschap opgericht en ben ik er - na veel moeite én geluk - in geslaagd om een huurovereenkomst met de eigenaars van het pand af te sluiten. De Muze was gered. We zijn nu ongeveer een jaar verder en 't moet gezegd: de zaak draait opnieuw als van-


ouds. Dagelijks zijn er jazzconcerten en op de bovenste verdieping experimenteren we met tentoonstellingen en woordavonden."

En de inmiddels oud-cafébaas Jan Van der Braak, wiens rol nu louter symbolisch is, die keek en zag dat het goed was. "Jan heeft vrede met de afloop. Jan blijft Jan: hij geeft over alles zijn mening. Maar Jan mag dat. Hij heeft De Muze 50 jaar lang opengehouden. Ik heb heel veel van hem opgestoken. Of zoals Jan het altijd zei: 'Joris, kijk goed. Ik ga je nu leren hoe je het niet moet doen.'"