De helden van de Paardenmarkt

Het was brandweerman Tim Van Riet van de Tweede Post Zuid die maandagavond als eerste arriveerde na de explosie op de Paardenmarkt. "We zijn er meteen ingevlogen", herbeleeft Tim. "Samen met mijn collega Walter heb ik mijn ervaring bij B-FAST (Belgian First Aid and Support Team) actief kunnen inzetten want zo'n instorting is gelijkaardig met bijvoorbeeld een aardbeving in het buitenland. We zijn ongeveer twee uur en een half bezig geweest om al die mensen te bevrijden. Omdat dat op een veilige manier moest gebeuren, kon dat niet snel gaan en moest er ook veel gewacht worden. Voor sommige van onze collega's was dat frustrerend, voor mij minder. Bij B-FAST doen wij dat soort oefeningen maar dan voor 24 of zelfs 36 uur lang. Dat is ook de sterkte van de brandweer, iedereen kan zijn eigen kwaliteiten uitspelen op het veld en we vullen elkaar perfect aan." Tim is één van de collega's die de Italiaan Antonio Caria vanonder de ravage redde. "Hele sympathieke man, die Antonio", gaat Tim verder.


"Hij hielp ons zelfs door mee materiaal aan te geven, het zijn soms ook de slachtoffers die een pluim op hun hoed verdienen. Of we onszelf op de borst kloppen omdat we zeven mensen hebben kunnen redden? Dat niet, maar achteraf geeft dat wel een fijn gevoel. Dat is ook één van de redenen waarom we deze job gekozen hebben. Een job die we allemaal samen uitoefenen. Het is niet omdat de éne collega een meer fotogenieke taak uitvoert dat die daarom een belangrijkere rol speelt. Als er maandagavond geen team van vijftig man achter mij stond voor de logistiek en de veiligheid, dan hadden we Antonio en de rest nooit uit dat pand gekregen."


Dimi Vercammen was maandagavond de eerste officier ter plaatse en voerde twaalf uur lang het bevel vooraleer hij werd afgelost. "Al tijdens het aanrijden wisten we hoe ernstig het was en heb ik onmiddellijk beslist om alle hulpdiensten te verzamelen en een coördinatieplan op te starten", legt Dimi uit. "Bij het arriveren moet je de situatie zo snel en zo goed mogelijk proberen in te schatten. Je ziet niet enkel drie gebouwen in as liggen maar je hoort ook het geroep van slachtoffers die onder het puin liggen en de paniek bij de omstaanders. Het eerste werk op zo'n moment is de veiligheid van je collega's verzekeren en de slachtoffers die onmiddellijk gered kunnen worden buiten de gevarenzone krijgen. Het moeilijkste als officier is de balans maken tussen de hulp die de slachtoffers nodig hebben en de veiligheid van je eigen mannen. Je kan moeilijk veertig man halsoverkop een gebouw laten inlopen dat op instorten staat en waar ontploffingsgevaar is. In zulke situaties moet je beroep doen op je ervaring in crisisbeheer, het vertrouwen in je collega's en eerlijk gezegd zelfs een portie geluk. Want wij hebben geen glazen bol om dat soort situaties perfect te kunnen inschatten."


Brandweerman Günther Roels was niet aanwezig op de rampensite maar is actief binnen het stressteam van brandweerzone Antwerpen. "Meteen na zo'n interventie moet je je collega's even met rust laten", begint Günther. "Het enige dat ze dan willen is douchen, koffie drinken en vooral rusten. In de komende dagen kunnen de collega's beroep op ons stressteam doen als ze dat zelf vragen. Om bijvoorbeeld de twee personen die we niet hebben kunnen redden te verwerken of een officier die zijn manschappen in een gevarenzone moest sturen, want dat heeft ook een emotionele impact. Vroeger konden onze collega's daarmee terecht bij externe psychologen maar dat werkte niet. Sinds enkele jaren worden we opgevangen door onze eigen mensen, die weten hoe het voelt om in brandweerlaarzen te staan."