"De Bosuil moet het Colosseum van het Belgische voetbal worden"

Kristof Snelders speelde voor Beerschot in de legendarische derby van 3 november 2002. Scheidsrechter Frank De Bleeckere had Antwerp-verdediger Harald Pinxten vroeg rood kunnen geven, maar dat gebeurde niet. "De Bleeckere, beste Belgische scheidsrechter? Laat me niet lachen! De Bleeckere was gewoon bang van de vele duizenden Antwerp-supporters en durfde Pinxten niet van het veld sturen bij 0-3." Beerschot verspeelde zijn ruime voorsprong nog: "Zeggen dat ik ploegmaats ten onder heb zien gaan aan de druk en de sfeer op de Bosuil is overdreven, maar ik kan de vijandigheid en de haat in de Hel van Deurne-Noord hangen toch met geen enkel ander stadion te vergelijken."


"Iedereen weet dat als het publiek achter de ploeg gaat staan, Antwerp quasi onoverwinnelijk wordt", zegt Patrick Goots, toen spits van The Great OId. "Die derby is daar het beste voorbeeld van. Nadat we nog voor de rust zijn teruggekomen tot 2-3 gaan de fans massaal achter ons staan, met als gevolg dat we Beerschot in de tweede helft gewoon zoek spelen. Staat Real Madrid of Barcelona op dat moment aan de overkant, dan verslaan we die ook. Zo goed zijn we die dag. Dankzij het publiek."

"De oude kleedkamers van de bezoekers maken misschien nog de meeste indruk", zegt Vital Borkelmans, de huidige assistent-bondscoach. "Als beginnende voetballer voel je aan elke steen dat hier legendarische mannen gezeten hebben. Extra gevaarlijk daar is de gang om naar de scheidsrechter te lopen. Daar hangt een stuk beton zo laag dat er heel wat met hun kop tegenlopen wanneer ze hun voetbalschoenen laten controleren. De steeds weerkerende grap in die periode is dat spelers elkaar vragen of ze nog een helm bij hebben. Kwestie van goed beveiligd door de krochten van de Bosuil te kruipen."


"Het toilet was - en dan heb ik het over de jaren negentig - een houten plan met een gat in. Voorhistorische toestanden", zegt Patrick Goots.


En dan het smalle gangetje naar het veld. "Er staan enkele wc's en de geur is sterk. Niet aan twijfelen dat heel wat spelers nog snel een laatste stop maken voor ze de grasmat betreden", zegt Joeri Dequevy, intussen RAFC-speler.


Anderlechtspeler Olivier Deschacht: "Als we met de huidige ploeg van Anderlecht op de Bosuil zouden spelen, trekken er gegarandeerd heel wat spelers grote ogen. Spelers zijn gewoon aan ruime, moderne kleedkamers met de nodige luxe. Zeven toiletten, kine-ruimtes. Volgens Hugo Broos begint een tegenstander op de Bosuil altijd met een kleine handicap. "Die wordt gevormd door de weg naar het stadion langs de fanatieke supporters en door die kleedkamers. Die muren komen letterlijk op je af en er is gewoon niet genoeg plaats voor alle spelers."

Een hok op het dak van de hoofdtribune. Dat was jarenlang de commentaarruimte van R.Antwerp FC. "Vooral de weg ernaartoe was legendarisch", vindt sportcommentator Stefan Van Loock. "Eerst moest je in de receptiezaal van de hoofdtribune ergens een smal trapje op. Na een korte klimpartij kwam je dan op een gaanderij. Die moest je dan afwandelen tot je aan een ijzeren staaf kwam. Daar kon je alleen onderdoor door te bukken. Als dat gelukt was, zat je in het hok dat ze op de Bosuil een commentaarspositie durfden te noemen. Ik had nooit veel bij, maar ik ken cameramensen die heel wat gevloekt hebben. Het zicht was evenwel fenomenaal. Daarboven in je uilenkot zat je met het beste zicht op het hele stadion." Frank Raes noemt het een duiventil dat aan het dak hangt: "Je moest door een ijzeren gebinte kruipen om daar te geraken, wat voor Rik De Saedeleer in zijn nadagen al wat moeilijker was. Jaren later is dat afgekeurd wegens onveilig."

Op 26 september 1989 speelt Antwerp in de UEFA-cup tegen Vitosha Sofia (intussen Levski Sofia). In de 89ste minuut staat het 1-3. Heel wat supporters verlaten teleurgesteld het Bosuilstadion. "De helft van de mensen is al weg als er plots toch een goal valt. En dan nog één", vertelt sportjournalist Frank Raes. Uiteindelijk scoort Raphaël Quaranta in de 96ste minuut de 4-3. "Drie goals in blessuretijd! En Antwerp een ronde verder", zegt spits Alex Czerniatynski die door trainer Walter Meeuws werd gewisseld. "Wat een ontlading. Ik heb spelers van Vitosha zien wenen op de grasmat, terwijl onze fans elkaar twee meter verder in de nek sprongen. Een avond als toen maakt het Belgische voetbal maar één keer om de honderd jaar mee. Dat het net gebeurt in het mythische Bosuilstadion, noem ik geen toeval. In die voetbaltempel zijn wel vaker bizarre krachten aan het werk geweest."