“Ik zat in het tweede middelbaar, en was een sociale en open tiener. Tot het lief van een meisje uit mijn klas, waar ik goed mee overeenkwam, me toevoegde op Snapchat. Niks mis mee, dus ik accepteerde het verzoek. Niet veel later vroeg hij me om naaktfoto’s, wat ik uiteraard geweigerd heb. Niet alleen omdat ik zoiets nooit zou doen, maar ook omdat hij een relatie had met mijn vriendin. Ik heb haar dat ook eerlijk verteld en ik kon het bewijzen, aangezien ik alle berichten opgeslagen had. Ze was blij dat ik het haar verteld had, klonk het toen.”

“De volgende schooldag viel het me echter op dat zij en haar andere vriendinnen vreemd tegen me begonnen te doen. Tijdens de middagpauze wilde ik bij hen gaan zitten, maar ze liepen plots allemaal weg. Toen ik het de volgende dag nog eens probeerde, schoten ze met elastiekjes naar mijn ogen. ‘Wat is dit nu..?’, dacht ik nog.”

“Het evolueerde vervolgens naar cyberpesten. Pijnlijker, want normaal kom je thuis na een schooldag en ben je even van het pesten af. Maar nu was thuis de plek geworden waar ze steeds door konden blijven gaan. Zo kreeg ik op Facebook tientallen reacties op mijn profielfoto: hoe lelijk ik wel niet was, en dat ik dood moest gaan. Er werden zelfs Facebookgroepen gemaakt door die pesters, waarin het onderwerp was hoe ze mij gingen vermoorden. Dat was echt heel raar.”

“Ik kon niet meer genieten van optredens en uitstapjes, want die berichten bleven de hele tijd door mijn hoofd spoken. Ik had echt het gevoel dat ik eraan ging. Mijn ouders wisten toen nog van niets, tot ik het echt niet meer trok en thuis wou eten in plaats van op school. Toen heb ik hen alles verteld.”

“Mijn ouders zijn toen samen met mij naar de school gegaan. Ze hebben gevraagd of de leerkrachten echt niets in de gaten hadden. Nochtans wisten die goed genoeg wat er gebeurde, maar ze deden niets. Ik zat vaak met ogen vol tranen in de les, maar dat lieten ze gewoon aan zich voorbijgaan.”

“Ik trok toen ook steeds vaker op met een ander meisje dat ook niet erg geliefd was. Op een bepaalde dag trokken we samen naar de bibliotheek, toen de pesters haar van me wegtrokken om me te isoleren. Ze hebben me vervolgens in mijn gezicht geslagen... Dat was echt de druppel. Ik ben naar het secretariaat gegaan, en werd doorverwezen naar een leerlingenbegeleidster. Toen heb ik heel mijn verhaal gedaan en alle berichten laten zien.”

“Toen de pesters dat vernamen, begonnen ze steeds meer kwaadaardige berichten te sturen. Zelf begon ik nog meer aan mezelf te twijfelen. ‘Ben ik echt zo lelijk?’, ‘Moet ik echt dood?’. Uiteindelijk werden mijn pesters van school gestuurd en ik heb hen nooit meer gezien. Maar dit heeft nog heel lang invloed op mij gehad.”