“En toch. We waren dominant in Anderlecht. Dat gebeurt niet vaak dat een ploeg dát doet, denk ik”

Hij ging niet voor een puntje naar Anderlecht, verkondigde Ivan Leko vooraf. Wel, hij hield woord. Tekenend voor zijn grenzeloze ambities: bij 0-0, een kwartier voor tijd, wisselde hij centrale verdediger Gelin voor nummer 10 De Pauw. Zelfs al zat er met Batu­binsika een fitte centrale verdediger op de bank. “We wilden winnen. We voelden dat we beter waren. Daarom die offensieve wissel”, klonk de Kroaat. Helaas. Kort daarna was het Anderlecht dat wist te scoren. Een gevolg van enkele positionele Antwerpse fouten na die wissel. “Iedereen in mijn team weet nochtans perfect wat hij moet doen in balbezit en in balverlies. Soms loop je echter net niet op tijd in de organisatie”, wist Leko.

En zo liep Antwerp aan tegen een eerste nederlaag sinds 30 augustus, een eerste puntenverlies sinds 20 september. Geen man overboord natuurlijk, maar toch. Antwerp weet weer wat verliezen is. Leko weet weer wat verliezen is.

Hoe dat verlies er kwam? Tegen Anderlecht was Antwerp dat tikkeltje minder agressief, was er net die sprankel minder passie, liepen ze een kwartje minder dan tegen Beerschot en Tottenham. ’t Was te vrezen/verwachten. Want ze mogen op de Bosuil nog zo’n ontzettend brede kern hebben, schijn bedriegt. Heel wat jongens hebben weinig ritme in de benen, bij enkelingen is het dan weer van ’t goede te veel. Het contrast is groot.

“Gelin had krampen. Normaal. Ampomah en Benavente hebben tijd nodig. Normaal. Mbokani was minder na al die volledige matchen de voorbije dagen. Normaal. We wisten dat er een gebrek aan frisheid kon zijn.” Je kan niet zeggen dat Leko ongelijk heeft. Alle lastminutetransfers speelden de voorbije maanden amper. Terwijl een Mbokani (34), een Refaelov (34), een Haroun (35) en een De Laet (31) – let op hun leeftijd tussen de haakjes – zowat elke seconde op het veld stonden. Het is balanceren op een dunne koord. Zie maar: Haroun en Juklerød ­zaten niet eens op de bank tegen Anderlecht. Hautain? Allerminst. “Dit was op dit moment ons beste team. Faris en Simen waren niet honderd procent fit, anders zouden ze wel gespeeld hebben”, verduidelijkt Leko. “Ik hoop hen te recupereren tegen donderdag.” Inderdaad, dan staat al de volgende match (LASK) op het programma. En drie dagen later: Standard. Enzovoort.

En toch. Ondanks dat gebrek aan frisheid, domineerde Antwerp. Iets wat Leko terecht een fier gevoel gaf.

“We presenteerden ons als een grote ploeg. Eigenlijk speelden wij zoals Anderlecht normaal zou spelen. Ons voetbal was goed. Los van het resultaat kon je zien dat Antwerp dominant was in Anderlecht. Dat gebeurt niet vaak dat een ploeg dát doet, denk ik. Dat Anderlecht in eigen huis wint op de tegenaanval, zegt veel. En daar mogen we fier op zijn. Maar als je hier meer dan 70 procent balbezit hebt, moét je 1 of 2 keer scoren. En je moet ook weten hoe je de tegen­aanval moet managen. We hebben nog veel werk om op ons beste niveau te komen.”

“Daar komt Anderlecht”: onze chef voetbal ziet hoe Vincent Kompany paars-wit traag maar gestaag helpt te rehabiliteren (+)

Antwerp kan dan toch nog verliezen: debutant Mukairu smeert Leko & co eerste nederlaag aan sinds 30 augustus

ONS RAPPORT. Toch een buis in paars-witte triomf, Mbokani moet het duidelijk afleggen tegen taaie klant (+)