De directe aanleiding van haar open brief was een uitspraak van burgemeester Christoph D’Haese (N-VA) op Facebook. “Hij schrijft: ‘een ziekenhuis mag nooit ziek worden’. ‘Auwtch’, plots een kleine maagkramp voelbaar”, aldus Lien in haar brief. “Onze Vlaamse ziekenhuizen zijn zo ziek als maar zijn kan, dat is de pijnlijke realiteit. Uiteraard heeft de burgemeester het over ‘fysiek’ ziek zijn, want dat is duidelijk meetbaar. Een positieve coronatest van tientallen of zelfs meer personeelsleden en ‘bam’: onze ziekenhuizen krijgen de stempel ‘ziek’. De mentale issues waar de zorg al jaren mee worstelt, die problematiek diept men helaas niet verder uit. Is het meetbaar dat iemand thuis zit met een burn-out of depressie? Neen, helaas bestaan hiervoor nog geen nasofaryngeale neuswissers. Zonde toch?”, zegt Lien De Metsenaere.

“Waarom ik mij permitteer dit te schrijven? Omdat mijn ogen en oren heel wat gezien en gehoord hebben in een ziekenhuis. Vele artsen zitten op hun tandvlees. Ze hebben geleerd om voor anderen te zorgen, niet voor zichzelf. Wanneer gaat eindelijk het inzicht komen om een realistisch en adequaat beleidsplan te starten met als doel: zorg dragen voor de zorgenden?”, luidt haar oproep.

‘Zorg voor de zorgenden’.

Tijdens mijn zondagse koffie en ontbijtkoek lees ik een FB post van burgemeester Christoph D’Haese. Hij schrijft: ‘een ziekenhuis mag immers nooit ziek worden’. ‘Auwtch’, plots een kleine maagkramp voelbaar.

Onze Vlaamse ziekenhuizen zijn zo ziek als maar zijn kan, dat is de pijnlijke realiteit. Uiteraard heeft de burgemeester het over ‘fysiek’ ziek zijn, want dat is immers duidelijk meetbaar. Een positieve covid-test van tientallen of zelfs meerdere personeelsleden en ‘bamn’, onze ziekenhuizen krijgen de stempel ‘ziek’. De mentale issues waar de zorg al jaren mee worstelt, die problematiek diept men helaas niet verder uit. Is het meetbaar dat iemand thuis is met een (echte) burn-out of depressie? Neen, helaas bestaan hiervoor nog geen nasofaryngeale neuswissers. Zonde toch?

Dat menig verpleegkundige, nu al jaren op de adem trapt en vermoedelijk chronische hyperventilatie heeft ontwikkeld, zonder er zich ook maar bewust van te zijn, het lijkt de overheid geen reet te kunnen schelen.

Eerst de helden, handjeklap, witte lakens, lichtjes met kerst,… en nu? Nu lieve mensen, puilt de sociale media uit van individuen die vinden dat het genoeg is geweest. Zorgverleners moeten stoppen met ‘zeuren’, want het is je reinste onzin dat het opnieuw van kwaad naar erger gaat in de ziekenhuizen. Ze verzinnen het, zuigen het uit hun duim, alsof de zorgenden niets beters te doen hebben dan hersenspinsels te verzinnen, om de bevolking hiermee een rad voor de ogen te draaien. Ik meen mij te herinneren dat dit een vaste taak van onze regering is geworden, niet?

Ook de zorgers hebben een gezin weet u, één die ze riskeren te besmetten door dagelijks in de vuurlinie te gaan werken op covid-afdelingen. Is het woord ‘vuurlinie’ eigenlijk nog gepast? Het lijkt amper één jaar later wel ‘het normale’ te zijn geworden. Het vuur, de passie waarmee ze hun beroep doen, daar waar de medemens plots zoveel respect en lovende woorden voor had, wel die vlam is al lang uitgedoofd bij de burger. Wees blij dat je werk hebt trut, als verpleegkundige, wij, zelfstandigen hebben niks’. Dat is een compasieuse uitspraak die ik gisteren las op sociale media. Respect en begrip voor elkaar? Ben je gek.

Maggy De Block heeft tot mijn grote spijt te weinig voor onze zorg kunnen betekenen. Volle hoop en vertrouwen had ik in haar, ze was immers huisarts geweest en kwam recht uit het werkveld. Een utopie zo bleek. Eén keer heeft ze haar witte mouwen opgestroopt tijdens een bezoek aan een spoeddienst in Aalst, dit om een ‘politieke appearance’ te maken daar het destijds bijna verkiezingen waren. Burn-out trok in 2019 wel haar aandacht en Liantis is een ‘burn-out-preventieproject’ begonnen. Ziekenhuizen waren verplicht om dit te gaan integreren en te gaan peilen naar de mentale toestand van hun werknemers. ‘Damn toch’, wat een tegenvaller, alsof ze in de ivoren torens niets beters te doen hadden. Ik meen een tweetal jaren geleden een email te hebben ontvangen met daarin een burn-out enquête. Nadien werd dit aangevuld met een infosessie, that’s it.

Niet alleen bij verpleegkundigen, ook bij artsen is de werkdruk immens hoog. Ik zal vermoedelijk tegen zere doktersschenen schoppen nu, maar het enige wat daar het fysieke en mentale leed vermoedelijk kan verzachten, is hun ereloon. Een loon dat niet meer in verhouding is met wat ‘de normale’ mens verdient, with all due respect dokters, echt waar. Indien ze er het loon van een doorsnee zorgverlener zouden aan overhouden, vermoed ik dat al meer artsen met een burn-out thuis zouden zitten. Nu blijft men er mee doorwerken, verantwoord? Ook de Wetstraat in Brussel zou leeglopen indien ze ons loon zouden aangeboden krijgen. Niet meer kunnen functioneren in machtsposities is nog steeds taboe, men dient altijd maar verder te doen, soms wel 24 uur aan één stuk met steeds een zware verantwoordelijkheid die op de schouders rust. Dit alles gaat vaak ten koste van hun gezin en vooral van hun eigen fysieke en mentale gezondheid. Is het dit alles waard?

Waarom ik mij permitteer dit te schrijven? Omdat mijn ogen en oren heel wat gezien en gehoord hebben in een ziekenhuis. Vele artsen zitten op hun tandvlees. Ze hebben geleerd om voor anderen te zorgen, niet voor henzelf. Daarbij zit een deel ego en het blijven streven naar perfectie in de weg. De perfectie om de mooie auto’s en huizen te kunnen behouden, de status, daar draait het om. Echter niets is perfect en ook achter de gevel van een prachtige villa heersen vaak marginale taferelen. Het aantal mensen met een alcohol- en medicatieverslaving neemt toe in onze samenleving, ook zorgverleners en artsen horen hierbij.

Ziekenhuizen zullen hun beste krachten gaan verliezen. Too much damage is done. Wie gaat al deze competente krachten vervangen? Ik ben geen fan van ‘project 600’. Zorgen voor mensen wanneer men op zijn meest kwetsbare is, het is niet aan iedereen gegeven en blijft mijn inziens een roeping, ook al is verpleging gecatalogeerd tot een knelpuntenberoep. Wanneer gaat eindelijk het inzicht komen om een realistisch en adequaat beleidsplan te starten met als doel: ‘zorg dragen voor de zorgenden’? Wake up and have some guts to smell the coffee.