‘t Was een bijzondere week op Anderlecht. Begin deze week was er een groepsgesprek tussen spelers, Vincent Kompany, Wouter Vandenhaute en Peter Verbeke. “Dat was zeker niet het eerste gesprek van die aard, hoor. Wél de eerste keer dat het is uitgelekt”, glimlachte Kompany op zijn persconferentie. In dat gesprek werd het vertrouwen in de coach bevestigd. “Maar die steun is niet onvoorwaardelijk. Die is er omdat ik hard werk en objectief de problemen aanpak. Als je naar het bredere plaatje kijkt, weet je dat dit soort momenten erbij horen. Anderlecht zit weer in het ‘peloton’ qua financiële slagkracht, en daar worden al eens elleboogstoten uitgedeeld. Daarnaast is Anderlecht een club die veel emotie met zich meebrengt. Het is belangrijk dat we ons daarvan kunnen loskoppelen.”

Over extra druk - of zelfs zijn laatste kans -, morgen in Charleroi, maakt Kompany zich dan ook geen zorgen. “Druk is er bij RSCA constant en dat is een privilege. Als je daar niet mee om kan, ben je hier niet op je plaats. Dat geldt voor elke positie in deze club. Ik ben totaal niet bezig met mijn eigen lot, maar met mijn werk. Anderlecht heeft mensen nodig die mee willen werken aan de ‘wederopstanding’ van de club. Ik ben dus gewoon deel van een groter geheel.”

Toch ziet Kompany de huidige situatie als een rode draad doorheen zijn spelers- en trainerscarrière. “Ik ben geen november-man”, komt hij verrassend uit de hoek. “In november heb ik elk jaar dezelfde discussies. Ook als speler werd ik, door blessureleed, vaak in november afgeschreven door journalisten. Medespelers kwamen me dan in het krachthonk vragen of ik al dan niet zou doorgaan. Maar op het einde van het seizoen kwamen dezélfde mensen mij feliciteren voor het behalen van de titel en/of beker (lacht). Vorig jaar zaten we met Anderlecht in dezelfde situatie rond november. Uiteindelijk zijn we nog derde geëindigd in de reguliere competitie.”

Al is er in die twaalf maanden wel een opmerkelijk verschil. Waar in het begin van zijn trainerscarrière het paars-witte basiselftal overliep van de jeugdspelers, komen ze nu een pak minder in actie. Niet volgens Kompany. “Voor elke positie hebben we minstens één volwaardige jeugdspeler als concurrent. Het recept voor Doku of Sambi Lokonga was niet anders dan voor pakweg Verschaeren, Ait El Hadj of Amuzu vandaag. Ook zij hebben een tijdje op de bank gezeten of matchen met de U21 gespeeld. Onze jongens komen er wel door. Ik voel me heel sterk door het werk dat we in hen steken.” 

Maar eerst moet er resultaat geboekt worden, morgen op Mambourg. “De groep heeft sterk gereageerd deze week. De belangrijkste reactie moet nu op het veld komen.”