Adriaan Raemdonck schittert in docu over zijn leven in ‘Ik schilder met schilders’: “Een documentaire over mezelf? Wie gaat dat willen zien?”

“Ik ga nog snel even mijn banaan opeten”, zegt Adriaan Raemdonck wanneer we bij hem aanbellen. Een ritueel dat hij niet overslaat. Elke ochtend start hij zijn dag met een banaan en een stukje brood. “Op doktersadvies. Vroeger at ik enkel ‘s middags en ‘s avonds, al was dat eerder ‘s nachts”, lacht hij. Adriaan is een gewoontedier die van dagelijkse rituelen houdt. Hond Florke staat ‘s avonds klaar voor zijn dagelijkse wandeling van een half uur. Zelfde moment, zelfde route, in weer en wind. Al 51 jaar is Adriaan eigenaar van de galerij De Zwarte Panter maar zijn huis hoeft niet voor onder te doen. “Het lijkt hier wel een museum”, zeg ik terwijl ik werken van Fred Bervoets en andere bevriende kunstenaars aanschouw. “Ik ben dan ook al eventjes bezig”, is de nuchtere repliek van de kunstpaus van Antwerpen. 

Ongeveer twee jaar geleden kreeg Adriaan de vraag of een filmploeg hem niet mocht volgen voor wat een documentaire over hemzelf zou worden. “Ik verslikte me toch even. Een documentaire over mezelf? Mijn eerste gedacht was: wie gaat dat willen zien? Mijn tweede gedacht was: dat gaat niet interessant zijn. Maar na enkele gesprekken heb ik toegestemd. Ik voelde het professionalisme en de neuzen stonden in dezelfde richting. En uiteindelijk ben ik heel tevreden over het resultaat.” 

Dat resultaat is een 70 minuten lange documentaire ‘Ik schilder met schilders’ waarin Adriaan Raemdonck gevolgd wordt. Zowel in zijn privé als in zijn werk. Zoals de dagelijkse wandeling met de hond en de banaan met een stuk brood elke ochtend. Fragmenten uit de beginjaren van Raemdoncks droom een galerij te openen worden afgewisseld met hedendaagse momentopnames in de Hoogstraat, waar zijn galerij al decennialang een vertrouwd gezicht is in het straatbeeld. 

Bij de besprekingen met regisseur Jacques Servaes had Adriaan maar één belangrijke voorwaarde: de docu moet hem tonen zoals hij is, zonder dat hij op een voetstuk geplaatst wordt. “Ik had als jonge gast een droom en die wilde ik verwezenlijken. En dat is misschien de positieve ondertoon die ik wilde meegeven. Noem de documentaire geen handleiding over hoe je een galerij moet opstarten en openhouden maar eerder een boodschap dat dromen verwezenlijkt kunnen worden.” 

Wie de documentaire bekijkt ziet een achttienjarige Raemdonck die uit het verre Pepingen komt. Een kleine gemeente niet ver van Halle in Vlaams-Brabant. De hoogste toren is er de kerktoren, zoals Adriaan het vertelt in de documentaire. De lange haren had hij toen ook al, wel minder grijs. “Het is schrikken als ik de documentaire zag. Je wordt er niet jonger op hé. Maar tegelijk was ik ook gerustgesteld toen ik mezelf bezig zag omdat ik merkte dat ik nog steeds dezelfde idealen heb als toen ik begon. Dat ik nog steeds diezelfde passie heb voor het leven en de kunst. Ik gruwel van de gedachten dat ik ooit zou moeten stoppen. Gruwelijk vind ik dat. Al weet ik ook wel dat ik meer verleden heb, dan toekomst.” Maar ook de zoektocht van Adriaan in de stad en zijn zoektocht naar wat een galerij moet zijn komt aan bod. 

‘Ik schilder met schilders’ zal een aantal keren getoond worden in De Cinema van de De Studio op het Mechelse Plein eind januari.

www.ikschildermetschilders.be